Don Boscofeest

Donderdag ontvingen we met de vier salesianen van ons programma de officiele uitnodiging om het Don Boscofeest mee te gaan vieren in de salesiaanse gemeenschap hier te Jeruzalem, de Ratisbonne. Dat is een huis dat eigendom is van het Vaticaan, en dat door de salesianen beheerd wordt als theologiehuis voor een veertigtal salesiaanse studenten van over heel de wereld. Ze verblijven er dus vier jaar in directe voorbereiding voor hun diaken- en priesterwijding. In juni komt Mgr. Luc Van Looy er de priesters wijden. Als ze horen dat ik van zijn bisschopsstad kom, kunnen ze hun oren niet geloven.

Om 9.30 uur werden we afgehaald door drie Indische medebroeders van rond de 30. We gingen te voet naar hun huis, gelegen in een joods gedeelte buiten het oudestadgedeelte, zowat 20' stappen. Niemand op straat: sabbat. De directeur, Francis Preston (een Brit), ontving ons zeer hartelijk (zie foto links). De drie Indiers toonden ons een deel van het huis. Om 11 uur was er de eucharistie, voorgegaan door rustend hulpbisschop van Jeruzalem, Monseigneur Kamal Fahim Awad (Boutros) Hanna. Zeer vriendelijk en eenvoudig, het hart vol van Don Bosco. Hij kon maar niet ophouden met preken (zeker een half uur...), zo enthousiast is hij over onze stichter.

Na een korte receptie togen we aan de feesttafel. Weer de salesiaanse Cremizanwijn natuurlijk. Nooit zo'n snel feest meegemaakt. Ik was dan ook de laatste klaar met eten... Want al heel snel begon een koor met muziekanten voor animatie te zorgen (zie foto). De drie Indiers toonden ons toen de rest van het huis, tot hun persoonlijke kamers toe, en geleidden ons terug naar hier doorheen een prachtige winkelstraat, in twee jaar opgebouwd.

Op onze beurt toonden we aan hen het huis hier en dronken nog een kop koffie. Hoe verschillend zijn de situaties in Indie, in Vlaanderen, in Ghana (de Kroaat was er vele jaren missionaris). Een hartverwarmende ontmoeting!

Met ons vieren hebben we ons voorbereid om vanavond aan de groep van het bijbelprogramma een glas Cremizan met een nootje aan te bieden. Kwestie van wat feest te vieren. Want al sinds eergisteren praatten ze over Don Bosco en zijn feest en gaven hopen hints om uitgenodigd te worden.

Gewone dagorde

Dit is mijn tweede bericht vandaag.

De foto is getrokken aan de klaagmuur. We (de mannen) waren verplicht een keppeltje uit karton op ons hoofd te dragen. De negen vrouwen van de groep mochten niet tot aan de klaagmuur.

Vandaag is het de eerste dag met het gewone dagorde. Dat wil zeggen voor vier dagen in de week: maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Woensdag is de vaste studiereisdag.

6.45 uur opstaan en morgengebed en ontbijt

8.30 uur lessen tot 12.15 uur, met een onderbreking van 15' en 30' (koffie - thee)

12.30 uur eten (een lichtere maaltijd, zelfbediening)

18.30 uur eucharistie

19.00 uur avondeten (echte warme maaltijd; eten wordt opgediend door jongeren = twee vrijwilligers en jobstudenten).

Je merkt: veel vrije tijd. Ook voor ochtgebed en eucharistie mogen we onderling afspreken om op een ander moment samen te komen voor het gebed of de eucharistie of we kunnen alleen of met enkelen ergens in de stad naar een viering gaan. De oude stad Jeruzalem is een vierkante kilometer groot en zowat alle christelijke kerken willen binnen de muren toch minstens één gebedsruimte hebben. Daar we binnen de stadsmuren wonen zijn er dus veel vieringen dichtbij.

De foto is getrokken aan de klaagmuur. We (de mannen) waren verplicht een keppeltje uit karton op ons hoofd te dragen. De negen vrouwen van de groep mochten niet tot aan de klaagmuur.

