Iedereen van de gemeenschap moet op zijn beurt voorgaan in het gebed. Reeds in september moest ik een eerste keer een klein stukje voorlezen. Later gebeurde dat vaker: een kleine lezing, de voorbeden, een deel van een psalm, het angelus... Op 29 november was er het grotere werk: de eerste lezing, de psalm tussen de twee lezingen en de voorbeden. En vandaag mocht ik voorgaan en moest dus ook zelf de inleiding schrijven en voorlezen.
Gelukkig zijn de medebroeders mild en moedigen ze iedereen aan. Ze herinneren zich natuurlijk hun 'eerste keer'. Op 29 november waren er een paar medebroeders die me na de mis serieus moed gaven: "Gij zijt zeker een Italiaan?!" (hum-hum...)
Natuurlijk heb ik het telkens goed voorbereid, onder andere door vooraf alle teksten tweemaal luidop in de kapel te gaan lezen en de moeilijkste stukjes drie- of viermaal.
Alles samen toch een hele opgave, zo ervaar ik. Maar het is goed dat we dit moeten doen. Ook zo leren we deze prachtige maar moeilijke taal gebruiken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten