Gisteren kwam ik met de trein naar Brussel, benieuwd waar men mij zou te slapen leggen. Ik was namelijk ingegaan op de vraag van de organisatie, zeg maar de gemeenschap van Taizé, om zich ook binnen het eigen land gewoon in te schrijven en in een gastgezin te gaan slapen. Ik ben hier teBrussel terechtgekomen bij Franstalige Belgen, sympathieke mensen, wiens twee kinderen het huis uit zijn. Ik heb een kamer met twee bedden en een privé badkamer. Ik mag dus zelfs op hun computer werken. Lang ben ik hier gisteren niet geweest. Bovendien zijn we met zeven medebroeders samen gekomen, op een anderhalve kilometer van hier, om van gedachten te wisselen over de toekomst van onze Vlaamse salesiaanse provincie, gezien het gering aantal medebroeders van 55 jaar en jonger.
Vandaag was het dan mijn eerste dag op de Heyzel met 40 000 jongeren. Ik voelde me direct weer als een vis in het water. Zowat 10 000 komen uit Polen. En er zouden zowat 10 000 Belgen zijn. De anderen komen van overal. Deze middag heb ik meegeholpen bij het uitdelen van het eten: flesjes water geven, dat was mijn taak.
Het middaggebed was goed verzorgd en de stilte was er, nagenoeg zoals in Taizé zelf. Daarna ben ik naar de stille ruimte gegaan om er biecht te horen. Drie uur en een half. Echt priesterwerk: mensen bevrijden, weer op weg helpen, een stap stap verder helpen zetten... Maar vooral ze bij God brengen en Christus' barmhartigheid toezeggen. Elk contact is anders, weer nieuw en verrassend. Ik heb veel tranen gezien. Een paar konden pas het eerste woord zeggen na één tot twee minuten zwijgen en zuchten, zo vol spanning zitten ze. Er is een grote nood aan iemand die luistert.
Na het avondeten ontmoette ik Monseigneur Van Gheluwe (Brugge). Alle Belgische bisschoppen zijn vandaag gekomen, samen met de Belgische verantwoordelijken voor de verschillende protestantse, anglikaanse en orthodokse kerken. Kardinaal Danneels heeft mooi gesproken. En ook frère Aloïs sprak prachtige, zeer bijbelse woorden. Taizé is bezig met het project Hoop: een miljoen bijbels voor China.
Verder ontmoette ik een mooi aantal bekende Taizémensen. Heel aangenaam. Ook blogvolgers!
dinsdag 30 december 2008
zondag 28 december 2008
Vijf dagen Taizé te Brussel
Na een prinselijk onthaal bij verschillende mensen mag ik morgen naar Brussel voor de Internationale Pelgrimage van Vertrouwen, georganiseerd door mijn geliefd Taizé. Na 43 weken in 21 jaar met meer dan tweeduizend jongeren en enkele volwassenen in het klein Bourgondisch dorpje, komen er morgen tienduizenden naar Brussel en omstreken. Ik ben dolgelukkig dàt ze naar Brussel komen: dat is iets waar wij, Taizébezoekers, al jaren naar verlangen en uitkijken. Morgen is het zover. Ongetwijfeld zal ik veel bekenden terugzien. Dat dit juist in mijn sabbatjaar valt is voor mij werkelijk een grote genade. Want het zal verrijkend zijn, alhoewel ook vermoeiend. Maar daarna kan ik nog drie weken rustiger aan doen, eer ik naar Jeruzalem vertrek.
Als het enigszins mogelijk is zal ik ook vanuit Brussel iets op mijn blog plaatsen. Maar misschien kan het niet. We zullen zien.
Ondertussen ben ik volop bezig met de praktische voorbereiding van Jeruzalem. Zo wil ik deze week naar de Israëlische ambassade in Brussel gaan om antwoorden te vinden op enkele heel praktische vragen.
Als het enigszins mogelijk is zal ik ook vanuit Brussel iets op mijn blog plaatsen. Maar misschien kan het niet. We zullen zien.
Ondertussen ben ik volop bezig met de praktische voorbereiding van Jeruzalem. Zo wil ik deze week naar de Israëlische ambassade in Brussel gaan om antwoorden te vinden op enkele heel praktische vragen.
zaterdag 27 december 2008
Vertrouwde mensen
Het is een drukke tijd. Door verbouwingen in ons klooster moet ik mijn kamer voor 5 januari verlaten. Dus bereid ik ineens drie periodes voor: de Taizé-ontmoeting te Brussel, het verblijf bij mijn familie en te Oud-Heverlee en zelfs al mijn vertrek naar Jeruzalem. Die praktische zaken slorpen mijn aandacht in sterke mate op.
Maar het terugzien van vertrouwde mensen gaat diep en is aangenaam. Hoe verrijkend een andere cultuur en levenswijze ook zijn, het vertrouwde 'thuis' heeft iets dat door niets anders kan overgenomen worden. Mijn medebroeders over veel praktische zaken horen praten: ik kan het nu begrijpen en me bij ongeveer alles iets concreets voorstellen. In Rome was dat zeker niet altijd het geval. Vooral vrienden en familie terugzien doet veel deugd. Zo waren er op Kerstmis enkele vrienden in de mis: de ontmoeting raakte me warm en diep. Alleen al hen in de kapel zien zitten ontroerde me. Wat is vriendschap veel waard!
Maar het terugzien van vertrouwde mensen gaat diep en is aangenaam. Hoe verrijkend een andere cultuur en levenswijze ook zijn, het vertrouwde 'thuis' heeft iets dat door niets anders kan overgenomen worden. Mijn medebroeders over veel praktische zaken horen praten: ik kan het nu begrijpen en me bij ongeveer alles iets concreets voorstellen. In Rome was dat zeker niet altijd het geval. Vooral vrienden en familie terugzien doet veel deugd. Zo waren er op Kerstmis enkele vrienden in de mis: de ontmoeting raakte me warm en diep. Alleen al hen in de kapel zien zitten ontroerde me. Wat is vriendschap veel waard!
donderdag 25 december 2008
Mentale landing
Gisterenavond was ik moe. En vandaag raakt de overgang van klimaat me sterk. Gisteren nog rond de 18 graden in de zon en uit de schaduw, morgen net boven het vriespunt. Het is een groot verschil.
Toch komen de kleine vertrouwdheden snel terug. Het geeft een thuisgevoel. Op de radio en op tv Nederlands horen, aan tafel elk woord begrijpen en zoveel dingen meer. Het doet me goed.
De komende maand zal ik niet elke dag een bericht op mijn blog plaatsen. Tot 25 januari ziet er mijn programma er in grote lijnen als volgt uit:
25-28 december: in mijn gemeenschap van Gent
29 december - 2 januari: te Brussel voor de Taizé-ontmoeting
2 - 11 januari: bij mijn familie te Nevele
12 - 16 januari: in onze gemeenschap te Oud-Heverlee bij Leuven, om daar wat te helpen
17 - 18 januari: bij mijn familie te Nevele
19 - 24 januari: te Oud-Heverlee
25 januari: me klaar maken voor het vertrek naar Jeruzalem.
Op 26 januari vertrek ik dan naar Jeruzalem en kom op 15 mei terug.
Toch komen de kleine vertrouwdheden snel terug. Het geeft een thuisgevoel. Op de radio en op tv Nederlands horen, aan tafel elk woord begrijpen en zoveel dingen meer. Het doet me goed.
De komende maand zal ik niet elke dag een bericht op mijn blog plaatsen. Tot 25 januari ziet er mijn programma er in grote lijnen als volgt uit:
25-28 december: in mijn gemeenschap van Gent
29 december - 2 januari: te Brussel voor de Taizé-ontmoeting
2 - 11 januari: bij mijn familie te Nevele
12 - 16 januari: in onze gemeenschap te Oud-Heverlee bij Leuven, om daar wat te helpen
17 - 18 januari: bij mijn familie te Nevele
19 - 24 januari: te Oud-Heverlee
25 januari: me klaar maken voor het vertrek naar Jeruzalem.
Op 26 januari vertrek ik dan naar Jeruzalem en kom op 15 mei terug.
woensdag 24 december 2008
Thuis
Alles verliep vlot, zelfs Desastro was op de seconde stipt. Het zag ernaar uit dat het vliegtuig stipt kon vertrekken: de deur was al dicht. Toen riep de kapiteit om dat de trap niet verwijderd kon worden. Na een kwartier een tweede mededeling: er is nog niemand komen opdagen om het trapprobleem op te lossen. Na een half uur: "We kunnen vertrekken. Hallelujah!" Hij vergiste zich tussen Kerstmis en Pasen...
In Zaventem kon de deur niet geopend worden. De kapitein opnieuw: "Er is iets met trappen tijdens deze vlucht. Er is niemand om de trap voor te rijden!"
Uiteindelijk raakten we snel aan onze bagage en zat ik 30 seconden op de trein naar Gent, toen hij vertrok. In Gent-Pieters reed er echter geen tram naar Don Bosco. Toch ben ik alles samen vlot en wel aangekomen in ons klooster, bij mijn medebroeders. Terug thuis na vier volle maanden. Zalig Kerstfeest!
In Zaventem kon de deur niet geopend worden. De kapitein opnieuw: "Er is iets met trappen tijdens deze vlucht. Er is niemand om de trap voor te rijden!"
Uiteindelijk raakten we snel aan onze bagage en zat ik 30 seconden op de trein naar Gent, toen hij vertrok. In Gent-Pieters reed er echter geen tram naar Don Bosco. Toch ben ik alles samen vlot en wel aangekomen in ons klooster, bij mijn medebroeders. Terug thuis na vier volle maanden. Zalig Kerstfeest!
Klaar voor vertrek
Ook Rome is verliefd op mij: gisterenavond kleurde de hemel bij de ondergaande zon volkomen rood! En de geliefde heeft prachtig blauwe ogen: vandaag is er opnieuw die volle zon bij helderblauwe hemel.
Gisterenavond waren we nog met 12 van de 67 in het gebed en aan tafel. Het was een uitermate hartelijk afscheid. Een weergave van de hartelijkheid die ik hier vanaf de eerste minuut gevonden heb. De directeur was in zijn kort woordje aan tafel heel vriendelijk en zei mooie dingen over mij, om zo rood als de hemel van gisterenavond bij te worden. Ik schonk een attentie voor allen, als ze terug zijn van hun kerstapostolaat. Deze morgen had ik na het ontbijt nog een intens en lang gesprek met een Haïtiaan, die ons Vlaams onderwijssysteem wilde leren kennen. In juni wil hij Vlaanderen bezoeken, want hij doet studies omtrent het onderwijs en wil in Haïti een serieuze bijdrage leveren in de ontwikkeling van hun onderwijssysteem.
Mijn valiezen staan klaar. Enkel nog mijn computer met toebehoren in de handbagage stoppen. Ik zit nu echt onder het maximumgewicht. Ik ben klaar voor het vertrek. Om 12 uur ga ik eten en om 12.30 uur vertrek ik hier. Hopelijk verloopt de vlucht zoals de boeking vermeldt. Als ik thuis ben in Gent, zal ik voor het slapen gaan nog een bericht plaatsen. Dat zal, als alles normaal verloopt, tussen 21 en 22 uur zijn.
Ik dank iedereen die deze blog volgde, interesse toonde, mij deze ervaring gunde, reageerde, meeleefde... Zeker ook de 14 personen die naar Rome kwamen met een dubbel doel: mij bezoeken en Rome leren kennen. En de 4 medebroeders die voor een andere reden naar Rome kwamen en die ik kort mocht ontmoeten. Het waren telkens belangrijke ontmoetingen, waar ik heel dankbaar om ben.
Een zalig Kerstfeest voor jullie allen. Moge God nog meer mens worden in jou en door jou in vele anderen. Want er is veel nood aan menselijkheid, heel veel nood!
Gisterenavond waren we nog met 12 van de 67 in het gebed en aan tafel. Het was een uitermate hartelijk afscheid. Een weergave van de hartelijkheid die ik hier vanaf de eerste minuut gevonden heb. De directeur was in zijn kort woordje aan tafel heel vriendelijk en zei mooie dingen over mij, om zo rood als de hemel van gisterenavond bij te worden. Ik schonk een attentie voor allen, als ze terug zijn van hun kerstapostolaat. Deze morgen had ik na het ontbijt nog een intens en lang gesprek met een Haïtiaan, die ons Vlaams onderwijssysteem wilde leren kennen. In juni wil hij Vlaanderen bezoeken, want hij doet studies omtrent het onderwijs en wil in Haïti een serieuze bijdrage leveren in de ontwikkeling van hun onderwijssysteem.
Mijn valiezen staan klaar. Enkel nog mijn computer met toebehoren in de handbagage stoppen. Ik zit nu echt onder het maximumgewicht. Ik ben klaar voor het vertrek. Om 12 uur ga ik eten en om 12.30 uur vertrek ik hier. Hopelijk verloopt de vlucht zoals de boeking vermeldt. Als ik thuis ben in Gent, zal ik voor het slapen gaan nog een bericht plaatsen. Dat zal, als alles normaal verloopt, tussen 21 en 22 uur zijn.
Ik dank iedereen die deze blog volgde, interesse toonde, mij deze ervaring gunde, reageerde, meeleefde... Zeker ook de 14 personen die naar Rome kwamen met een dubbel doel: mij bezoeken en Rome leren kennen. En de 4 medebroeders die voor een andere reden naar Rome kwamen en die ik kort mocht ontmoeten. Het waren telkens belangrijke ontmoetingen, waar ik heel dankbaar om ben.
Een zalig Kerstfeest voor jullie allen. Moge God nog meer mens worden in jou en door jou in vele anderen. Want er is veel nood aan menselijkheid, heel veel nood!
dinsdag 23 december 2008
Kale reis en hopeloos verliefd...
... op Rome! De drie vorige dagen heb ik enkele toppunten uit het geleende boek 'Fiamminghi in Rome' van Hedwig Zeedijk, Hugo Vanermen en Carine Cuypers (Davidsfonds) bezocht. Vandaar dat er zoveel Vlamingen in mijn verhaal voorkwamen. Deze voormiddag wilde ik eindigen met drie plaatsen: de beide Belgische ambassabes, waar Vlaamse kunstwerken hangen en waarvan het boek zegt dat ze elke weekdag in de voormiddag te bezoeken zijn. Een zeer vriendelijke Antwerpse stond me in de Belgische ambassade voor de Heilige Stoel te woord en zei op een galante manier: "Niet te bezoeken". Ook niet de ambassade voor Italië.
Dan maar op zoek naar mijn laatste doel: de Galleria dell'Accademia di San Luca, waar tussen de vijfhonderd portretten en andere kunstwerken ook minstens elf Vlaamse toppers hangen. Maar een onvriendelijke Italiaan deelde me met de telefoon in de hand mee: "In restaurazione". Dat noemen ze een kale reis! Wel was er een kleine moderne tentoonstelling in een zaal naast de eigenlijke galerie, maar dat was op een paar werken niet veel soeps.
Toch ben ik hopeloos verliefd op Rome, de heilige stad vol kunst en schoonheid, vol leven en geschiedenis, de stad van de 900 kerken, waar ik er nu een klein procent van gezien heb. Een stad waar ik hoop terug te keren om nog meer nieuwe dingen te ontdekken. Want ik ben mij ervan bewust dat er hier nog zéér veel mooie en boeiende dingen te bezoeken en te leren zijn.
In het heel drukke station vol files kocht ik mijn ticket voor morgen, enkele reis richting Fiumicino. Deze namiddag heb ik mijn laatste siësta genomen, een gewoonte geworden. Nu kan ik rustig mijn pakken maken, want morgen deze tijd moet ik op de luchthaven zijn!
Dan maar op zoek naar mijn laatste doel: de Galleria dell'Accademia di San Luca, waar tussen de vijfhonderd portretten en andere kunstwerken ook minstens elf Vlaamse toppers hangen. Maar een onvriendelijke Italiaan deelde me met de telefoon in de hand mee: "In restaurazione". Dat noemen ze een kale reis! Wel was er een kleine moderne tentoonstelling in een zaal naast de eigenlijke galerie, maar dat was op een paar werken niet veel soeps.
Toch ben ik hopeloos verliefd op Rome, de heilige stad vol kunst en schoonheid, vol leven en geschiedenis, de stad van de 900 kerken, waar ik er nu een klein procent van gezien heb. Een stad waar ik hoop terug te keren om nog meer nieuwe dingen te ontdekken. Want ik ben mij ervan bewust dat er hier nog zéér veel mooie en boeiende dingen te bezoeken en te leren zijn.
In het heel drukke station vol files kocht ik mijn ticket voor morgen, enkele reis richting Fiumicino. Deze namiddag heb ik mijn laatste siësta genomen, een gewoonte geworden. Nu kan ik rustig mijn pakken maken, want morgen deze tijd moet ik op de luchthaven zijn!
maandag 22 december 2008
Caravaggio en ikonen en...
Gisteren vergat ik de terroristjes te vermelden: kinderen die de toren van andere kinderen bombardeerder, tot er nog enkel 'point zero' over bleef... En vandaag was het nóg warmer dan gisteren!
De rondleiding in het paleis van Lateranen was indrukwekkend. Daar leefden de pausen vanaf keizer Constantijn tot ze naar Avignon verbannen werden, zowat acht eeuwen. De aankleding is echter van latere datum. We zagen er prachtige Franse wandtapijten, marmeren vloeren (elke zaal anders), schilderijen, kleren, meubels... Ook het boek van 1929 met de handtekeningen van onder andere Mussolini en de toenmalige paus met het akkoord omtrent Vaticaanstad. De gids was heel goed. Meteen deed ik ook de heilige trap met een gebed voor elk van de 28 treden, vooral vooral al degenen die mij in deze 'Roomse periode' hun lijden hebben gemeld.
De Academia Belgica was een grote flop: slecht onthaal en de mooiste kunstwerken, enkele prachtige wandtapijten van Vlaamse makelij waren nauwelijks zichtbaar door... houten wanden die tot op een meter van de tapijten staan... "Arm België" moeten bezoekers denken als ze daar binnen komen. Jammer!
Het paleis van Pamphilj was dan weer een hoogvlieger. Grote kunstenaars als Caravaggio, Breughel en andere Vlaamse kunstenaars zijn werkelijk oogverblindend mooi. Het paleis herbergt zowat 400 werken in een barok decor, met een gratis audiogids. De Vlamingen worden er hoog geprezen! Om fier op te zijn.
In de indrukwekkende Jezuëtenkerk Sint-Ignatius ging ik aan het graf van onze Vlaamse heilige Johannes Berghmans bidden voor onze Vlaamse salesiaanse provincie, van wie hij de patroon is.
Nog meer Caravaggio in de kerk van de Fransen. Mattheüs is er het hoofdthema. Hemels mooi. Ook op de Piazza del Popolo ging ik nog enkele schitterende werken bewonderen.
Per toeval botste ik op een tentoonstelling van een dertigtal Griekse ikonen, met zeer veel goud, maar hemels schoon! Het thema van de tentoonstelling 'Zoals in de hemel' is inderdaad terecht. 'Zo ook op aarde': in deze uitermate christelijke kunst raken hemel en aarde elkaar!
Ik eindigde in het mausoleum dat keizer Constantijn liet bouwen voor zijn twee dochters Constanza en Helena. Ook hier passeerden Vlamingen. 'De Bentvueghels' 500 van onze kunstenaars, rondden tussen 1620 en 1720 hier hun wilde inwijdingsfeesten af, met Bacchus als god. In twee muren kerfden ze hun namen en bijnamen, nog steeds heel duidelijk leesbaar, zoals een zekere 'Van Brussel'. Het was zo erg dat paus Clemens XI deze 'feesten', zeg maar orgieën, verbood. Dus ook ontgroening en graffiti zijn van alle tijden.
En nu nog twee keer slapen...
De rondleiding in het paleis van Lateranen was indrukwekkend. Daar leefden de pausen vanaf keizer Constantijn tot ze naar Avignon verbannen werden, zowat acht eeuwen. De aankleding is echter van latere datum. We zagen er prachtige Franse wandtapijten, marmeren vloeren (elke zaal anders), schilderijen, kleren, meubels... Ook het boek van 1929 met de handtekeningen van onder andere Mussolini en de toenmalige paus met het akkoord omtrent Vaticaanstad. De gids was heel goed. Meteen deed ik ook de heilige trap met een gebed voor elk van de 28 treden, vooral vooral al degenen die mij in deze 'Roomse periode' hun lijden hebben gemeld.
De Academia Belgica was een grote flop: slecht onthaal en de mooiste kunstwerken, enkele prachtige wandtapijten van Vlaamse makelij waren nauwelijks zichtbaar door... houten wanden die tot op een meter van de tapijten staan... "Arm België" moeten bezoekers denken als ze daar binnen komen. Jammer!
Het paleis van Pamphilj was dan weer een hoogvlieger. Grote kunstenaars als Caravaggio, Breughel en andere Vlaamse kunstenaars zijn werkelijk oogverblindend mooi. Het paleis herbergt zowat 400 werken in een barok decor, met een gratis audiogids. De Vlamingen worden er hoog geprezen! Om fier op te zijn.
In de indrukwekkende Jezuëtenkerk Sint-Ignatius ging ik aan het graf van onze Vlaamse heilige Johannes Berghmans bidden voor onze Vlaamse salesiaanse provincie, van wie hij de patroon is.
Nog meer Caravaggio in de kerk van de Fransen. Mattheüs is er het hoofdthema. Hemels mooi. Ook op de Piazza del Popolo ging ik nog enkele schitterende werken bewonderen.
Per toeval botste ik op een tentoonstelling van een dertigtal Griekse ikonen, met zeer veel goud, maar hemels schoon! Het thema van de tentoonstelling 'Zoals in de hemel' is inderdaad terecht. 'Zo ook op aarde': in deze uitermate christelijke kunst raken hemel en aarde elkaar!
Ik eindigde in het mausoleum dat keizer Constantijn liet bouwen voor zijn twee dochters Constanza en Helena. Ook hier passeerden Vlamingen. 'De Bentvueghels' 500 van onze kunstenaars, rondden tussen 1620 en 1720 hier hun wilde inwijdingsfeesten af, met Bacchus als god. In twee muren kerfden ze hun namen en bijnamen, nog steeds heel duidelijk leesbaar, zoals een zekere 'Van Brussel'. Het was zo erg dat paus Clemens XI deze 'feesten', zeg maar orgieën, verbood. Dus ook ontgroening en graffiti zijn van alle tijden.
En nu nog twee keer slapen...
zondag 21 december 2008
Lente in putje winter
Gisterenavond bestormden de medebroeders mij met de Belgische regeringscrisis. Vandaag 21 december en 15 graden rond de middag! Het is een gevarieerde dag geworden. Ik wilde naar de mis gaan in San Giuliano Dei Fiamminghi, zeg maar de kerk voor de Vlamingen in Rome. Maar in het Nederlands aan de deur: "Geen missen tot en met 5 januari". Dus naar de Gesù van de Jezuïeten. Vandaar naar de Piazza Verona met een grote, sfeervolle kerstmarkt. Achter dit prachtig plein bevindt zich de kerk van de Duitsers, met enkele kleinere Vlaamse kunstwerken. De enige Nederlandse Paus Hadrianus, die nog in Leuven gewoond heeft, ligt daar begraven.
Toen ben ik het graf gaan bezoeken van Pius IX, zeg maar de paus van Don Bosco. Onze congregatie heeft zeer veel aan die paus te danken. Men heeft deze paus 's nachts van het Vaticaan naar de kerk van Sint-Laurentius moeten brengen, omdat bendes erop uit waren zijn lijk tijdens de begrafenis te roven en in de Tiber te gooien. Wat een tijden! Garilbaldi was de grote generaal, die Rome en de Pauselijke Staten in 1870 veroverde. Ik zag vandaag het graf van deze generaal op het grote kerkhof van Rome, zeg met het Père Lachaise van Rome. Een geweldig groot kerkhof, met monumentale graven, vele kunstwerken... Ik liep er meer dan een uur rond op zoek naar het monument van de Zoeaven, die gesneuveld zijn in die oorlog van 1870, waaronder vele Vlamingen, die als vrijwilligers naar Rome gekomen waren. Maar ik vond het monument niet en wel twintig mensen konden het mij niet aanwijzen. Ook onze kardinaal Schotte heeft daar begraven gelegen, maar ligt nu in de Kerk van de Vlamingen.
Ook p het Piazza del Popolo was er een grote kerstmarkt. Ik genoot in het warme zonnetje van kinderen die met eenvoudige latjes torens konden bouwen. Ik zag het huis waar de grote dichter Goethe een tijdje woonde. Twee graffitikunstenaars waren op de straat aan het werk: prachtig! En toen bezocht ik een tentoonstelling van 100 kerststallen, vooral uit Italië, maar ook veel uit alle delen van de wereld. Uniek en schitterend! Kosmonauten, elektrische toestelletjes, werkelijk alles kan gebruikt worden om kerststallen te maken. Er was er zelfs één met enkel dassen voor de kledij van de figuren.
Toen ben ik het graf gaan bezoeken van Pius IX, zeg maar de paus van Don Bosco. Onze congregatie heeft zeer veel aan die paus te danken. Men heeft deze paus 's nachts van het Vaticaan naar de kerk van Sint-Laurentius moeten brengen, omdat bendes erop uit waren zijn lijk tijdens de begrafenis te roven en in de Tiber te gooien. Wat een tijden! Garilbaldi was de grote generaal, die Rome en de Pauselijke Staten in 1870 veroverde. Ik zag vandaag het graf van deze generaal op het grote kerkhof van Rome, zeg met het Père Lachaise van Rome. Een geweldig groot kerkhof, met monumentale graven, vele kunstwerken... Ik liep er meer dan een uur rond op zoek naar het monument van de Zoeaven, die gesneuveld zijn in die oorlog van 1870, waaronder vele Vlamingen, die als vrijwilligers naar Rome gekomen waren. Maar ik vond het monument niet en wel twintig mensen konden het mij niet aanwijzen. Ook onze kardinaal Schotte heeft daar begraven gelegen, maar ligt nu in de Kerk van de Vlamingen.
Ook p het Piazza del Popolo was er een grote kerstmarkt. Ik genoot in het warme zonnetje van kinderen die met eenvoudige latjes torens konden bouwen. Ik zag het huis waar de grote dichter Goethe een tijdje woonde. Twee graffitikunstenaars waren op de straat aan het werk: prachtig! En toen bezocht ik een tentoonstelling van 100 kerststallen, vooral uit Italië, maar ook veel uit alle delen van de wereld. Uniek en schitterend! Kosmonauten, elektrische toestelletjes, werkelijk alles kan gebruikt worden om kerststallen te maken. Er was er zelfs één met enkel dassen voor de kledij van de figuren.
zaterdag 20 december 2008
Vakantiedag 1
Vandaag hoorde ik door een oudere man zeggen dat het in honderd jaar niet zo nat geweest is hier. Het Gouden Huis van keizer Nero is dan ook niet te bezoeken wegens het slechte weer. Maar vandaag was het opnieuw een mooie, zonnige lentedag van meer dan 15 graden! De gemeenschap is minstens gehalveerd: vele priesters uit heel Italië vragen hulp voor de kerstdagen.
Deze morgen was ik 2,5 uur in het Vaticaan, meer bepaald in de drukkerij. De salesianen beheren die drukkerij en er is dus een gemeenschap van een zestal medebroeders, die in Vaticaanstad zelf woont. Een vriendelijke man heeft me alles tot in de puntjes uitgelegd. Ook de Osservatore Romano, de krant van het Vaticaan, wordt daar gedrukt, in vijf talen. En alle boekjes voor de vieringen en voor de Vaticaanse Musea. En zo verder. Ik mocht er spreken met iemand die daar al 38 werkt, een andere 41. Wat een evolutie hebben ze niet meegemaakt: van het letterzetten naar de moderste digitale machines. De machine die van de digitale teksten en foto's volautomatisch platen maakt voor de vierkleurenpers is grotendeels in België gemaakt. Ik liep nog even binnen in het groorwarenhuis van Vaticaanstad.
Daarna probeerde ik een afspraak te maken om de kapel van Jezus Redemptoris met de mozaïeken van Rupnik te bezoeken, en ook daarvoor ben ik opnieuw in het Vaticaan geweest tot in de prefectuur, maar de afspraak was onmogelijk. Dan maar op weg naar musea.
Het Palazzo Corsini is dichtbij het Vaticaan. Er hangen en staan prachtige werken, onder andere van Caravaggio en onze kunstenaars zoals Van Dyck, Rubens...
De Musei Capitolini op het Campidoglio huisvesten een nog grotere kunstschat. Opnieuw verschillende werken van Rubens, Van Dyck en andere grootheden, die dikwijls even mooi zijn als de echte grote namen. Hier was ook een lange gang vol prachtige Vlaamse en Brusselse tapijten. Plus een aantal uitermate mooie bronzen beeldjes, naast vele standbeelden uit de Romeinse tijd. Er was ook Etruskische kunst.
Ik eindigde met het Palazzo Barberini, dat als gebouw alleen al de moeite waard is, met een schitterende ovale draaitrap en vele fresco's. Jammer dat 'Erasmus van Rotterdam' van Quentin Massijs momenteel in Rotterdam is. Opnieuw Caravaggio, Rafaël, Van der Weyden. Weer heel wat Vlaamse kunstenaars: Paul Bril en Jan Miel komen vaak terug in de Romeinse musea.
Gisteren en vandaag zag ik een film over Don Bosco, de laatste nieuwe van 2006. Jammer genoeg nog niet met Nederlandse ondertitels. Maar een zeer goede film, waarin vooral de armoede sterk naar voren komt. De kijker wordt emotioneel sterk aangesproken.
Deze morgen was ik 2,5 uur in het Vaticaan, meer bepaald in de drukkerij. De salesianen beheren die drukkerij en er is dus een gemeenschap van een zestal medebroeders, die in Vaticaanstad zelf woont. Een vriendelijke man heeft me alles tot in de puntjes uitgelegd. Ook de Osservatore Romano, de krant van het Vaticaan, wordt daar gedrukt, in vijf talen. En alle boekjes voor de vieringen en voor de Vaticaanse Musea. En zo verder. Ik mocht er spreken met iemand die daar al 38 werkt, een andere 41. Wat een evolutie hebben ze niet meegemaakt: van het letterzetten naar de moderste digitale machines. De machine die van de digitale teksten en foto's volautomatisch platen maakt voor de vierkleurenpers is grotendeels in België gemaakt. Ik liep nog even binnen in het groorwarenhuis van Vaticaanstad.
Daarna probeerde ik een afspraak te maken om de kapel van Jezus Redemptoris met de mozaïeken van Rupnik te bezoeken, en ook daarvoor ben ik opnieuw in het Vaticaan geweest tot in de prefectuur, maar de afspraak was onmogelijk. Dan maar op weg naar musea.
Het Palazzo Corsini is dichtbij het Vaticaan. Er hangen en staan prachtige werken, onder andere van Caravaggio en onze kunstenaars zoals Van Dyck, Rubens...
De Musei Capitolini op het Campidoglio huisvesten een nog grotere kunstschat. Opnieuw verschillende werken van Rubens, Van Dyck en andere grootheden, die dikwijls even mooi zijn als de echte grote namen. Hier was ook een lange gang vol prachtige Vlaamse en Brusselse tapijten. Plus een aantal uitermate mooie bronzen beeldjes, naast vele standbeelden uit de Romeinse tijd. Er was ook Etruskische kunst.
Ik eindigde met het Palazzo Barberini, dat als gebouw alleen al de moeite waard is, met een schitterende ovale draaitrap en vele fresco's. Jammer dat 'Erasmus van Rotterdam' van Quentin Massijs momenteel in Rotterdam is. Opnieuw Caravaggio, Rafaël, Van der Weyden. Weer heel wat Vlaamse kunstenaars: Paul Bril en Jan Miel komen vaak terug in de Romeinse musea.
Gisteren en vandaag zag ik een film over Don Bosco, de laatste nieuwe van 2006. Jammer genoeg nog niet met Nederlandse ondertitels. Maar een zeer goede film, waarin vooral de armoede sterk naar voren komt. De kijker wordt emotioneel sterk aangesproken.
vrijdag 19 december 2008
Laatste dag universiteit
Let op: gisteren plaatste ik twee berichten.
Gisteren vierde onze gemeenschap Kerstmis. Om 19 uur de eucharistie van de dag en dan een feestmaaltijd met kerstliederen, door medebroeders gezongen. Een Afrikaan zong solo een bijzonder mooi lied. 'Babbo' kwam binnen en deelde een 70-tal pakjes uit, voor ieder iets. Reeds op de laatste bezinningsdag hadden we een naam moeten trekken en voor een gepast geschenk voor die medebroeder moeten zorgen. Ik had een Braziliaan en had hem gevraagd wat hij wenste. Ook ik had op voorhand mijn wens aan een Indiër mogen uitdrukken. De Braziliaan was heel gelukkig dat ik op de verpakking de ingewikkelde Braziliaanse vlag getekend had en met mijn tekst vooraan in zijn boek over Franciscus van Sales, naar wie we allen genoemd zijn: SALES-ianen. Ik ontving 'Qui è vissuto Don Bosco', een boek van onze professor salesiaanse spiritualiteit over de plaatsen in Turijn en omstreken waar Don Bosco leefde, met de adressen, wat er is en de betekenis voor onze congregatie. Een fles Schotse whisky van 3,5 liter bezorgde ons een nacht vol zoete dromen.
Deze voormiddag waren de Filippijnen aan de beurt, een achttal. Met heuse danspasjes inbegrepen. En de lessen eindigden een kwartier vroeger dan anders voor de echte kerstwens. Eerst de Indiërs en dan de Afrikanen en dan dezen samen zongen heel enthousiast. We konden meezingen: Gloooooooooooooria, in excelsis Deo. En alweer Italiaans kerstgebak met schuimwijn of frisdrank. Het doet deugd die jonge mensen zo enthousiast te zien zingen en musiceren en dansen. Kerstmis kan komen. Het mooiste is dat al deze verschillende nationaliteiten het beste van zichzelf geven en voor elkaar applaudiseren, de vrede zelf.
Ook de laatste cursus is geëindigd: de geschiedenis van onze congregatie. Zeer goede cursus. We hebben een geschiedenis van bijna 200 jaar (vanaf de geboorte van Don Bosco in 1815) en in zowat 130 landen. Op het toppunt in 1966-67 meer dan 21 000 salesianen en ook nog de zusters, medewerkers, oud-leerlingen, lekenhelpsters, lekenhelpers en zoveel andere Don Boscovrienden. Ik mag behoren tot een zeer groot wereldwijd netwerk.
Algemeen besluit wat mijn studies hier betreft: zeer goed. Ze spreken hier graag over mij als over degene die enkele maanden een 'aggiornamento' heeft gedaan, en dat is het ook. Het heeft me goed gedaan en buitengewoon geïnteresseerd.
Gisteren vierde onze gemeenschap Kerstmis. Om 19 uur de eucharistie van de dag en dan een feestmaaltijd met kerstliederen, door medebroeders gezongen. Een Afrikaan zong solo een bijzonder mooi lied. 'Babbo' kwam binnen en deelde een 70-tal pakjes uit, voor ieder iets. Reeds op de laatste bezinningsdag hadden we een naam moeten trekken en voor een gepast geschenk voor die medebroeder moeten zorgen. Ik had een Braziliaan en had hem gevraagd wat hij wenste. Ook ik had op voorhand mijn wens aan een Indiër mogen uitdrukken. De Braziliaan was heel gelukkig dat ik op de verpakking de ingewikkelde Braziliaanse vlag getekend had en met mijn tekst vooraan in zijn boek over Franciscus van Sales, naar wie we allen genoemd zijn: SALES-ianen. Ik ontving 'Qui è vissuto Don Bosco', een boek van onze professor salesiaanse spiritualiteit over de plaatsen in Turijn en omstreken waar Don Bosco leefde, met de adressen, wat er is en de betekenis voor onze congregatie. Een fles Schotse whisky van 3,5 liter bezorgde ons een nacht vol zoete dromen.
Deze voormiddag waren de Filippijnen aan de beurt, een achttal. Met heuse danspasjes inbegrepen. En de lessen eindigden een kwartier vroeger dan anders voor de echte kerstwens. Eerst de Indiërs en dan de Afrikanen en dan dezen samen zongen heel enthousiast. We konden meezingen: Gloooooooooooooria, in excelsis Deo. En alweer Italiaans kerstgebak met schuimwijn of frisdrank. Het doet deugd die jonge mensen zo enthousiast te zien zingen en musiceren en dansen. Kerstmis kan komen. Het mooiste is dat al deze verschillende nationaliteiten het beste van zichzelf geven en voor elkaar applaudiseren, de vrede zelf.
Ook de laatste cursus is geëindigd: de geschiedenis van onze congregatie. Zeer goede cursus. We hebben een geschiedenis van bijna 200 jaar (vanaf de geboorte van Don Bosco in 1815) en in zowat 130 landen. Op het toppunt in 1966-67 meer dan 21 000 salesianen en ook nog de zusters, medewerkers, oud-leerlingen, lekenhelpsters, lekenhelpers en zoveel andere Don Boscovrienden. Ik mag behoren tot een zeer groot wereldwijd netwerk.
Algemeen besluit wat mijn studies hier betreft: zeer goed. Ze spreken hier graag over mij als over degene die enkele maanden een 'aggiornamento' heeft gedaan, en dat is het ook. Het heeft me goed gedaan en buitengewoon geïnteresseerd.
donderdag 18 december 2008
Jeruzalem - definitieve aanvaarding
Let op: dit is mijn tweede bericht vandaag.
Eindelijk is mijn inschrijving in Jeruzalem rond. Reeds in mei had ik alles gedaan wat ik volgens de website moest doen én de organisatie had me laten weten dat alles in orde was. Tot eind september een bericht kwam dat het inschrijvingsgeld was opgetrokken van 60 tot 100 US dollar, het doktersattest maximum zes maanden oud mag zijn vóór de aanvang van de cursus en werden ook nog kopies gevraagd van de ziekteverzekering. Het duurde twee maanden na onze betaling eer hun bank er zeker van was dat het extra inschrijvingsgeld toegekomen was. Vandaag dus eindelijk: "Alles OK". Plus vier documenten met praktische zaken. Geen ledenlijst.
Het belangrijkste voor mijn blog is de veiligheid. De organisatie verzekert ons dat Israël zeer veilig is op het moment. Dat de deelnemers zeggen dat het land veiliger is dan vele andere landen. Dat geen enkele deelnemer op welk moment dan ook angst gevoeld heeft. De organisatie weet hoeveel zorgen hieromtrent bestaan bij medebroeders, familie en vrienden. Welnu, ze stellen ons dus gerust.
Eindelijk is mijn inschrijving in Jeruzalem rond. Reeds in mei had ik alles gedaan wat ik volgens de website moest doen én de organisatie had me laten weten dat alles in orde was. Tot eind september een bericht kwam dat het inschrijvingsgeld was opgetrokken van 60 tot 100 US dollar, het doktersattest maximum zes maanden oud mag zijn vóór de aanvang van de cursus en werden ook nog kopies gevraagd van de ziekteverzekering. Het duurde twee maanden na onze betaling eer hun bank er zeker van was dat het extra inschrijvingsgeld toegekomen was. Vandaag dus eindelijk: "Alles OK". Plus vier documenten met praktische zaken. Geen ledenlijst.
Het belangrijkste voor mijn blog is de veiligheid. De organisatie verzekert ons dat Israël zeer veilig is op het moment. Dat de deelnemers zeggen dat het land veiliger is dan vele andere landen. Dat geen enkele deelnemer op welk moment dan ook angst gevoeld heeft. De organisatie weet hoeveel zorgen hieromtrent bestaan bij medebroeders, familie en vrienden. Welnu, ze stellen ons dus gerust.
Einde twee cursussen
De anderhalve voetplagploeg Roemenen bracht de beste zang tot nog toe. Goed evenwicht mannen-vrouwen en echt gecultiveerd zingen. De Spanjaarden waren muziekaal en qua enthousiasme het sterkst. Vandaag dronk ik de beste Glühwein van mijn leven. De kerstsfeer wordt hier dag na dag stilaan opgebouwd.
Deze morgen rondde ik twee cursussen af. Vooreerst de politieke, economische, sociale en religieuze omgeving van Don Bosco. Voor die cursus maakte ik 16 werkjes van 1 tot 2 bladzijden. Voor deze cursus drukte ik me zowel schriftelijk als mondeling het meest in het Italiaans uit. Een zéér goede cursus. We doorliepen de geschiedenis van net voor de Franse Revolutie tot de dood van Don Bosco. Vooral politiek, maar ook economisch en sociaal. De les van vandaag was uitdrukkelijk religieus. De vier bladzijden van deze laatste les verdienen nog vertaald te worden, als ik de tijd nog vind. Besluit: men kan niemand, ook niet Don Bosco, begrijpen zonder zijn context of omgeving. Don Bosco was kind van zijn tijd en reageerde als kind van zijn tijd. Zie verder het besluit hieronder.
De tweede cursus die ik vandaag eindigde was 'de spiritualiteit' van Don Bosco. Jammer dat het beste pas vanaf half februari begint: de synthese van deze schitterende professor. Tot nog toe gaf hij een overzicht van alles wat over Don Bosco en zijn opvoedingssysteem geschreven werd door hemzelf, door zijn tijdgenoten, en door anderen tot op vandaag. Een zee van informatie! De synthese van deze professor zal ik dus moeten missen. Besluit: Don Bosco leefde en handelde op een schitterende manier in zijn tijd, maar onze tijd is grondig anders en wij moeten nù leven en handelen en dus het vertaalwerk doen. Het is mijn overtuiging dat we dat vertaalwerk veel te weinig samen doen. En zo verarmen we elkaar omdat we elkaar te weinig verrijken.
Deze morgen rondde ik twee cursussen af. Vooreerst de politieke, economische, sociale en religieuze omgeving van Don Bosco. Voor die cursus maakte ik 16 werkjes van 1 tot 2 bladzijden. Voor deze cursus drukte ik me zowel schriftelijk als mondeling het meest in het Italiaans uit. Een zéér goede cursus. We doorliepen de geschiedenis van net voor de Franse Revolutie tot de dood van Don Bosco. Vooral politiek, maar ook economisch en sociaal. De les van vandaag was uitdrukkelijk religieus. De vier bladzijden van deze laatste les verdienen nog vertaald te worden, als ik de tijd nog vind. Besluit: men kan niemand, ook niet Don Bosco, begrijpen zonder zijn context of omgeving. Don Bosco was kind van zijn tijd en reageerde als kind van zijn tijd. Zie verder het besluit hieronder.
De tweede cursus die ik vandaag eindigde was 'de spiritualiteit' van Don Bosco. Jammer dat het beste pas vanaf half februari begint: de synthese van deze schitterende professor. Tot nog toe gaf hij een overzicht van alles wat over Don Bosco en zijn opvoedingssysteem geschreven werd door hemzelf, door zijn tijdgenoten, en door anderen tot op vandaag. Een zee van informatie! De synthese van deze professor zal ik dus moeten missen. Besluit: Don Bosco leefde en handelde op een schitterende manier in zijn tijd, maar onze tijd is grondig anders en wij moeten nù leven en handelen en dus het vertaalwerk doen. Het is mijn overtuiging dat we dat vertaalwerk veel te weinig samen doen. En zo verarmen we elkaar omdat we elkaar te weinig verrijken.
woensdag 17 december 2008
Spiritualiteit religieus leven en priesterschap
Daarnet begonnen de Brazilianen met twee voetbalploegen en eindigden met drie. Ik ben de tel kwijt geraakt: 6, 7 of 8 liederen? Allemaal wat korter, maar mooi. Toch had ik net iets meer ritme verwacht. Maar kerstliederen zingen is natuurlijk wat anders dan karnaval in Rio.
Gisteren was ik dolgelukkig dat de cursus 'Spiritualiteit van het religieus leven en het priesterschap' volledig vertaald is, op de noten na. 106 bladzijden. Natuurlijk moet het Nederlands nog op punt gesteld worden. Maar de inhoud vind ik formidabel. Voor het eerst in mijn leven heb ik een overzicht van wat de officiële kerkelijke documenten vanaf het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) daarover zeggen. Het is een rijke inhoud, sterk spiritueel, maar ook met integratie van de menswetenschappen. Het is een mooi geheel met alle belangrijke aspecten. Ook de moeilijkheden worden genoemd. En vooral: de kern van de zaak, de wezenlijke elementen worden goed uitgediept. In religieuzen en priesters is nog veel zorg om details, bijkomstigheden en te weinig om de kern, de essentiële en dus belangrijkste zaken.
Wat is het prachtig religieus en priester te mogen zijn! Wat een roeping heeft God mij toch gegeven! Moge ik die roeping waardig zijn, samen met mijn broeders en zusters in dezelfde roeping.
Gisteren was ik dolgelukkig dat de cursus 'Spiritualiteit van het religieus leven en het priesterschap' volledig vertaald is, op de noten na. 106 bladzijden. Natuurlijk moet het Nederlands nog op punt gesteld worden. Maar de inhoud vind ik formidabel. Voor het eerst in mijn leven heb ik een overzicht van wat de officiële kerkelijke documenten vanaf het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) daarover zeggen. Het is een rijke inhoud, sterk spiritueel, maar ook met integratie van de menswetenschappen. Het is een mooi geheel met alle belangrijke aspecten. Ook de moeilijkheden worden genoemd. En vooral: de kern van de zaak, de wezenlijke elementen worden goed uitgediept. In religieuzen en priesters is nog veel zorg om details, bijkomstigheden en te weinig om de kern, de essentiële en dus belangrijkste zaken.
Wat is het prachtig religieus en priester te mogen zijn! Wat een roeping heeft God mij toch gegeven! Moge ik die roeping waardig zijn, samen met mijn broeders en zusters in dezelfde roeping.
dinsdag 16 december 2008
Harry Potter 3 - einde
Deze morgen was er opnieuw een 'voetbalploeg' om kerstliederen te zingen, deze keer uit het Midden-Oosten, concreet Libanon, Irak, Egypte en Syrië. Allemaal mannen (!). Wat een contrast met de Spanjaarden: duidelijk trager, meer gedragen, lange noten... Op hun manier wel mooi. Het tweede van drie wat langere liederen trok verrassend genoeg een beetje op onze Vlaamse Leeuw.
Daarnet ben ik de laatste keer naar het seminarie geweest. De vier overblijvenden zullen elk een thema uitwerken: dierensymboliek, waarden, fantasie en het groepsbelang. En ze zullen dit samenbrengen in een werkje, waarin deze elementen als belangrijke punten van elke vertelling worden toegelicht.
Vorige week was er een boeiende gedachtenwisseling over het belang en de kracht van de fantasie. Ook God beschikt over een krachtige fantasie met zijn visioen van vrede, met de schepping, met de schoonheid, de liefde... Jezus gebruikt zijn fantasie in zijn parabels, maar ook om door te zetten, zijn roeping trouw te blijven, te blijven geloven dat het leven dank zij de Vader sterker is dan de dood. Alle profeten waren mensen met een creatieve fantasie, die hun leven tot in hun daden richting gaf. En zo zijn er altijd mensen geweest met een sterkere fantasie, zoals Don Bosco en zovele andere heiligen. Martin Luther King droomde van een vredevol land... en zie wat soort man nu president van Amerika wordt. En zo ook Rowling met haar zeven boeken over Harry Potter, waarin ook waarden zitten, de strijd tussen goed en kwaad. En het goede overwint. Ja, de kracht van het visioen, de fantastie die ons tot een bepaalde levenskeuze brengt, die dus positief creatief is. Er is gewoon veel te weinig fantasie in onze vaak te technisch-zakelijke wereld, die rond geld en dergelijke draait. Geld, dat geen fantasie duldt: naakte cijfers, pure wiskunde...
Toch lijkt me dit seminarie te mager om een echt vak aan een universiteit te zijn. Er had meer kunnen gebeuren. Natuurlijk, ik verlaat het schip voor het in de haven is...
Daarnet ben ik de laatste keer naar het seminarie geweest. De vier overblijvenden zullen elk een thema uitwerken: dierensymboliek, waarden, fantasie en het groepsbelang. En ze zullen dit samenbrengen in een werkje, waarin deze elementen als belangrijke punten van elke vertelling worden toegelicht.
Vorige week was er een boeiende gedachtenwisseling over het belang en de kracht van de fantasie. Ook God beschikt over een krachtige fantasie met zijn visioen van vrede, met de schepping, met de schoonheid, de liefde... Jezus gebruikt zijn fantasie in zijn parabels, maar ook om door te zetten, zijn roeping trouw te blijven, te blijven geloven dat het leven dank zij de Vader sterker is dan de dood. Alle profeten waren mensen met een creatieve fantasie, die hun leven tot in hun daden richting gaf. En zo zijn er altijd mensen geweest met een sterkere fantasie, zoals Don Bosco en zovele andere heiligen. Martin Luther King droomde van een vredevol land... en zie wat soort man nu president van Amerika wordt. En zo ook Rowling met haar zeven boeken over Harry Potter, waarin ook waarden zitten, de strijd tussen goed en kwaad. En het goede overwint. Ja, de kracht van het visioen, de fantastie die ons tot een bepaalde levenskeuze brengt, die dus positief creatief is. Er is gewoon veel te weinig fantasie in onze vaak te technisch-zakelijke wereld, die rond geld en dergelijke draait. Geld, dat geen fantasie duldt: naakte cijfers, pure wiskunde...
Toch lijkt me dit seminarie te mager om een echt vak aan een universiteit te zijn. Er had meer kunnen gebeuren. Natuurlijk, ik verlaat het schip voor het in de haven is...
maandag 15 december 2008
Algemeen Overste
Deze voormiddag kregen we een voetbalploeg groot koor uit Spanje voor de kerstliederen. Geen overwicht van welk deelgroepje dan ook. Uiteraard men hun onafscheidelijke gitaren, tot castagnettes toe. Vijf liederen die heel ritmisch waren, werkelijk zeer aanstekelijk. En een Spaanse kleine 'druppel' erbij...
Deze avond is onze algemeen overste geweest, die de eigenlijke verantwoordelijke is voor de salesianen, aan deze universiteit verbonden. Hij sprak ongeveer drie kwartier, zonder papier, zomaar uit het hart. Maar zeer gestructureerd, goed te volgen en to the point. Wat een visie, wat een diepte! Hij kan zeer positief zijn en enthousiasmeren, de juiste accenten leggen en waar nodig ook negatieve kritiek geven. Zo was hij voor het eerst op de Wereldjongerendagen te Sidney en stelde vast dat de salesiaanse aanwezigheid quasi nul was. Zijn vraag was indringend: "Houden we dan niet van de Kerk en de jonge christenen in de Kerk?"
Maar het is eerst en vooral een man van Christus en Don Bosco. Zoals hij het accent kan leggen op de kern van ons leven: de bijbel bestuderen, ermee bidden en er ons leven door laten richten... En dan Don Bosco als model en inspiratie, maar door ons te vertalen naar onze tijd. Het Europaproject kwam uitvoerig aan bod.
Met mijn sabbatjaar zit ik dus goed: de Bijbel en Don Bosco.
Deze avond is onze algemeen overste geweest, die de eigenlijke verantwoordelijke is voor de salesianen, aan deze universiteit verbonden. Hij sprak ongeveer drie kwartier, zonder papier, zomaar uit het hart. Maar zeer gestructureerd, goed te volgen en to the point. Wat een visie, wat een diepte! Hij kan zeer positief zijn en enthousiasmeren, de juiste accenten leggen en waar nodig ook negatieve kritiek geven. Zo was hij voor het eerst op de Wereldjongerendagen te Sidney en stelde vast dat de salesiaanse aanwezigheid quasi nul was. Zijn vraag was indringend: "Houden we dan niet van de Kerk en de jonge christenen in de Kerk?"
Maar het is eerst en vooral een man van Christus en Don Bosco. Zoals hij het accent kan leggen op de kern van ons leven: de bijbel bestuderen, ermee bidden en er ons leven door laten richten... En dan Don Bosco als model en inspiratie, maar door ons te vertalen naar onze tijd. Het Europaproject kwam uitvoerig aan bod.
Met mijn sabbatjaar zit ik dus goed: de Bijbel en Don Bosco.
zondag 14 december 2008
Giovanni Bellini
We baden net de rozenkrans voor de moeder van onze Afrikaanse medebroeder en nog twee overledenen.
Het was de laatste dag dat ik mijn kozijn in Rome mocht rondleiden. Eerst de basiliek Giovanni met heilige trap. En we eindigden in Trastevere, waar we naar de mis gingen. We bezochten er ook de kerk van Sint-Cecilia en onderin de grote villa van de familie van deze heilige. We ontdekten een echt goed restaurant. We zagen ook de afwisseling van de wacht aan het presidentieel paleis. Echt prachtig! Na die afwisseling bracht de militaire muziekkapel een vijftal nummers voor het publiek.
En dan wilden we deze voormiddag een deel van het presidentieel paleis gaan bezoeken, dat normaal gezien open is op de tweede en vierde zondag. Maar nu stonden we voor een gesloten deur: tot 6 januari niet te bezoeken. Maar geluk bij een ongeluk: even verder stond een rij aan te schuiven voor een tentoonstelling, waar we enorm van genoten hebben: Giovanni Bellini.
Hij werkte een zestigtal jaar tot 1516 en schilderde werkelijk prachtige zaken! Zijn thema's draaien rond lijden, dood en verrijzenis van Christus en Maria-met-kindje-Jezus. Zijn kleuren zijn nog steeds helder en levend, de gelaatsuitdrukkingen zijn van hoog niveau en mij trof zeker ook de manier waarop hij het menselijk haar schilderde.
Ik heb mijn kozijn moeten troosten: zijn ploeg Club Brugge verloor met 1-4 tegen Standard, de ploeg van zijn geliefde schoonzoon... Dat was een donkere wolk met tranenregen tijdens een anders mooie dag: tot zeker 16 graden in de zon en uit de wind.
Het was de laatste dag dat ik mijn kozijn in Rome mocht rondleiden. Eerst de basiliek Giovanni met heilige trap. En we eindigden in Trastevere, waar we naar de mis gingen. We bezochten er ook de kerk van Sint-Cecilia en onderin de grote villa van de familie van deze heilige. We ontdekten een echt goed restaurant. We zagen ook de afwisseling van de wacht aan het presidentieel paleis. Echt prachtig! Na die afwisseling bracht de militaire muziekkapel een vijftal nummers voor het publiek.
En dan wilden we deze voormiddag een deel van het presidentieel paleis gaan bezoeken, dat normaal gezien open is op de tweede en vierde zondag. Maar nu stonden we voor een gesloten deur: tot 6 januari niet te bezoeken. Maar geluk bij een ongeluk: even verder stond een rij aan te schuiven voor een tentoonstelling, waar we enorm van genoten hebben: Giovanni Bellini.
Hij werkte een zestigtal jaar tot 1516 en schilderde werkelijk prachtige zaken! Zijn thema's draaien rond lijden, dood en verrijzenis van Christus en Maria-met-kindje-Jezus. Zijn kleuren zijn nog steeds helder en levend, de gelaatsuitdrukkingen zijn van hoog niveau en mij trof zeker ook de manier waarop hij het menselijk haar schilderde.
Ik heb mijn kozijn moeten troosten: zijn ploeg Club Brugge verloor met 1-4 tegen Standard, de ploeg van zijn geliefde schoonzoon... Dat was een donkere wolk met tranenregen tijdens een anders mooie dag: tot zeker 16 graden in de zon en uit de wind.
zaterdag 13 december 2008
Overlijden - winkels
De moeder van een jonge Afrikaanse medebroeder is plots overleden. Iedereen leeft mee met hem en zijn familie. En deze avond ging het aan mijn tafel een half uur lang over niets anders dan over documenten. De medebroeder-n-rouw kan niet naar de begrafenis van zijn moeder gaan, omdat de Italiaanse staat zijn documenten nog altijd niet in orde heeft gebracht. En vele niet-Europese bewoners van onze universiteit zijn in dat geval. Het kan twee jaar duren eer ze alle documenten hebben, die nota bene voor maximum twee jaar geldig zijn, te tellen vanaf de dag dat ze Italië binnen kwamen. En dan moeten ze dus opnieuw beginnen voor de tweede schijf van twee jaar...
Mijn kozijn en ik bezochten de Mozes van Michelangelo en dus ook de kettingen van Petrus, het Capo Santo in het Vaticaan, Piazza di Spagna en de winkelstraat rechtover de wereldberoemde trappen, een lekker visrestaurantje, Piazza del Popolo en nog een winkelstraat (net zoals de eerste met de grote merken), Piazza Trevi, het Pantheon en Piazza Navona met de Sint-Agneskerk. Op dit laatste plein zijn de steigers nu weg rond de middenste en grootste van de drie fonteinen op dit plein. Dus net gerestaureerd en opgepoetst: schitterend! De gesprekken waren boeiend en schertsend tegelijk. Heerlijk zo'n familie op bezoek hebben!
Op het Sint-Pietersplein is de reuzenkerstboom bijna klaar. Gisteren waren ze er met drie grote kranen tegelijk bezig met er kerstbollen en verlichting in te hangen. Ik hoop hem te kunnen bewonderen als hij af is en als de lichten branden. Ook elders in de stad staan prachtige kerstbomen, kerststallen, kerstmarkten...
Mijn kozijn en ik bezochten de Mozes van Michelangelo en dus ook de kettingen van Petrus, het Capo Santo in het Vaticaan, Piazza di Spagna en de winkelstraat rechtover de wereldberoemde trappen, een lekker visrestaurantje, Piazza del Popolo en nog een winkelstraat (net zoals de eerste met de grote merken), Piazza Trevi, het Pantheon en Piazza Navona met de Sint-Agneskerk. Op dit laatste plein zijn de steigers nu weg rond de middenste en grootste van de drie fonteinen op dit plein. Dus net gerestaureerd en opgepoetst: schitterend! De gesprekken waren boeiend en schertsend tegelijk. Heerlijk zo'n familie op bezoek hebben!
Op het Sint-Pietersplein is de reuzenkerstboom bijna klaar. Gisteren waren ze er met drie grote kranen tegelijk bezig met er kerstbollen en verlichting in te hangen. Ik hoop hem te kunnen bewonderen als hij af is en als de lichten branden. Ook elders in de stad staan prachtige kerstbomen, kerststallen, kerstmarkten...
vrijdag 12 december 2008
Guadalupana en Vaticaan
Vandaag is er groot feest in Mexico: feest van Maria van Guadalupe. Onze drie Mexicaanse medebroeders gingen deze morgen voor in het eucharistie, die eindigde met het lied dat alle kinderen in Mexico van buiten kennen: de 'Guadalupana', zowat het Mexicaanse 'Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen'. Vandaag komen er in Guadalupe ongeveer 250 000 gelovigen bidden. Reeds negen dagen bereidt heel Mexico zich op deze dag voor. En toen ik deze avond thuis kwam, vijf minuten nadat de maaltijd begonnen was, viel ik midden in een Mexicaans feest: Mexicaanse aperitief, Mexicaanse muziek, Mexicaanse hoed (zilverdraad op bordeauxrode achtergrond)... De sfeer zat er goed in!
Mijn kozijn en ik zijn naar de Vaticaanse Musea geweest (iets meer dan vier uur), naar de graven van de pausen, naar de Sint-Pietersbasiliek en op de koepel van dit prachtig gebouw, en tenslotte naar de Chiesa Nova (Filippus Neri). Mijn gast is voor de eerste keer in zijn leven in Rome. Zijn mond viel open: de ene verrassing in de andere. Toen hij in de Sint-Pieter kwam, kon hij geen woord zeggen, stond werkelijk paf... En dat betekent wat voor deze man die "niet op zijn tong gevallen is".
In de Vaticaanse musea hadden we gewed over een plafond in een zeer lange gang: de schilderijen op het plafond moesten achterste voren bekeken worden, in vergelijking met de richting van de rondgang. In het begin zei ik dat de richting halverwege misschien zou omdraaien. "Wedden van niet / wel"... En ik verloor het weddenschap, waardoor ik hem een lekker glas wijn moest betalen. We hebben er allebei intens van genoten. Maar jammer: ook bij de tweede poging om de Mozes van Michelangelo te gaan bekijken, was de kerk gesloten.
Mijn kozijn en ik zijn naar de Vaticaanse Musea geweest (iets meer dan vier uur), naar de graven van de pausen, naar de Sint-Pietersbasiliek en op de koepel van dit prachtig gebouw, en tenslotte naar de Chiesa Nova (Filippus Neri). Mijn gast is voor de eerste keer in zijn leven in Rome. Zijn mond viel open: de ene verrassing in de andere. Toen hij in de Sint-Pieter kwam, kon hij geen woord zeggen, stond werkelijk paf... En dat betekent wat voor deze man die "niet op zijn tong gevallen is".
In de Vaticaanse musea hadden we gewed over een plafond in een zeer lange gang: de schilderijen op het plafond moesten achterste voren bekeken worden, in vergelijking met de richting van de rondgang. In het begin zei ik dat de richting halverwege misschien zou omdraaien. "Wedden van niet / wel"... En ik verloor het weddenschap, waardoor ik hem een lekker glas wijn moest betalen. We hebben er allebei intens van genoten. Maar jammer: ook bij de tweede poging om de Mozes van Michelangelo te gaan bekijken, was de kerk gesloten.
donderdag 11 december 2008
Oekraïene en bezoek
Oef! Ik kan weer e-mails verzenden. Eigenlijk duurt het toch lang eer advalvas zijn problemen oplost.
Deze morgen kon ik nog naar de Oekraïeners gaan luisteren. Een groep van twaalf. De acht vrouwen hadden deze keer duidelijk het overwicht tegenover de vier mannen. De vrouwen hadden dan ook de twee micro's en de mannen hadden er geen. Weer een mooi sfeermoment.
Tegen de middag was ik in de stad, want ik mag weer bezoek ontvangen: een bevriend koppel van de familie was aangekondigd, maar de vrouw is deze week ziek gevallen. Dus alleen met de man, een kozijn, op schok. Een man die enorm veel van kunst geniet en snel doorzicht heeft in wat hij hoort en ziet. Ik leer dan ook veel van hem, bevoorbeeld van zijn commentaar bij de kunstwerken van Picasso.
Ik voel in de gemeenschap dat men mij al dat bezoek wel gunt, maar ook dat zij eigenlijk ook verlangen naar bezoek, maar uit Afrika, Latijns-Amerika, Indië... komt niemand tot hier. Ook op dit punt voel ik me en ben ik ook een buitenbeentje.
De dag eindigde alweer feestelijk, hier in de gemeenschap. Kardinaal Stickler was hier om deze avond voor te gaan in de eucharistieviering en te preken. Ik was niet aanwezig in de viering, maar de maaltijd eindigde met een extraatje. Ik heb nog van de lekkere Filliers gedronken, die mijn familie eind oktober meehad. De medebroeders hebben dat toen zeer sterk gewaardeerd.
Deze morgen kon ik nog naar de Oekraïeners gaan luisteren. Een groep van twaalf. De acht vrouwen hadden deze keer duidelijk het overwicht tegenover de vier mannen. De vrouwen hadden dan ook de twee micro's en de mannen hadden er geen. Weer een mooi sfeermoment.
Tegen de middag was ik in de stad, want ik mag weer bezoek ontvangen: een bevriend koppel van de familie was aangekondigd, maar de vrouw is deze week ziek gevallen. Dus alleen met de man, een kozijn, op schok. Een man die enorm veel van kunst geniet en snel doorzicht heeft in wat hij hoort en ziet. Ik leer dan ook veel van hem, bevoorbeeld van zijn commentaar bij de kunstwerken van Picasso.
Ik voel in de gemeenschap dat men mij al dat bezoek wel gunt, maar ook dat zij eigenlijk ook verlangen naar bezoek, maar uit Afrika, Latijns-Amerika, Indië... komt niemand tot hier. Ook op dit punt voel ik me en ben ik ook een buitenbeentje.
De dag eindigde alweer feestelijk, hier in de gemeenschap. Kardinaal Stickler was hier om deze avond voor te gaan in de eucharistieviering en te preken. Ik was niet aanwezig in de viering, maar de maaltijd eindigde met een extraatje. Ik heb nog van de lekkere Filliers gedronken, die mijn familie eind oktober meehad. De medebroeders hebben dat toen zeer sterk gewaardeerd.
woensdag 10 december 2008
Kerstliederen
De pastorale dienst van onze universiteit organiseert van 9 tot 19 december tijdens de grote onderbreking van de voormiddag (15') het zingen van kerstliederen, telkens uit een ander land of een andere streek van de wereld. Gisteren miste ik de Polen, omdat ik een uur te laat kwam. Vandaag was ik goed op tijd voor de Kroaten.
Een groep van twintig Kroatische studenten aan onze universiteit bracht vier Kroatische kerstliederen. Van één kennen we allen de melodie: Adeste Fideles, maar uiteraard met de tekst in het Kroatisch. De mannen hadden een duidelijk overwicht op de vrouwen: ze waren met meer en hadden geoefende stemmen en zij hadden de enige microfoon voor zich...
Dit brengt wel sfeer, temeer omdat een paar Kroaten rond gingen met Kroatische snoepjes.
Jammer dat het 'publiek' stond te praten, werkelijk luidop te kletsen, terwijl die dappere Kroaten de ziel uit het lijf zongen.
Een groep van twintig Kroatische studenten aan onze universiteit bracht vier Kroatische kerstliederen. Van één kennen we allen de melodie: Adeste Fideles, maar uiteraard met de tekst in het Kroatisch. De mannen hadden een duidelijk overwicht op de vrouwen: ze waren met meer en hadden geoefende stemmen en zij hadden de enige microfoon voor zich...
Dit brengt wel sfeer, temeer omdat een paar Kroaten rond gingen met Kroatische snoepjes.
Jammer dat het 'publiek' stond te praten, werkelijk luidop te kletsen, terwijl die dappere Kroaten de ziel uit het lijf zongen.
dinsdag 9 december 2008
Voorgaan in de liturgie
Iedereen van de gemeenschap moet op zijn beurt voorgaan in het gebed. Reeds in september moest ik een eerste keer een klein stukje voorlezen. Later gebeurde dat vaker: een kleine lezing, de voorbeden, een deel van een psalm, het angelus... Op 29 november was er het grotere werk: de eerste lezing, de psalm tussen de twee lezingen en de voorbeden. En vandaag mocht ik voorgaan en moest dus ook zelf de inleiding schrijven en voorlezen.
Gelukkig zijn de medebroeders mild en moedigen ze iedereen aan. Ze herinneren zich natuurlijk hun 'eerste keer'. Op 29 november waren er een paar medebroeders die me na de mis serieus moed gaven: "Gij zijt zeker een Italiaan?!" (hum-hum...)
Natuurlijk heb ik het telkens goed voorbereid, onder andere door vooraf alle teksten tweemaal luidop in de kapel te gaan lezen en de moeilijkste stukjes drie- of viermaal.
Alles samen toch een hele opgave, zo ervaar ik. Maar het is goed dat we dit moeten doen. Ook zo leren we deze prachtige maar moeilijke taal gebruiken.
Gelukkig zijn de medebroeders mild en moedigen ze iedereen aan. Ze herinneren zich natuurlijk hun 'eerste keer'. Op 29 november waren er een paar medebroeders die me na de mis serieus moed gaven: "Gij zijt zeker een Italiaan?!" (hum-hum...)
Natuurlijk heb ik het telkens goed voorbereid, onder andere door vooraf alle teksten tweemaal luidop in de kapel te gaan lezen en de moeilijkste stukjes drie- of viermaal.
Alles samen toch een hele opgave, zo ervaar ik. Maar het is goed dat we dit moeten doen. Ook zo leren we deze prachtige maar moeilijke taal gebruiken.
maandag 8 december 2008
Maria: feest
8 december is voor Don Bosco een uitermate belangrijke dag. Het begin van een werk, een inzegening... moesten op die dag vallen. Zo ook vertelde hij, dat hij de allereerste jongen, Bartolomeo Garelli, voor het eerst ontmoette op 8 december 1841, het begin dus van alle salesiaanse werken. Ook nu nog is dit wereldwijd een feestdag voor de hele Salesiaanse Familie. In Italië, Spanje en nog andere landen is het feestdag: geen school... In Bolovië ontvangen de kinderen op 8 december hun eerste communie en iedereen brengt sfeer in en rond het huis als start van de kerstdagen.
Gisterenavond om 21 uur was er een 'academia': een uur met zang, welkomswoord, instrumentale muziek, powerpoint, een avondwoordje... De Srilankese medebroeder van onze gemeenschap heeft een schilderij van Maria gemaakt (keukentafel groot), werkelijk origineel. Deze morgen mocht ik al zijn schilderwerken zien, met uitleg van de kunstenaar him self, een mooi moment. Vooral de powerpoint was impressiant: prachtige foto's van schilderijen en standbeelden van Maria, met sobere tekst en de mooiste klassieke Marialiederen, uiteraard meestal in het Italiaans.
Vandaag was er om 11.45 uur een eucharistie met alle bewoners van de univesiteit samen, plus enkele gasten. Een sobere receptie en een feestelijke maaltijd met prachtige Marialiederen via de geluidsinstallatie. Als tweede gang kregen we een dubbelgevouwen pannenkoek met een snede hesp erin. Voor de gebakjes zijn de flessen sterke drank zeker niet gesloten gebleven. Om te eindigen: een Italiaanse schuimwijn.
Gisterenavond om 21 uur was er een 'academia': een uur met zang, welkomswoord, instrumentale muziek, powerpoint, een avondwoordje... De Srilankese medebroeder van onze gemeenschap heeft een schilderij van Maria gemaakt (keukentafel groot), werkelijk origineel. Deze morgen mocht ik al zijn schilderwerken zien, met uitleg van de kunstenaar him self, een mooi moment. Vooral de powerpoint was impressiant: prachtige foto's van schilderijen en standbeelden van Maria, met sobere tekst en de mooiste klassieke Marialiederen, uiteraard meestal in het Italiaans.
Vandaag was er om 11.45 uur een eucharistie met alle bewoners van de univesiteit samen, plus enkele gasten. Een sobere receptie en een feestelijke maaltijd met prachtige Marialiederen via de geluidsinstallatie. Als tweede gang kregen we een dubbelgevouwen pannenkoek met een snede hesp erin. Voor de gebakjes zijn de flessen sterke drank zeker niet gesloten gebleven. Om te eindigen: een Italiaanse schuimwijn.
E-mailprobleem
Goede vrienden, het probleem van advalvas is er weer: ik kan jullie mails wel ontvangen, maar ik kan ze niet beantwoorden. Dus even geduld.
zondag 7 december 2008
Varia 5
Babbo. Gisteren leerde ik dit nieuw woord, in het station Termini. Er staat een zeer hoge kunstkerstboom, wel 10 meter hoog (of nog hoger?) en onderaan drie meter dik. Vanaf de grond tot boven twee meter hangt de boom vol briefjes en brieven, geschreven door kinderen. Ze richten zich tot "Babbo", maar eigenlijk bedoelen ze Sinterklaas-Kerstman, die hier niet op 6 december komt, maar met Kerstmis. Ze vragen van alles en wensen Babbo een zalig Kerstfeest. Veel volwassenen blijven even staan en lezen de kinderlijke briefjes. Ontroerend!
Toen ik gisteren thuis kwam, waren de lokalen van onze gemeenschap versierd. De kerstsfeer is er. Mooi gedaan. De tafels zijn anders geschikt, zodat het kersttafereel in het centrum van de refter staat. Mooie beeldjes van Maria en Jozef. Tegen de muren hangen met goud bespoten grote bladeren, met in het midden telkens een pasfoto van iedereen van de gemeenschap. Op mijn bureau staat nu een minikerststalletje in de vorm van een ikoontje, een geschenk.
Deze morgen heb ik al mijn materiaal gewogen, met het vooruitzicht op de terugkomst. Donderdag komt er immers een bevriend koppel van de familie en ze zijn bereid een valies materiaal mee te nemen. Dit weegt 12 kilo. En zo blijft de rest mooi binnen het maximumgewicht van 26 kilogram. Ikzelf weeg 85, wat vier minder is dan bij mijn aankomst. Er zouden er nog een paar kilo af mogen.
Toen ik gisteren thuis kwam, waren de lokalen van onze gemeenschap versierd. De kerstsfeer is er. Mooi gedaan. De tafels zijn anders geschikt, zodat het kersttafereel in het centrum van de refter staat. Mooie beeldjes van Maria en Jozef. Tegen de muren hangen met goud bespoten grote bladeren, met in het midden telkens een pasfoto van iedereen van de gemeenschap. Op mijn bureau staat nu een minikerststalletje in de vorm van een ikoontje, een geschenk.
Deze morgen heb ik al mijn materiaal gewogen, met het vooruitzicht op de terugkomst. Donderdag komt er immers een bevriend koppel van de familie en ze zijn bereid een valies materiaal mee te nemen. Dit weegt 12 kilo. En zo blijft de rest mooi binnen het maximumgewicht van 26 kilogram. Ikzelf weeg 85, wat vier minder is dan bij mijn aankomst. Er zouden er nog een paar kilo af mogen.
zaterdag 6 december 2008
Cecilia, Museum oude Rome, Noviciaat Zusters
Het was een zonnige uitgangsdag tot 15 graden, al regent het deze avond weer. Vooreerst naar Trastevere, waar ik twee kerken bezocht die ik nog niet gezien had. Vooral die van Sint-Cecilia interesseerde me. In de kerk bevindt zich een wondermooi beeld van haar, liggend, net zoals in de catacomben van Sint-Calixtus. Met het gezicht naar de grond, maar de ene hand met één vinger vooruit, de andere met drie: er is één God en er zijn drie goddelijke Personen. Getuigen tot in de dood, dat is martelaar zijn. Iemand had me dit aangeraden, maar ook aangedrongen even aan te bellen bij de zusters daarnaast. Ik had er geen spijt van: zeer oude fresco's, met grote lege vlakken (beschadiging). Maar de gezichten raakten me diep. De expressie is echt prachtig.
Vandaar liep ik even langs de oude tempel van Vesta, een Romeinse godin. Nu was de kerk bij de "bocca della verità" wel open (de vorige keer dat ik daar was niet). Het belangrijkste stuk is een mozaïek van de achtste eeuw, waarop de heilige familie afgebeeld staat.
Dicht bij het Vaticaan liep ik door een openluchtmarkt, maar die was nog niet echt begonnen: vele kraampjes waren nog leeg.
In de kerk van de heilige Andreas valt vooral het groot schilderij boven het tabernakel op: de dood van die apostel op een X-kruis.
Daarna bezocht ik een groot museum met kunstschatten van vóór de Romeinse tijd tot het verval van het Romeinse rijk.
En deze namiddag trok ik met de trein naar Castel Gandolfo om er een Vlaamse novice van de zusters van Don Bosco te gaan bezoeken. Ik leerde haar in Taizé kennen. Ze doet nu haar tweede jaar noviciaat in een internationale gemeenschap. Het was een hartelijke ontmoeting, waarbij we op dezelfde diepe golflengte zaten. Ook zij hebben vanop het dakterras een prachtig zicht op het buitenverblijf van de paus en het Meer van Albano daaronder. En ja! 'Desastro' kan dus wel stipt rijden! Een bank vooruit... Al moet hij nog veel goed maken, eer hij op de eerste rij mag zitten.
Vandaar liep ik even langs de oude tempel van Vesta, een Romeinse godin. Nu was de kerk bij de "bocca della verità" wel open (de vorige keer dat ik daar was niet). Het belangrijkste stuk is een mozaïek van de achtste eeuw, waarop de heilige familie afgebeeld staat.
Dicht bij het Vaticaan liep ik door een openluchtmarkt, maar die was nog niet echt begonnen: vele kraampjes waren nog leeg.
In de kerk van de heilige Andreas valt vooral het groot schilderij boven het tabernakel op: de dood van die apostel op een X-kruis.
Daarna bezocht ik een groot museum met kunstschatten van vóór de Romeinse tijd tot het verval van het Romeinse rijk.
En deze namiddag trok ik met de trein naar Castel Gandolfo om er een Vlaamse novice van de zusters van Don Bosco te gaan bezoeken. Ik leerde haar in Taizé kennen. Ze doet nu haar tweede jaar noviciaat in een internationale gemeenschap. Het was een hartelijke ontmoeting, waarbij we op dezelfde diepe golflengte zaten. Ook zij hebben vanop het dakterras een prachtig zicht op het buitenverblijf van de paus en het Meer van Albano daaronder. En ja! 'Desastro' kan dus wel stipt rijden! Een bank vooruit... Al moet hij nog veel goed maken, eer hij op de eerste rij mag zitten.
vrijdag 5 december 2008
Het gemeenschapsgebed
Het gemeenschapsgebed bestaat op gewone dagen uit de eucharistie met de psalmen en de meditatie (samen 70 minuten) en het avondgebed met avondwoordje (samen 30 minuten). Op zondag is er ook een half uur aanbidding van het Sacrament, maar dit is geen verplichting.
Deze gebeden worden goed voorbereid en het bidden gebeurt in de juiste sfeer. Bij alle inleidende woordjes, spontane voorbeden, de preek op donderdag en dergelijke gaat men naar de kern: God de Vader, Jezus de Zoon en de heilige Geest. Ook Maria komt vaak aan bod.
De vorm is uitermate klassiek. Men gaat eigenlijk nooit buiten de voorschriften van de Kerk. Alleen de liederen wisselen af en daarin zit zeker een flinke dosis jeugdigheid. Het traditionele blijkt ook uit het zingen van het Tantum Ergo en Salve Regina, het driemaal daags bidden van het Angelus en zo verder.
Onze jonge salesianen proberen toch wat eigen accenten te leggen, bevoorbeeld door de manier om de psalmen te bidden: niet zoals gewoonlijk in twee koren maar een solist, een solist en allen, op spontane wijze... Een enkele keer verzandt dit in het storend gebruik van vele boeken. Deze morgen bijvoorbeeld had ik voor de mis vijf boeken nodig. Dit is gelukkig een grote uitzondering.
In Vlaanderen gaan wij, salesianen, vrij(er) om met de liturgie. Na 3,5 maand ervaring hier te Rome, moet ik bekennen dat het gebed hier een belangrijkere plaats inneemt in het leven van de salesianen dan in Vlaanderen. Het geeft te denken.
Deze gebeden worden goed voorbereid en het bidden gebeurt in de juiste sfeer. Bij alle inleidende woordjes, spontane voorbeden, de preek op donderdag en dergelijke gaat men naar de kern: God de Vader, Jezus de Zoon en de heilige Geest. Ook Maria komt vaak aan bod.
De vorm is uitermate klassiek. Men gaat eigenlijk nooit buiten de voorschriften van de Kerk. Alleen de liederen wisselen af en daarin zit zeker een flinke dosis jeugdigheid. Het traditionele blijkt ook uit het zingen van het Tantum Ergo en Salve Regina, het driemaal daags bidden van het Angelus en zo verder.
Onze jonge salesianen proberen toch wat eigen accenten te leggen, bevoorbeeld door de manier om de psalmen te bidden: niet zoals gewoonlijk in twee koren maar een solist, een solist en allen, op spontane wijze... Een enkele keer verzandt dit in het storend gebruik van vele boeken. Deze morgen bijvoorbeeld had ik voor de mis vijf boeken nodig. Dit is gelukkig een grote uitzondering.
In Vlaanderen gaan wij, salesianen, vrij(er) om met de liturgie. Na 3,5 maand ervaring hier te Rome, moet ik bekennen dat het gebed hier een belangrijkere plaats inneemt in het leven van de salesianen dan in Vlaanderen. Het geeft te denken.
donderdag 4 december 2008
Het Italiaans katholiek onderwijs
Een vriendelijke Congolese medebroeder (mijn familie kent hem: de man met de sympathieke glimlach, die met ons aan tafel zat) had me uitgenodigd voor een halve dag van het congres van het katholiek onderwijs in Italië. Eerder deze week is Mgr. L. Van Looy daar geweest. Het thema van het congres is 'gemeenschap': wat betekent 'gemeenschap' in de katholieke school? Na een inleidend verslag van een wetenschappelijk onderzoek, spraken vier professoren: een psychologe, een sociologe, iemand uit de organisatieleer en een medebroeder-salesiaan over het kerkelijk-theologisch aspect.
Ik kan die drie uren van dat congres niet evalueren: ik heb er gewoon te weinig van begrepen en bovendien ken ik de context niet, zodat ik de inbreng onmogelijk kan situeren en begrijpen.
Wat me toch getroffen heeft was de inbreng van de verantwoordelijke van de oudercomité's. De moeder legde veel nadruk op de persoon van de leerling. Een zinnetje zindert nog na: "Zoals ons kind het huis verlaat, zo komt dat kind in de school binnen". Waarmee ze wilde benadrukken dat het over personen gaat, die ook leerling zijn, maar dat leerlingen veel meer zijn dan leerlingen.
De voorzitter vatte alles samen met drie korte zinsneden: het primaatschap van God (Vader, Zoon, Geest), het getuigenis (in onze tijd spreekt de daad meer dan het woord) en de persoon.
Achteraf vernam ik dat het katholiek onderwijs 8 à 10 procent van de Italiaanse kinderen en jongeren tot 18 jaar heeft. Al de rest gaat naar staatsscholen. Het probleem van de katholieke scholen is dat de staat slechts een klein deel van de lonen betaalt en dat de Kerk de rest moet bijpassen. Heel anders dus dan in Vlaanderen, waar alle personeelsleden volledig door de staat betaald worden en waar voor de werkingstoelagen de lat nu 92-100 is: de katholieken scholen krijgen 92 euro als de officiële scholen er 100 krijgen. Het verschil wordt verantwoord door de objectiveerbare verschillen. Zo moeten officiële scholen meer dan één levensbeschouwelijk vak aanbieden en kunnen ze geen leerlingen weigeren. Zo zijn er nog enkele verschillen.
Ik kan die drie uren van dat congres niet evalueren: ik heb er gewoon te weinig van begrepen en bovendien ken ik de context niet, zodat ik de inbreng onmogelijk kan situeren en begrijpen.