Ik kan nog steeds niet geloven dat ik nu echt in Jeruzalem ben. Dat mijn zeer oude droom nu echt gebeurt. Dat ik zoveel plaatsen met een grote betekenis voor joden, christenen en moslims kan bezoeken en aanraken. De vreugde is te groot om ze een plaats te geven. Gelukkig heb ik vier maanden. Geleidelijk kunnen de intense ervaringen een plaatsje vinden in mij.

Marcusevangelie en Armeense mis

Vandaag is het een rustige dag. Op alle vlakken. Deze voormiddag gaf een Italiaanse exegeet ons zijn inleiding op het Marcusevangelie. Ik kan hem 100 % volgen. De inhoud is klaar en duidelijk en uiterst wetenschappelijk.

Na het middageten nam ik mijn eerste Jeruzalemse siesta. Ik sliep 75 minuten heel diep. Daarna trok ik naar de Armeense kerk op 300 meter van hier voor de eucharistie. Buiten de priester en een misdienaar van zowat mijn leeftijd waren er vijf mensen in de kerk. De ritus is helemaal zoals de katholieke, behalve dat er heel veel gebeld wordt met een haast onooglijk belletje. De misdienaar is dus zeer actief. En de priester staat met de rug naar het volk. Mijn misdienaarstijd kwam terug naar boven.

Daarna troonde één van de gelovigen me opdringerig mee naar zijn winkel, om zijn ikonen, kruisjes... te laten zien. Hij heeft zeer mooie producten, ook van Sint-Niklaas, patroonheilige van mijn geboortedorp Meigem. Toen hij en zijn zoon dat hoorden, haalden ze alle Nikolaasikonen boven die ze hadden.

De vrijdagen zijn heel speciaal in Jeruzalem. Vooreerst zijn er de moslims, voor wie de vrijdag de rustdag is. Voor het vrijdaggebed trekken ze hier naar de Al-Aksamoskee. Na ons middageten zagen we een deel rustig terug naar huis gaan voor het eten en de siesta en een kalme avond. Vooral mannen, maar ook enkele vrouwen en kinderen. Om drie uur is er elke vrijdag een kruiswegprocessie. Van de eerste statie tot op de Calvarieberg. En dan beginnen de joden hun sabbat op deze vooravond.

Ik verblijf hier aan de eerste statie van de kruisweg. Onder dit gebouw bevindt zich immers een deel van de Antoniusburcht, waar Pilatus verbleef. Op de foto zie je het plaatje van de Via Dolorosa (Latijn voor kruisweg) en het bordje 'Litostrotos'.

Davidmuseum en cenakel

Eindelijk zijn de twee Indiers en medebroeders aangekomen: hun visa is in orde. De groep is compleet, al kon de zuster van Eritrea in het geheel niet komen, want haar land laat haar niet buiten.

Deze voormiddag hadden we de eerste les. Ja, van die gids van gisteren. Prima man, ook als leraar. Hij luisterde naar iedereen: "Noem één ding dat je wil leren". En de tweede helft van de voormiddag gingen we naar het Davidmuseum, een schitterend opgebouwde tentoonstelling in het prachtig decor van het paleis waar David en de andere koningen woonden, waar Herodes woonde en zovelen na hem. Het museum geeft een overzicht vanaf de tijd voor Abraham (de Kanaanieten) tot aan de stichting van de staat Israel in 1948. Dus ook van de periode tussen Jezus en de 20° eeuw.

Deze namiddag begonnen we met een deelronde. Na een bezinning die me opnieuw tot tranenstoe ontroerde, mochten we vrij aan de groep meedelen wat we tot nog toe als een zegening ervaren hebben. Ik sprak over het lied van de eerste dag, dat we nu opnieuw hoorden: "To be is a blessing, to live is holy" en de betekenis van het woord 'sabbat', waarover ik ondertussen een tekst geschreven heb.

Nu zijn we met enkelen net terug van het cenakel, de plaats van het Laatste Avondmaal. Een lege ruimte. Er was een gebedsmoment voor de eenheid in deze week van de eenheid. Ik kon nauwelijks meezingen, zo geemotioneerd was ik, ofschoon er door een koor uit Beieren vijf liederen van Taizé gezongen werden. Ook daar de oproep van de voorganger om een zegening te zijn voor elkaar.

De indrukken zijn indrukwekkend en kunnen nog niet helemaal tot mijn diepste ziel doordringen. Het is nog moeilijk om ze een plaats te geven. Beseffen dat ik op de plaats was waar Jezus de laatste avond van zijn leven was, de eucharistie werd ingesteld, waar Jezus de voeten van zijn apostelen waste, waar Judas vertrok om Hem over te leveren... en hoeveel mensen nadien de eucharistie vierden, wereldwijd, en wat er in die vieringen allemaal is gebeurd en vanuit die vieringen tot stand is gekomen... Niet te vatten. Alleen maar stil worden en laten doordringen, maar dat zal nog tijd vragen.

Maar nu is het koud buiten. Een groot verschil: gisteren was ik bijna verbrand, nu is mijn dikste trui en een goede vest nauwelijks voldoende.

De horizonten van Jeruzalem

Dit is mijn tweede bericht vandaag. Vooreerst: in Israel leven we één uur vroeger dan in Belgie. Als het hier 12 uur is, is het in Belgie 11 uur. Daar ik mijn computer aangepast heb, moet je bij mijn berichten dus steeds een uur afdoen, om in de Belgische tijd te denken.

Een joodse gids, vader van drie dochters en een zoontje, geboren in Amerika, gidste ons vandaag rond Jeruzalem. We reden direct de stad uit en gingen Jeruzalem bekijken vanuit alle windstreken, een zestal stops, telkens op één van de vele heuvels die Jeruzalem omringen. Telkens vertelde hij een deel van de geschiedenis. We doorliepen in één dag vierduizend jaar, beginnend bij Abraham en eindigend bij de nationale verkiezingen van volgende maand. De gids is zéér goed. Enthousiast, vol kennis en inzicht, zeer open voor vragen, humoristisch… Hij is historicus en bijbelkenner tegelijk. Vanaf morgen zal hij ons ook les geven over die 4000 jaar geschiedenis van Israel en Palestina. Op de foto zie je een deel van de Olijfberg, waar ook de verrijzeniskerk te zien is.

Eén uitsprak kwam de hele dag terug: in Israel en nog meer in Jeruzalem is niets eenvoudig. Voilà. Wie dus komt aandraven met een eenvoudige oplossing voor het probleem van joden en palestijnen en moslims en christenen en niet-gelovigen (en ga zo nog maar even door), snapt er niets van. Er doen niet toevallig 35 (!) partijen mee aan de verkiezing. Studeer eerst een jaar de geschiedenis, de belangen, de drie abrahamgodsdiensten, de aardrijkskunde, de economie… en dan zal het besluit onomstotelijk zijn: “Ik weet het niet”.
Daarna bezocht ik met een Spaanse zuster de markt hier dichtbij. Om achterover van de vallen, zo boeiend. Ze verkopen alles in onooglijke maar sympathieke winkeltjes en kraampjes of zo maar op de grond neergezeten. Ik kocht mijn eerste Israelisch geld, de shekel: vijf voor één euro. In Belgie kwam het op vier voor één euro. Gemakkelijk om mee te tellen. Meteen kocht een paar spullen, die ik bewust niet uit Belgie had meegenomen. Opvallend is dat er over het algemeen geen prijzen bij de producten vermeld staan. Ik probeerde een prachtige kussenovertrek (ongeveer veertig op veertig centimeter). De winkelier: “Hoeveel is het je waard?” Ik: “Wat is jouw prijs?” Uiteindelijk zei hij: “180 shekel”. Na wat praten bood ik hem 40. Ik heb het niet gekocht, ook niet toen hij bij het buitengaan nog riep: “50”…

Onthaaldag

Ik sliep heerlijk de voorbije nacht. Om 5.51 uur werd ik wakker door een stem van iemand die heel duidelijk en zeer luid sprak, alsof hij naast mijn bed stond: de muhazzedin die opriep voor het morgengebed. Tweemaal een paar minuten duurt dat. Daarna sliep ik lekker verder.

Bij het opstaan scheen de zon, tot nu. Wat een formidabel zicht! Wat is Jeruzalem, de oude stad, prachtig. Echt adembenemend. De zon schijnt momenteel op de gouden koepel van de wereldberoemde Al Aksamoskee. Vanuit mijn kamer kan ik die zien.

Het onthaal in de groep was zeer hartelijk en warm. De zusters van Sion, die ons programma leiden, zijn duidelijk zeer ervaren. De groep telt 29 mensen uit 15 landen: Australië, Belgie, Canada, Eritrea, Filippijnen, Groot-Brittanie, Ierland (8!), India, Kroatie, Mexico, Polen, Spanje, Thailand, USA, Zuid-Korea. Daar er nogal wat missionarissen tussen zitten, mag je gerust nog een aantal landen bijtellen. We zijn met vier salesianen: Belgie, India (2) en Kroatie. De twee Indiers moeten nog aankomen: alweer documentenproblemen. Eén van de deelnemers heeft gisteren bij de douane vier uren moeten wachten. Er is een Canadese bisschop bij van 76 jaar, een bijzonder eenvoudige en vriendelijke man. 22 priesters. Eén grootmoeder.

Om 11.15 uur was er de openingseucharistie. Daarna feestmaal: een heerlijk Palestijns menu op basis van kip en rijst. Met wijn van Cremazan, naar ik meen uit een salesiaanse wijngaard. Daarnet zijn we even tot aan de klaagmuur geweest, op zo wat 700 meter van hier, door kleine steegjes vol winkeltjes en kraampjes. Ik heb gebeden aan de klaagmuur, een zeer intense ervaring voor mij. Jezus was een jood. Christenen zijn joden! We delen zoveel met hen. Het was een heilig moment voor mij.

Elk woord, elk lied, elk schriftwoord dat ik tot nu toe hoorde, is voor mij bedoeld en raakt me in het diepste van mijn ziel. Wat een start! Er komen zo’n diepe menselijke verlangens naar boven, de diepst mogelijke. Opgeslagen in de Bijbel en die Bijbel brengt die diepste verlangens weer (meer) tot leven. Het meest helpende was het woord ‘sabbat’. De sabbat is heilig voor de joden, omdat God heilig is. Rust en vrede zijn het diepste, niet de arbeid, niet het zorgen, niet het slaven… De titel van het openend gebedsmoment zegt het prachtig: “Enkel bestaan is een zegen, enkel leven is heilig” (Abraham Heschel). En het lied uit dat moment: “Laat ons de stad van God bouwen” klinkt zo evident in deze Stad van God, Jeruzalem. Ik heb toch een sabbatjaar… Hier begrijp ik dat zonder veel uitleg. Ook vandaag enkele tot tranens toe bewogen momenten gehad. Maar het diepste was aan de klaagmuur: ik mocht de sjaloom van God zelf ervaren. Dank Je, God, Gij die sjaloom zijt! Geef ze aan alle mensen, aan alle volkeren, vooral waar haat en diep lijden zijn.

Reis naar Jeruzalem

Eindelijk kunnen we op internet: er waren problemen hier met de rooter. Hieronder volgt de tekst die ik gisterenavond schreef, toen ik toengekomen was.

Jeruzalem! Hoofdstad van het door God uitverkoren volk. Symbool van zoveel heimwee naar het Rijk van God op aarde. Draagster van de diepste betekenissen, waarop ons Westen en veel meer van de wereld gebouwd is. Plaats waar Jodendom en Christendom zijn ontstaan. Het land van Abraham, Isaac en Jakob, van Mozes en Aaron, van Jesaja, Jeremia en alle profeten, van Johannes de Doper, Jezus onze Heer en God, de apostelen, Maria, Paulus en zovele anderen. Israel en Jeruzalem, waar ik zovele jaren naar verlangd heb. En nu ben ik hier. Nog wel in de oude stad, binnen de fameuze muren, waar Jezus gepreekt heeft, mensen genezen, veroordeeld werd, geleden heeft en gestorven is, maar ook verrezen. Jeruzalem, duizenden keren gebeden in psalmen, schriftteksten en liederen. Jeruzalem, duizenden keren tegengekomen tijdens mijn studies aan de KULeuven en daarna. Jeruzalem… God, wat ben ik dankbaar dat Jij me hier naartoe bracht. Wat ben ik dankbaar! Tot tranens toe bewogen. Dank Je wel, meer dan duizend maal.

Om 21.30 uur ben ik hier in het Convent toegekomen. Alles samen een vlotte reis. Om 6.05 uur in Nevele vertrokken. De wafelbakavond was gezellig en sympathiek. Ik voel me gesteund en bemoedigd en gedragen door mijn familie. De trein had enige vertraging tussen Denderleeuw en de Zuid (“Een persoonsbetrokken accident”, zei de treinbegeleider). Maar de trein naar de Luchthaven had eveneens vertraging. Driekwartier in de lucht geweest tussen Zaventem en London. Daar 2,5 uur aan de grond geweest, tot 13.30 uur. Om 18 uur Belgische tijd zijn we geland op Ben Gurion in Tel Aviv. Drie kwartier later waren we reeds vertrokken met een shuttlebusje van tien reizigers. De douanecontrole was rustig en vriendelijk. Voor mij twee minuten. De shuttle heeft eerst andere mensen op enkele plaatsen afgezet. Mij aan het Notre Dame Center. Daar heb ik een moslimtaxi genomen, want alleen zij mogen in de moslimwijk binnen, waar ik voor bijna vier maanden zal wonen. De moslimchauffeur deed zijn beklag over de treiterijen van de Israëlische politie. En dus om 21.30 uur hier aangekomen.

Op Ben Gurion gaf de controlerende douane me een studentenvisum voor drie maanden, dat door de leiding van ons Bijbelprogramma later voor een maand verlengd zal worden. De eerste indruk is die van een zeer westers land. Het verkeer is bijna nog wilder dan te Rome. Voor onze shuttlechauffeur staan de (witte) lijnen om er kriskras overheen te rijden.

Het weer is zacht. Op de luchthaven 17 graden, in Jeruzalem 14. En we gaan overmorgen naar 20. Jammer dat ik vanavond niet op internet kan: ik kreeg nog niet de code voor het draadloos internet.

Foto's

Deze morgen mocht ik - fortunato als ik ben - een schitterend fototoestel ontvangen! Meerdere mensen hadden me gezegd: "Ge gaat toch foto's meebrengen van Israel?" Ja dus. Ik kon reeds mijn valies met boekje over Israel plaatsen. En nu probeer ik een tweede, deze keer grotere foto. Mijn bloggerlezers krijgen dus tekst en beeld.

Adres Jeruzalem

In mijn profiel vind je het adres waar ik verblijf.

De dag voor het vertrek naar Jeruzalem

Deze morgen was ik om 6 uur wakker en kon niet meer slapen. Dus maar begonnen met mijn valiezen klaar te maken. Morgen ben ik deze tijd al in Zaventem.

Deze week ontving ik goed nieuws uit Jeruzalem. Een goede bekende van mij is op 5 januari naar daar gegaan en heeft in Jeruzalem niets gemerkt van alle Gazaperikelen. Ze hebben alles moeten vernemen uit de kranten, de radio en de tv. Net als wij. Goed nieuws dus.

Vandaag rond ik 3,5 weken van feesten en ontmoetingen af. Ik heb zeer veel familie en vrienden gezien. Toch is er geen gram bij gekomen. De gastvrijheid van mijn familie is fenomenaal. Zoals de psalm het zegt: "Wat is het goed als broers in eendracht samen wonen". Ik voel me enorm dankbaar. Vanavond volgt nog een wafelenbak als afscheid van hen, voor ik vertrek. Behalve van mijn zieke schoonzus en mijn oudste broer, maar daar was ik gisteren al uitvoerig en hartelijk welkom voor het afscheid.

Als ik op internet kan zal ik morgenavond na aankomst een bericht op mijn blog plaatsen over de reis en de aankomst. Dat kan ten vroegste om 21 uur zijn. Na 23 uur zou het laat zijn. Maar ik weet niet hoe sterk de controle door de Israeli zal zijn. Tot in Jeruzalem.

Oud-Heverlee 4: studiedag

Vandaag was een tachtigtal mensen van de Salesiaanse Familie in Nederland en Vlaanderen naar Oud-Heverlee gekomen voor de studiedag over Don Bosco. Ook Monseigneur Van Looy was aanwezig. Professor Giraudo sprak in het Italiaans en de toehoorders konden de tekst in het Nederlands volgen. De twee vraag-en-antwoordronden werden telkens vertaald. Een zeer goede dag, rijk aan inhoud en goed gebracht. Een uiterst bekwame man en bovendien hartelijk en sympathiek.

Zo zag ik in één dag heel wat bekende mensen terug. Aangename contacten. Sommigen waren zeer persoonlijk geinteresseerd. De raadgevingen waren niet uit de lucht.

Ondertussen ben ik weer aangekomen bij mijn familie in Nevele. Morgen wordt een voorbereidingsdag en maandag vertrek ik dan.

Oud-Heverlee 3: seminarie over Don Bosco

Vanaf vandaag zal ik weer elke dag iets op mijn blog (proberen te) plaatsen. Het vertrek is nu immers zeer dichtbij. Deze morgen heb ik het laatste werk in het archief afgemaakt. Daarna liep ik even binnen in onze gemeenschap te Heverlee, het huis waar ik als achttienjarige in het noviciaat begonnen ben en waar ik in totaal vijf jaar gewoond heb. Ik bezocht eerst de nieuwe burelen van de Dienst Vrije Tijd en daarna de overste en de twee salesianen-theologanten, die hun examen over de sacramenten aan het studeren waren.

Morgen gaat hier te Oud-Heverlee een studiedag over Don Bosco door, met als grote spreker professor Aldo Giraudo, één van mijn professoren te Rome. Ik ben hem deze voormiddag op Zaventem gaan afhalen. Deze namiddag was er een seminarie rond de vraag: "Waar staan we met de studie van Don Bosco en zijn opvoedkundig systeem?" Dit was in een select gezelschap van een twaalftal mensen. Daarnet heb ik een kopie op mijn laptop mogen plaatsen van een hoop documenten: prachtige powerpointpresentaties met interessante schema's, heel bruikbaar voor ons.

Na dit sabbatjaar?

Velen hebben me reeds gevraagd wat mijn opdracht zal zijn na dit sabbatjaar. Het wordt zeker iets nieuws. Vorige donderdag heb ik een eerste gesprek gehad met de provinciaal. Hij en de provinciale raad beslissen uiteindelijk over mijn toekomst. Maar de provinciaal had me gevraagd voorstellen te doen. Ik gaf vijf voorstellen voor een zendingsopdracht, meer als richtingaanwijzend dan iets heel concreets. Hij en de raad hadden ook reeds nagedacht. Er tekende zich tijdens het gesprek een zekere richting af, waarover ik in Jeruzalem verder moet/mag nadenken en meer concrete voorstellen moet/mag formuleren. Alles is nog heel voorlopig natuurlijk, want in de tussentijd kan er nog veel gebeuren met mij en binnen de salesiaanse provincie. Het is in elk geval veel te vroeg om concrete dingen op mijn blog te zetten.

Ondertussen bereid ik natuurlijk het vertrek naar Jeruzalem voor. Gelukkig heeft de vliegtuigmaatschappij Birtish Midland minder strikte normen qua gewicht dan Brussels Airlines. De bagage voor de ruimte mag maximum 20 kg wegen, maar de handbagage moet ik "zelf in de locker boven de zetels kunnen plaatsen". Voor Brussels Airlines was dat 6 kg. Nu kan dat toch 10 kilo meer zijn.

Het voorbije weekend heb ik een huwelijk mogen inzegenen en een doopsel mogen toedienen. Dit laatste samen met diaken van het dorp. Beide in Meigem. Twee prachtige feestelijke gebeurtenissen.

Oud-Heverlee 2: archief

Het werk dat men gevraagd heeft te doen is wat orde brengen in het archief van onze salesiaanse provincie. Papieren, documenten en vooral heel veel stof. Het ritme van het niezen is vervijfvoudigd... Er is een hoop werk te doen in dat archief, want er komen hier wat documenten binnen: papieren, foto's, dia's en zo verder. Werk voor vele jaren. Ik mag dus een steentje bijdragen. Maar nu ga ik naar twee mensen om een viering voor te bereiden, op een 20 minuten rijden. Eén van hen is een oud-leerling van mij van mijn tweede periode te Hechtel. Het is altijd plezant als oud-leerlingen zo iets vragen. En... zij zijn op dit moment aan het koken voor mij. Het feesten neemt maar geen einde.

Oud-Heverlee 1

Deze middag ben ik hier te Oud-Heverlee aangekomen, na een Belgische versie van Desastro: de trein van Leuven naar Oud-Heverlee werd eerst als vertraagd aangekondigd en na een half uur afgeschaft... De bus maakte een grote omweg, omdat de Waversebaan afgesloten was. Ik werd hier hartelijk onthaald en kreeg een kamer met een prachtig zicht over bos en dal. Bij goed weer tot 20-30 kilometer, tot in Waver. Het doet me denken aan mijn eerste twee jaren theologie: ik bouwde toen een troon om mijn bureau op te plaatsen om tijdens het studeren ver te kunnen kijken.

De voorbije tien dagen waren één groot feest. Ik heb heel veel mensen bezocht, ontmoet, beluisterd... Het waren keer voor keer en zonder uitzondering mooie ontmoetingen. Ik hoorde veel nieuws, dat ik vier maanden niet vernomen had. Soms ook echt pijnlijke zaken. Gelukkig ook veel vreugde. De gastvrijheid bij mijn broers en schoonzussen is fenomenaal groot. "Wat is het goed als broers in eendracht samen wonen", zo zegt de psalm, en ik mag dat nu diepgaand ervaren.

Vandaag kan ik hier nog niet werken, al is dat de bedoeling. De medebroeder die mijn 'werkgever' is, is juist vandaag afwezig. Dus heb ik direct hierna een afspraak met de heilige Siësta. En deze avond viert de gemeenschap hier nieuwjaar. Ik dacht dat ik uitgefeest was, maar neen dus.

Nieuwjaren

Sinds vrijdagavond bezoek ik mijn familie en vrienden om een nieuwjaar te wensen. Zalige momenten van terugzien en bijpraten. Feest na feest na feest. En natuurlijk heel veel vertellen over Rome. De vreugde van het vertrouwde vervult me diep. Tijdens de vier maanden Rome heb ik heel wat nieuws gemist, maar nu wordt dat helemaal recht gezet. Tussendoor ben ik bezig met de voorbereiding van drie huwelijken en evenveel dopen. Ook dat is een feestelijk gebeuren. Ik verneem ook veel leed en miserie. Ik bid voor dit alles: moge God zijn zegen zenden en zijn kracht.

Uit Jeruzalem meldt men mij dat het programma gewoon door gaat. Ons verblijf bevindt zich in de moslimwijk en bovendien te midden van drie belangrijke historische gebouwen, belangrijk voor de drie Abrahamgodsdiensten. Daardoor is het in die buurt veiliger dan elders.

Afsluiting Taizé-Brussel

Gisteren vergat ik nog iets te melden. Voor de biecht moesten we aangeven in welke talen de mensen bij ons mochten komen. Ik had mijn gewone talen opgegeven, zoals in Taizé, zonder het Italiaans. Ik voelde me nog onzeker. Maar... drie jongeren kwamen met de uitdrukkelijke vraag en er was geen priester die Italiaans sprak. Dus waren dat voor mij de eerste biechten in het Italiaans.

In mijn gastgezin hebben we zeer goede gesprekken gehad. Het waren mensen die konden spreken en vertellen, maar ook luisteren en interesse betonen. We hebben veel gesproken over de Kerk en over onze Belgische politiek. Ze waren niet direct Letermegezind... En ze vertelden ook vol enthousiasme over hun bezoek aan het eiland Patmos, waar Johannes zijn apokalyps schreef. Het middagmaal gisteren was feestelijk en hartelijk.

De Belgische ontmoeting in paleis 12 van de Heysel was goed: velen vertelden over hun ervaringen als bezoeker, als gastgezin, vrijwilliger... Veel enthousiasme en dankbaarheid. Alleen waren er niet zoveel Belgen: tussen de 1000 en 1500, waarvan de meesten 30 jaar en ouder waren. Ik zag vele Taizévrienden terug en het was speciaal om mensen, die ik tijdens de zomermaanden ontmoette, nu een zalig en gelukkig nieuwjaar te kunnen wensen.

Op het einde van het avondgebed op de Heysel bedankte broeder Aloïs iedereen en ook de kardinaal bedankte de broeders van Taizé en allen. Er was voor beiden zeer veel applaus en terecht!

Vandaag was er het slotgebed in de parochie van Stockel, waar ik gelogeerd was. Op het einde waren er aangrijpende en zeer veel voorbeden, zomaar, spontaan. Ik nam toen het woord om in vijf talen de mensen van de parochie te bedanken voor het warm onthaal en het koor voor het prachtig zingen van de Taizéliederen. Er was een staande ovatie, die zeer lang duurde. De pastoor noemde deze Taizé-ervaring in zijn parochie het mooiste wat hij in zijn 50 jaar priesterleven heeft mogen beleven. Ze nodigden mij uit om ter afsluiting de zegen te geven voor de terugreis.

Taizé-Brussel was zéér, zéér goed. Ik ben diep dankbaar voor dit gebeuren van de Geest.

Gezegend 2009

Ik wens van harte dat 2009 voor jullie allen een gezegend jaar mag zijn. Moge God jullie nabij zijn met zijn genade, zijn kracht, zijn geduld, zijn wijsheid en vooral met zijn liefde. Daar bid ik ook om, straks in de mis.

Gisteren was het opnieuw een prachtige dag. Opnieuw om 7.30 uur een mis in het Pools: ik was de enige niet-Pool: vijf Poolse priesters, waarvan een salesiaan en een tiental Poolse jongeren. Prachtig dat ze zo vroeg uit de koude veren kruipen voor de eucharistie. Typisch voor Polen.

Ik was goed op tijd op de Heyzel om drie kwartier rust te vinden in de stille ruimte. Er was bijna niemand. Tijd voor gebed en bezinning voor mezelf.

Na het uitdelen van vele liters water aan zoveel prachtige jonge mensen, ben ik biecht gaan horen. Van 13 tot 18 uur. Er kwamen wel constant mensen voor de biecht of een gesprek, maar er waren meer tussenruimtes, zodat het niet zo druk was als de dag daarvoor. Het trof me opnieuw hoe heel anders elk gesprek weer is, vol verrassing. Het is een zeer groot voorrecht Gods barmhartigheid aan mensen voelbaar te mogen maken.

Daarna ontmoette ik per toeval de novicenmeester voor de salesiaanse Frans-Waalse provincie, met twee novicen. We gingen samen eten en hadden een prachtig gesprek, alweer over de toekomst van de salesianen in Europa. Ook de vicaris van die provincie kwam er even bij.

Na het avondgebed vertelde broeder Aloïs dat hij bij Barosso geweest is met een boodschap voor een open en sociaal Europa. Heel moedig en betekenisvol. Daarna kondigde hij aan waar volgend nieuwjaar de Europese ontmoeting zal zijn: te Poznan in Polen.

Op de tram terug ontmoette ik drie enthousiaste Portugezen, alle drie studenten aan de militaire officierenschool. Ze praatten zeer goed Engels. Van 21 tot 25 jaar. Prachtkerels. Ze hadden wat feestgerief bij (een paar flessen, wat chips...) om de overgang van oud naar nieuw te vieren. En deze middag vieren we nieuwjaar hier in het gastgezin. De man bereidde het dessert al voor. En ik bood een fles aan voor de aperitief.