Kruis over Petra

Iedereen van de groep wenst naar Petra in Jordanië te gaan. Ik ook! Het moet echt de moeite waard zijn. Maar er zijn nogal wat problemen om daar te komen. Vandaar de emotie van gisteren. Een huurauto mag Jordanië niet binnen. Met de bus moet men helemaal tot het zuiderpunt van de Dode Zee (Eilat), daar de grens over en zo naar Petra. En heel die weg terug natuurlijk. Nu gaan enkelen maandag toch naar Petra. Maar de vier salesianen en nog anderen beslisten om niet mee te gaan: het betekent 12 uren in de bus om daar 4 uren te zijn. En het kost heel wat geld. Ik ben er niet ongelukkiger om.

Voor de rest was het een gewone lesdag. Vandaag over de Ark van Noach en de Toren van Babel. De lessen zijn zeker heel goed qua inhoud en qua didactiek. Alleen blijft de professor staan waar hij voor mij zou moeten beginnen. Zeggen dat de zondvloed historisch niet heeft plaats gevonden, en dus alles symbolisch moet verstaan worden, is een goed besluit. Maar dan de symboliek niet uitvoerig bespreken laat mij dan toch in de kou staan, ook al hebben we deze week schitterend zomerweer van rond de 20°. Gelukkig heb ik 'De Bijbel als Schepping', waarin ik dat wel al gelezen heb. In dat boek heb ik nog 100 bladzijden te gaan.

Kale reis

Een aandachtige lezer (jij dus) heeft gisteren opgemerkt dat ik niets zei of toonde over het derde luik van het Boekschrijn. Maar hier dus een paar voorbeelden van het openluchtmuseum. Het kunstwerk op de vierde foto ligt gewoon op de grond. Je moet er bijna op lopen. En daardoor werkt het juist. Je stopt vanzelf, want op een hoofd stap je niet, al zeker niet op iemand met gesloten ogen. Op de uitvergrote versie zie je beter hoe levensecht het halfreliëf is. Het eerste kunstwerk: ??

Vandaag wilde ik drie plaatsen in de directe omgeving bezoeken. Maar geen van alle drie lukten. De laatste was een straat. Op één van mijn kaarten van Jeruzalem vond ik namelijk een straat, toegewijd aan Godfried van Bouillon, die tijdens de kruistochten gezien werd als de eerste koning van Jeruzalem. Ik ging een kijkje nemen, maar er is geen letter meer te bespeuren van onze dierbare landgenoot. De naam van de straat is veranderd. Het is de straat waar zusters van Don Bosco wonen.

In onze groep is wat emotie, maar zeker niet in negatieve zin. Vanaf vrijdag 12.15 uur hebben we namelijk een mooie periode vrij: tot en met paasmaandag, dus anderhalve week. Natuurlijk willen we de Goede Weekvieringen zoveel mogelijk in Jeruzalem meemaken. Voor de andere dagen maakt iedereen plannen. Maar hoge wensen botsen in dit land wel eens vaker op wettelijke beperkingen. Of de financiële kant weegt te zwaar door. Of de informatie is nog mistig. Of het is niet veilig genoeg. Persoonlijk blijf ik er rustig bij: wat kan is meegenomen, wat niet kan: het zij zo. Ik wil niet ongelukkig lopen om wat NIET kan en ik ben zo dankbaar om alles wat hier WEL kan en dat is enorm veel!

Knesset - Boekschrijn

Het is een drukke dag geworden, maar alweer een topdag! Met zeven van onze bijbelgroep gingen we eerst naar de eucharistie in de Rozenkranskerk. De voorganger was een salesiaan. Er waren veel jongeren, praktisch allemaal Filippino's. Een goed koortje en veel betrokkenheid. Voor de zegen mochten allen die in maart verjaren naar voren komen en kregen een bijzondere zegen voor het komende jaar en een tekstrolletje. Na de viering was er lekkere macaronisoep met een koekje.

Toen namen we deel aan een bezoek aan de Knesset (foto 1) van een uur. Een jeugdige gids onthaalde ons hartelijk en liet ons eerst een filmpje zien over het ontstaan, de grote figuren die er geweest zijn... Dan direct naar het parlementsgedeelte met de 120 zetels. Er was geen zitting. Zijn uitleg was bijzonder helder en boeiend. Hij toonde ons toen de officiële receptieruimte voor als de grote heren en dames komen: de Chagallzaal. Er hangen drie enorme wandtapijten: één over het verleden, één over het heden en één over de toekomst. Hij verzorgde er ook een prachtige mozaïekwand. Ook over Chagall en deze kunstwerken kregen we zinvolle uitleg. De gids toonde ons het officiële document van de verklaring van de Israëlische staat. Dit document vervangt zowat een grondwet, want die hebben ze niet, ofschoon ze zich democratisch noemen. De rondleiding eindigde bij het laatste kunstwerk: een moderne minorah (zevenarmige kandelaar), maar de kaarsen zijn vervangen door de zeven hoofdvruchten van het land. Natuurlijk vind je op vele plaatsen in dit Israëlisch politiek centrum die minorah terug.

Op een halve kilometer van daar ligt het Boekschrijn. Er zijn drie belangrijke componenten voor gewone bezoekers als wij. Er is een prachtige openluchtmaquette van Jeruzalem ten tijde van de tweede tempel. Op foto 3 zie je een overzicht. De maquette is ongeveer 40 m op 40 m. Op foto 2 zie je de vier ruimtes in het midden van het tempelplein en daarachter het Heiligste der Heilige(het hoogste vierkant gebouw) , waarin elk jaar slechts één persoon éénmaal mocht binnengaan: de hogepriester, bij loting bepaald. Ik las net in het fameuze boek over de getallen in de Bijbel over de betekenis van elk onderdeel. Met deze maquette kunnen we ons een zeer goed beeld vormen van hoe het geweest is.

En dan iets waar ik al lang naar uitgekeken had. Het Boekschrijn. Dames en Heren, er zijn drie grote godsdiensten van het Boek, waarvan het jodendom de oudste is. Van al die boeken was de oudste bewaarde kopie van het OT lange tijd van de 10° eeuw. Tot half de 20° eeuw de Dode-Zeerollen of de rollen van Qumran bij toeval gevonden zijn. Kopieën van wat wij het OT noemen van 100 jaar voor Christus tot einde de eerste eeuw. En wel het hele OT!!! Dàt was een archeologische vondst, zoals er weinig zijn. Welnu, diè rollen worden dààr bewaard en je kan ze bekijken! De uitleg is degelijk en helpt de waarde en het belang ervan in te zien. Ik dierf bijna niet ademen bij het besef wat ik mocht aanschouwen. Ze zijn in een prachtig gebouw opgeborgen. Je ziet op de 4° foto het dak in de vorm van het deksel van de aarden potten waarin ze gevonden zijn. Binnenin voel je je inderdaad als een rol in zo'n vaas zitten. Een architectonisch hoogstandje.

De derde component bestaat uit een aantal kunstwerken in open lucht. We hebben er enkele van bekeken en waren toen moe en keerden vol vreugde terug naar hier.

Rustdag

Vandaag is het als in de Ronde: rustdag. Het is heel winderig en niet zo warm (13°). Goed om mijn verkoudheid wat te laten genezen en te lezen.

De eerste foto is een voorbeeld van de 'kleine dingen'. Als je rondloopt in een vreemd land, een vreemde stad, zie je ontelbare mooie, interessante... dingen, bijna om de tien meter. De smeedijzeren poort is er een voorbeeld van.

Gisteren, toen ik terugkwam van het graf van Schindler (waarop ik uiteraard een steen legde), dacht ik de weg wat te kunnen afkorten en nam de kleine straatjes door de joodse wijk. Daar er veel trappen zijn in deze stad-op-de-berg belandde ik plots op daken, waar ook een paar andere mensen overheen stapte. Nog een trap verder naar beneden zat ik plots bijna in een achterkeuken. Tussen een privétrap en een openbare trap is er vaak geen enkel verschil merkbaar. En juist op die daken stond dit ezeltje. Een jonge kerel van ongeveer 16 kwam hem op dat moment ophalen en hij vertrok ermee.

De kattengroep is een ander kunstwerk langs dezelfde noordelijke weg uit Jeruzalem.

Gisterennamiddag nam ik deel aan de kruisweg. We waren met zowat 700 mensen, maar ik kan er gerust een paar honderd naast zitten. Toch is dit hier niet het mooiste gebed. De mensen drummen zich doorheen de kleine straatjes, waar de winkeltjes open zijn, mensen in beide richtingen passeren...

En deze morgen zijn we heel eventjes voor een kort bezoekje naar de wereldwijd bekende 'École biblique' geweest. De kerk van de dominikanen was open, maar de bibliotheek was niet te bezoeken.

Kunstwerken - Oskar Schindler - filmpje

Volgens ons programma was het vandaag de laatste dag over de Romeinenbrief en was ik deze voormiddag dus weer vrij. Ik ging op tocht naar een paar kunstwerken, die ik langs onze weg naar Ramallah gezien had. Foto 3 is één van de twee. Het is een heel groot kunstwerk, dat enorm opvalt langs de hoofdweg naar het Noorden.

Met een paar tussenstappen ging ik op zoek naar het graf van Oskar Schindler, de bekende man, over wie Steven Spielberg zijn film 'Schindlers list' maakte. De film raakte me heel diep, vooral op het einde, waar zoveel overlevenden en nakomelingen een steen kwamen leggen op zijn graf. Je ziet wat er op zijn graf staat. Het is een plaats om dankbaarheid uit te spreken voor allen die anderen redden, in welke situatie dan ook. En te bidden dat niemand een ander zijn leven tracht te ontnemen, in welke omstandigheid dan ook.

Gisteren heb ik mijn camera wat verder verkend. Ik zie dat ik nog veel moet leren. Ik probeerde al zo vaak een filmpje mee te sturen, maar de handleiding geeft duidelijk aan dat het filmpje moet gemaakt worden, geschikt voor e-mailverkeer. En mijn blog zegt dat er filmpjes kunnen geplaatst worden. En nu lukt het dus! Je ziet ingezoomd: mijn kamer, de H. Grafkerk, de Al-Aqsamoskee en dan de gouden koepel van de Rotsdom, de orthodokse hemelvaartskerk op de Olijfberg, de koepel van de basiliek hier in ons klooster en terug mijn kamer. Het filmpje is gemaakt staande op het terras waarover ik al enkele keren sprak. Het geluid is de wind die in de micro speelt. Vele groetjes!

Niet ziek - zomeruur

Gisterenavond ben ik rond 18 uur gaan slapen. Deze morgen voelde ik me goed genoeg om naar de les te gaan. En tijdens de les werd ik steeds beter. Het goede weer helpt daar natuurlijk ook bij. Toch zeggen de verantwoordelijke zusters dat de straffe verkoudheid veertien dagen in het lichaam blijft hangen. Gelukkig heb ik een rustig weekend voor de boeg. We zijn met velen die hetzelfde probleem hebben. Lachend zeggen we: 'We delen zelfs de ziektes met elkaar'. De bus is natuurlijk de ideale omgeving daarvoor.

Om middernacht moeten we ons uurwerk één uur vooruit zetten: 24 uur wordt 1 uur. Iemand van onze groep was ontsteld: 'Waarom niet evengoed van zaterdag op zondag zoals in Europa?'. Dat heeft natuurlijk te maken met de drie rustdagen, voor elke godsdienst verschillend. Dus doen ze het de nacht voordat de drie heilige dagen komen. Voor even zal het verschil met jullie dus twee uren zijn.

Toen we terugkwamen uit Galilea was hier een nieuwe groep: het Franstalig bijbelprogramma van één maand is gestart.

Ik geef nog enkele foto's van gisteren. In Jericho is het door het laag niveau altijd veel warmer dan in Jeruzalem. Het verschil is ongeveer 900 meter, en dat op 22 km van elkaar. Daardoor staan de palmen er nu al in bloei. Door dat warm klimaat trokken de machthebbers en de rijken al vroeg in de geschiedenis naar Jericho om er te overwinteren. Bovendien is het een centrale stad aan de monding van Jordaan en de Dode Zee. Niet toevallig was dit de eerste stad die het volk Israël na 40 jaar woestijn moest veroveren, om binnen te trekken in het Beloofde Land. Het was dan ook een rijke stad!

Je ziet ook de grotten dichtbij het klooster dat we gisteren bezochten. Vroeger leefden daar kluizenaars in, die enkel tijdens het weekend naar de gemeenschap kwamen. De gemeenschap zou nu echter maar drie paters tellen, al geven ze nooit hun juist aantal prijs.

En tussen Jeruzalem en Jericho is men bijna klaar met de archeologische blootlegging van een oud gasthuis, genoemd 'De barmhartige Samaritaan'. Het gasthuis verwijst naar de gelijknamige parabel van Jezus.

Jericho

Gisterenavond was ik snipverkouden, wat me een slechte nacht bezorgde. Als ik morgen dus geen bericht plaats, is het omdat ik ziek ben.

Vandaag alweer op baan, want het is woensdag. Deze keer naar Jericho. Gelukkig niet al te ver van Jeruzalem. Het is op twee punten een recordhouder, en je ziet dan ook de Guinessrecordbordjes staan: het is de laagste stad ter wereld (ongeveer 256 meter onder de zeespiegel) en het is de oudste stad: 10 000 jaar! Er is een wachttoren gevonden die inderdaad van die tijd stamt.

Eerst gingen we naar het Grieks-orthodoks klooster, dat letterlijk tegen een zeer hoge rotswand hangt (zie foto). We zijn er met een kabellift naartoe gegaan, al moet je nog een driehondertal meter eventjes dalen en daarna met trappen naar boven. Een uniek klooster. Het heeft de naam van 'de verleidingen van Jezus in de woestijn'. In een aparte kapel kan je dan ook een steen aanraken waar Jezus op zou gebeden hebben. Uiteraard werd het evangelieverhaal van Jezus in de woestijn voorgelezen.

Daarna bezochten we de bron. Jericho telt meerdere bronnen, en daardoor kan de stad ook leven als een oase in de woestijn, met nu 35 000 mensen.

Na een lichte maaltijd in een restaurant (buiten, met zicht op een geitenherder) bezochten we de sycomoorboom, waarin - zo geloven de lichtgelovigen - Zacheus zat toen Jezus voorbij kwam. Het is alleszins een sycomoor!

De nieuwe Grieks-orthodokse kerk, die nog in aanbouw is, is prachtig. Binnen is ze helemaal af. Elk plekje is bedekt met prachtige ikonen (zie foto). Wat een geduld! De hemel op aarde.

En tenslotte reden we naar een stukje wildernis op een halve kilometer van de weg Jericho-Jeruzalem, de woestijn van Juda net ten westen van Jericho. We kregen een half uur om in stilte te mediteren en te bidden rond het verhaal van Jezus in de woestijn.

Galilea dag 7 - terug in Jeruzalem

Deze voormiddag bezochten we ter afronding van onze Galileaperiode de berg Tabor. Het is de berg waar Jezus volgens de evangelies getransfigureerd werd, met Mozes en Elia sprak en waar Petrus voorstelde drie tenten te bouwen. De berg ligt tamelijk dicht bij Nazareth. In het Marcusevangelie is dit hét toppunt van zijn evangelie en wel in het midden. Het is zijn verrijzenisverschijning nog voor Hij in Jeruzalem aankomt. En de lezers krijgen de identiteit van Jezus te horen: "Dit is mijn beminde Zoon" en meteen krijgen we de opdracht: "Luister naar Hem".

Er is een prachtige ruimte geschapen rond het altaar, met zeer overvloedige en fijne mozaïeken. Op de kleine foto's zie je de vier taferelen rond het altaar. Telkens wordt Jezus op een andere manier als getransfigureerd weergegeven: bij zijn geboorte, bij de instelling van de eucharistie, in het Nieuw Testament en zijn lijden en dood (het Lam) en in zijn verrijzenis. De engelen vertegenwoordigen de hemel als teken van Jezus' hemelse gedaante, zo wit als geen volder maken kan. De eucharistie op die plaats was een prachtige afronding van een prachtige Galileaweek.

Op de picnicplaats kwamen juist bij ons vertrek massa's grote vogels boven ons, die van zuid naar noord trokken. Werkelijk duizenden. Omdat ze zo hoog vlogen, kon ik er moeilijk een closup van trekken. Ze zwééfden meer dan ze vlogen: een indrukwekkend schouwspel.

De voorbije nacht en vandaag heeft het heel wat geregend.

Galilea dag 6

Vandaag werden mijn fotografische wensen zomaar ingewilligd. Deze morgen ging ik voor de meditatie aan het meer zitten, en ziedaar twee vissersboten! En ja, bij één van de boten kwam een vrij grote vis uit het net, naar schatting ongeveer 40 cm lang. Het net moet 200 à 300 meter (of nog langer?) zijn. Eén van de personen klopte met een houten stok op de boot.

En juist voor de eucharistie kwamen twee dieren, waarover ik het gisteren had, zich presenteren en lieten zich gewillig fotograferen. Alsof ze fotomodellen zijn. En wat zijn het nu?

Deze morgen begeleidde onze professor ons doorheen het verhaal van Lazarus aan het huis van de rijke. Lazarus gaat na zijn dood naar Abraham, de rijke naar de eeuwige vlammen. Hij toonde ons hoe eigenzinnig en moeilijk en vooral storend dit verhaal is. Zijn inleiding was om 10 uur gedaan, maar nog tot 15.30 uur werden er drukke gesprekken gevoerd. Vele suggesties om de parabel aan te passen. Een grote verleiding! Maar het evangelie is heilig, het Woord van God. Elk woord staat er om een reden. We mogen er niets aan veranderen. Eigenlijk - zo vind ik na mijn meditatie - is de boodschap duidelijk. En ik weet ook waarom zovelen de parabel willen veranderen. Die parabel wil ons leven veranderen en dàt horen we niet graag... Toch is hij bedoeld voor onze vreugde en voor ons uiteindelijk doel.

