Toen ik aan mijn sabbatjaar begon, hield ik er uiteraard rekening mee dat ik gedurende die periode een crisis zou doormaken. Tijdens een sabbatjaar zoekt men naar God en naar het meest wezenlijke van het bestaan, ook in zichzelf. En dan kunnen de zwarte vlekken duidelijk worden en zich opdringen. Zo kan een crisis ontstaan: een situatie die om bekering vraagt. Het punt waar ik het meeste vragen rond had was: "In hoeverre ben ik besmet met het activisme?" Dit is een zeer gevaarlijke ziekte, die wijd verspreid is. Ze verduistert het spirituele leven, het sabbatkarakter van het leven en andere uiterst wezenlijke levensaspecten.
Tot mijn grote vreugde heb ik mogen ervaren dat er geen crisis geweest is en ook nu dient er zich geen crisis aan. Ik was open om te leren, om te ontvangen, te studeren en nieuwe ervaringen op te doen. Het was zalig. Ik heb de actie niet gemist. Maar ik ben toch ook klaar om tot actie te komen.
Ook hiervoor ben ik heel dankbaar.
Is er dan niets nieuws dat naar boven komt drijven en heel belangrijk is? Jawel. Het sabbatkarakter van het bestaan. Hierover wil ik verder lezen en ik zou er graag eens een conferentie over geven. Op dit punt kunnen veel leren van onze joodse broeders en zusters. Ik ben ervan overtuigd dat onze cultuur heel veel verloren heeft door de sabbatsrust (bij de christenen de zondagsrust) te verliezen. En het activisme verklaart daar veel van!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten