Priesterbeeld

Vandaag ging het in de les even over het priesterbeeld van Don Bosco en hoe vernieuwend hij voor zijn tijd was. Er is een beschrijving bekend, waar hij in priesertoog op de grond zit, omringd door jongens. Hij vertelt, lacht, communiceert met hen. Iets wat men in die tijd niet deed. "Not done" heette dat. Maar Don Bosco wilde echt tussen zijn jonge gasten zijn, op hun niveau en zich geen air aanmeten die afstand zou kunnen veroorzaken.

Zo is er op dit ogenblik ook een nieuw priesterbeeld, dat geboren wordt. Ik was er al eerder mee bezig en hoorde het ook al in België. Maar hier in Rome hoor ik het klaarder, radicaler verwoord. Namelijk de priester-in-gemeenschap. Jezus leefde vanaf het begin met de twaalf, met de vrouwen, met leerlingen... Paulus was steeds omringd door medechristenen, door medeverantwoordelijken en leefde dus samen met andere christenen. De Bijbel is namelijk wezenlijk gemeenschap. Welnu, de Bijbel moeten we eerst zelf in ons leven werkelijkheid laten worden en dus de Bijbel beleven met medechristenen, en wel heel concreet, alle dagen dus. Ik ontmoet jonge mensen, bijvoorbeeld in Taizé, die over roeping tot het priesterschap nadenken en die ook duidelijk dit priesterbeeld beklemtonen.

Natuurlijk zijn er altijd priesters geweest die in één of andere gemeenschap leefden. Er zijn vele vormen mogelijk. Er kunnen ook leken in de gemeenschap opgenomen zijn. Maar het beeld dat voorbijgestreefd lijkt te zijn is de priester die op zijn eentje leeft. Het is overigens ondoenbaar voor de persoon in kwestie.

Hoe dat in de toekomst georganiseerd zal worden is een ander paar mouwen. Maar als de Kerk toekomst wil hebben, zal ze Bijbels moeten zijn. En de Bijbel is gemeenschap. Het boek van Lohfink 'Heeft God de Kerk nodig' heeft me daar vroeger reeds meer dan ooit van overtuigd.