Wat me toch getroffen heeft was de inbreng van de verantwoordelijke van de oudercomité's. De moeder legde veel nadruk op de persoon van de leerling. Een zinnetje zindert nog na: "Zoals ons kind het huis verlaat, zo komt dat kind in de school binnen". Waarmee ze wilde benadrukken dat het over personen gaat, die ook leerling zijn, maar dat leerlingen veel meer zijn dan leerlingen.
De voorzitter vatte alles samen met drie korte zinsneden: het primaatschap van God (Vader, Zoon, Geest), het getuigenis (in onze tijd spreekt de daad meer dan het woord) en de persoon.
Achteraf vernam ik dat het katholiek onderwijs 8 à 10 procent van de Italiaanse kinderen en jongeren tot 18 jaar heeft. Al de rest gaat naar staatsscholen. Het probleem van de katholieke scholen is dat de staat slechts een klein deel van de lonen betaalt en dat de Kerk de rest moet bijpassen. Heel anders dus dan in Vlaanderen, waar alle personeelsleden volledig door de staat betaald worden en waar voor de werkingstoelagen de lat nu 92-100 is: de katholieken scholen krijgen 92 euro als de officiële scholen er 100 krijgen. Het verschil wordt verantwoord door de objectiveerbare verschillen. Zo moeten officiële scholen meer dan één levensbeschouwelijk vak aanbieden en kunnen ze geen leerlingen weigeren. Zo zijn er nog enkele verschillen.
woensdag 3 december 2008
Wetenschap + filosofie + theologie
Het was deze morgen een Belgische hoogvlieger! Professor Dominique Lambert van de Katholieke Universiteit van Namen kwam 2,5 uur spreken over de bijdrage van de filosofie aan de dialoog tussen wetenschappen en theologie. Zeer helder en bijzonder goed qua inhoud. En vooral fundamenteel. Hij slaagt erin om de kloof tussen wetenschappen en theologie, die ontstaan is bij Descartes en Kant, opnieuw te dichten, een tendens die al een tijd bezig is. Vele dingen waren niet nieuw voor mij, maar de synthese en het model waren dat wel.
Als het neusje van de zalm kregen we op het einde een uiteenzetting over de Vlaamse figuur Georges Lemaître, die de grondlegger is van de Big Bang-theorie. Lemaître was priester en grote wetenschapper, persoonlijke vriend van Einstein en op het einde voorzitter van de Wetenschappelijke Commissie van het Vaticaan, onder Johannes XXIII. Lemaître verenigde in zijn persoon de wetenschappen, de filosofie en de theologie. Elk jaar deed hij bijvoorbeeld een retraite van tien dagen in volledige stilte en las dan zowel wetenschappelijke als spirituele boeken. Ook Ruusbroeck werd vermeld, ook al een grote Belgische mysticus.
De professor was al hier van gisterenavond en was deze morgen in de mis. Hij werd aan mijn zijde geplaatst en ik mocht hem wegwijs maken in de boeken met de liedjes en de gebeden.
Het deed deugd een Belg hier te hebben. Maar het deed me vooral deugd op zo'n niveau te mogen nadenken. Een sabbatjaar is zo goed, ook om te studeren. En wat jammer dat ik in mijn gewone leven wel tijd heb voor lectuur, studie..., maar dat er nauwelijks of geen ruimte is voor gedachtenwisseling en discussie over die belangrijke thema's.
Als het neusje van de zalm kregen we op het einde een uiteenzetting over de Vlaamse figuur Georges Lemaître, die de grondlegger is van de Big Bang-theorie. Lemaître was priester en grote wetenschapper, persoonlijke vriend van Einstein en op het einde voorzitter van de Wetenschappelijke Commissie van het Vaticaan, onder Johannes XXIII. Lemaître verenigde in zijn persoon de wetenschappen, de filosofie en de theologie. Elk jaar deed hij bijvoorbeeld een retraite van tien dagen in volledige stilte en las dan zowel wetenschappelijke als spirituele boeken. Ook Ruusbroeck werd vermeld, ook al een grote Belgische mysticus.
De professor was al hier van gisterenavond en was deze morgen in de mis. Hij werd aan mijn zijde geplaatst en ik mocht hem wegwijs maken in de boeken met de liedjes en de gebeden.
Het deed deugd een Belg hier te hebben. Maar het deed me vooral deugd op zo'n niveau te mogen nadenken. Een sabbatjaar is zo goed, ook om te studeren. En wat jammer dat ik in mijn gewone leven wel tijd heb voor lectuur, studie..., maar dat er nauwelijks of geen ruimte is voor gedachtenwisseling en discussie over die belangrijke thema's.
dinsdag 2 december 2008
Priesterbeeld
Vandaag ging het in de les even over het priesterbeeld van Don Bosco en hoe vernieuwend hij voor zijn tijd was. Er is een beschrijving bekend, waar hij in priesertoog op de grond zit, omringd door jongens. Hij vertelt, lacht, communiceert met hen. Iets wat men in die tijd niet deed. "Not done" heette dat. Maar Don Bosco wilde echt tussen zijn jonge gasten zijn, op hun niveau en zich geen air aanmeten die afstand zou kunnen veroorzaken.
Zo is er op dit ogenblik ook een nieuw priesterbeeld, dat geboren wordt. Ik was er al eerder mee bezig en hoorde het ook al in België. Maar hier in Rome hoor ik het klaarder, radicaler verwoord. Namelijk de priester-in-gemeenschap. Jezus leefde vanaf het begin met de twaalf, met de vrouwen, met leerlingen... Paulus was steeds omringd door medechristenen, door medeverantwoordelijken en leefde dus samen met andere christenen. De Bijbel is namelijk wezenlijk gemeenschap. Welnu, de Bijbel moeten we eerst zelf in ons leven werkelijkheid laten worden en dus de Bijbel beleven met medechristenen, en wel heel concreet, alle dagen dus. Ik ontmoet jonge mensen, bijvoorbeeld in Taizé, die over roeping tot het priesterschap nadenken en die ook duidelijk dit priesterbeeld beklemtonen.
Natuurlijk zijn er altijd priesters geweest die in één of andere gemeenschap leefden. Er zijn vele vormen mogelijk. Er kunnen ook leken in de gemeenschap opgenomen zijn. Maar het beeld dat voorbijgestreefd lijkt te zijn is de priester die op zijn eentje leeft. Het is overigens ondoenbaar voor de persoon in kwestie.
Hoe dat in de toekomst georganiseerd zal worden is een ander paar mouwen. Maar als de Kerk toekomst wil hebben, zal ze Bijbels moeten zijn. En de Bijbel is gemeenschap. Het boek van Lohfink 'Heeft God de Kerk nodig' heeft me daar vroeger reeds meer dan ooit van overtuigd.
Zo is er op dit ogenblik ook een nieuw priesterbeeld, dat geboren wordt. Ik was er al eerder mee bezig en hoorde het ook al in België. Maar hier in Rome hoor ik het klaarder, radicaler verwoord. Namelijk de priester-in-gemeenschap. Jezus leefde vanaf het begin met de twaalf, met de vrouwen, met leerlingen... Paulus was steeds omringd door medechristenen, door medeverantwoordelijken en leefde dus samen met andere christenen. De Bijbel is namelijk wezenlijk gemeenschap. Welnu, de Bijbel moeten we eerst zelf in ons leven werkelijkheid laten worden en dus de Bijbel beleven met medechristenen, en wel heel concreet, alle dagen dus. Ik ontmoet jonge mensen, bijvoorbeeld in Taizé, die over roeping tot het priesterschap nadenken en die ook duidelijk dit priesterbeeld beklemtonen.
Natuurlijk zijn er altijd priesters geweest die in één of andere gemeenschap leefden. Er zijn vele vormen mogelijk. Er kunnen ook leken in de gemeenschap opgenomen zijn. Maar het beeld dat voorbijgestreefd lijkt te zijn is de priester die op zijn eentje leeft. Het is overigens ondoenbaar voor de persoon in kwestie.
Hoe dat in de toekomst georganiseerd zal worden is een ander paar mouwen. Maar als de Kerk toekomst wil hebben, zal ze Bijbels moeten zijn. En de Bijbel is gemeenschap. Het boek van Lohfink 'Heeft God de Kerk nodig' heeft me daar vroeger reeds meer dan ooit van overtuigd.
maandag 1 december 2008
Wereldoorlog I ~ 100
Dit is het honderdste bericht op mijn blog. Het is een dagelijks ritueel geworden. En een hulp om mijn gedachten, ervaringen... te ordenen en te verwoorden. Ook om in contact te blijven met het thuisfront. De reacties op mijn blog of per mail doen me telkens deugd. Dank daarvoor!
Gisteren had ik dus 5,5 uur de tijd om te lezen, dank zij 'desastro'. Of hoe er aan elk nadeel een voordeel is. Natuurlijk las ik wat in Harry Potter: hoofdstuk twee van deel zeven.
Maar de meeste tijd besteedde ik aan de lectuur van een schitterend historisch verslag, dat me werd toegestuurd, over de 'Groote Oorlog' in de dorpen Nevele, Hansbeke, Poesele, Landegem, Merendree en Vosselare. Op Merendree na raken al die dorpen aan mijn geboortedorp Meigem, dat ook een paar keer vernoemd wordt. De auteur opende als eerste na negentig (!) jaar een pak documenten. Hij deed opzoekwerk in boeken, archieven, bij mensen (foto's...), enz. En geeft in zijn uitvoerige bijdrage een bijzonder concreet relaas. Zelfs welke boer op welke dag een varken van hoeveel kilo aan de Duitsers moest leveren. Feiten, harde feiten, die een goed zicht geven op wat die oorlog was, ook in het dagelijkse leven van de burgers, de burgemeester... Wat hebben die mensen afgezien! De wreedheid van de oorlog komt met zo'n verhaal sterk tot het bewustzijn. Wat moeten die mensen gehuild en gewanhoopt hebben. En toch deden ze verder, in hun onmetelijke ellende en pijn.
Laat ons bidden dat er 'nooit meer oorlog' zou zijn, nergens op aarde. Jammer genoeg zijn er nog steeds vele oorlogen. Kan de advent en kan Kerstmis de vrede dichterbij brengen? Ja, God kan dat, als Hij mag geboren worden in mensen. Als Hij mens mag worden in ons. Als Hij dus geïncarneerd mag worden.
Gisteren had ik dus 5,5 uur de tijd om te lezen, dank zij 'desastro'. Of hoe er aan elk nadeel een voordeel is. Natuurlijk las ik wat in Harry Potter: hoofdstuk twee van deel zeven.
Maar de meeste tijd besteedde ik aan de lectuur van een schitterend historisch verslag, dat me werd toegestuurd, over de 'Groote Oorlog' in de dorpen Nevele, Hansbeke, Poesele, Landegem, Merendree en Vosselare. Op Merendree na raken al die dorpen aan mijn geboortedorp Meigem, dat ook een paar keer vernoemd wordt. De auteur opende als eerste na negentig (!) jaar een pak documenten. Hij deed opzoekwerk in boeken, archieven, bij mensen (foto's...), enz. En geeft in zijn uitvoerige bijdrage een bijzonder concreet relaas. Zelfs welke boer op welke dag een varken van hoeveel kilo aan de Duitsers moest leveren. Feiten, harde feiten, die een goed zicht geven op wat die oorlog was, ook in het dagelijkse leven van de burgers, de burgemeester... Wat hebben die mensen afgezien! De wreedheid van de oorlog komt met zo'n verhaal sterk tot het bewustzijn. Wat moeten die mensen gehuild en gewanhoopt hebben. En toch deden ze verder, in hun onmetelijke ellende en pijn.
Laat ons bidden dat er 'nooit meer oorlog' zou zijn, nergens op aarde. Jammer genoeg zijn er nog steeds vele oorlogen. Kan de advent en kan Kerstmis de vrede dichterbij brengen? Ja, God kan dat, als Hij mag geboren worden in mensen. Als Hij mens mag worden in ons. Als Hij dus geïncarneerd mag worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)