Om 16 uur hadden we onze sloteucharistieviering aan het meer (zie foto). Het is de plaats direct naast het bezinningshuis hier, waar we logeren. Daar worden de verhalen van de broodvermenigvuldigingen herdacht. Er staan er maar liefst zes (als ik mij niet vergis) in de evangelies. Een rustige plaats en onze zielen waren rustig.

Nog éénmaal hier slapen en morgennamiddag zijn we terug in Jeruzalem. Wat een contrast met Galilea.

Galilea dag 5

De professor die ons lessen geeft over de Pentateuch begeleidt ons ook tijdens deze drie bezinningsdagen. Telkens met een lectio divina van een evangelieverhaal, gedurende één uur. Hij doet dit werkelijk zeer goed, vind ik. Hij betrekt namelijk de groepsleden om de tekst van het evangelie heel nauwkeurig te lezen en te interpreteren. En dan spreken de teksten vanzelf. Gisteren over de weduwe van Naïm, vandaag over Zacheüs in Jericho.

Samen met twee zusters ben ik dan op stap gegaan, de eerste paar uren in stilte, om te mediteren over Zacheüs. We bereikten de Jordaan (foto 3). Ik schat dat we heen en terug zowat 20 km gestapt hebben. Zoals gisteren was het ook vandaag een ideale zomerdag van 22°. Het was heerlijk. We aten onze picnic aan de oever van de Jordaan, in de schaduw van een brug. Toen we bijna terug waren, zagen we drie vissers in een sloep hun lang, groot net ophalen (foto 5). Samen stappen geeft een diepere verbondenheid, die zoveel deugd doet. En al die prachtige zichten! We zagen ook heel wat koeien en een zevental grotere dieren tussen de stenen. Ik vermoed dat het marmotten zijn. En op foto vier zie je een schelp, aan de Jordaan, dicht bij het meer, gevonden. Er lagen er heel veel. Het zijn zichten die Jezus ook gezien heeft. In deze omgeving heeft Hij het langst zijn openbaar leven beleefd.

Onderweg hebben we opnieuw veel bananenplantages gezien (foto 6). En alweer nieuwe bloemen.

Op foto 2 zie je stenen naast elkaar met een duidelijke aftekening van het oude waterniveau. Het water van het meer ligt nu duidelijk lager. En het daalt elk jaar nog meer!

En deze morgen zag ik de profeet Jona (foto 1).

Galilea dag 4 - halfweg

Eerst de foto's deze keer. De eerste en de derde zijn foto's uit een grote reeks. Een sabbatperiode, met deze week als toppunt, helpt heel sterk om de zintuigen beter te gebruiken. Het is duidelijk dat ik meer, preciezer, fijner zie, hoor, voel, ruik, voel en smaak. De camera helpt daarbij: op zoek naar goede foto's, moet ik wel nauwkeuriger kijken. Het is een genade op zich. Vergroot de foto's op jouw scherm door te dubbelclicken en je zal zien waarover het gaat!

Foto twee is getrokken op het terrein van dit Pilgrimhaus (ja, van Duitsers) te Tabgha, aan de waterlijn. Er liggen schelpen en dus zitten er ook schelpdieren in het meer. Deze morgen zag onze bisschop een dode vis van zeker 50 cm lang. De derde foto heb ik deze morgen getrokken. Ons bezinningshuis ligt in de baai helemaal rechts van het water. Een heerlijke plaats!

Onze bijbelcursus en ons verblijf in Israël is halverwege. Ook ons verblijf in Galilea is halverwege. En voor mijn innerlijke beleving lijkt het een diepte-punt in positieve zin te zijn. Van alle evangelieverhalen die we de laatste drie dagen hoorden voorlezen, maakte Jo 21 me zenuwachtig, onrustig, maar ook weer in positieve zin. Ik moést er iets mee doen. Ja, dat is het aandringen van de heilige Geest, de heilige onrust. Vandaag is een zeer rustige dag geworden, waarin mijn ziel tot beweging en tenslotte tot rust kon komen. Vooral de woorden van Petrus “Gij weet dat ik Je liefheb” waren het voertuig waarmee de Geest me wilde omvormen, transformeren, doen groeien. Om verder te groeien in “Weid mijn lammeren en schapen”. Maar éérst Christus liefhebben! En het zijn en blijven altijd ZIJN lammeren en schapen. Hij zegt heel duidelijk en wel drie keren: "MIJN lammeren/schapen". Ik mag en moet ze naar Hem toe leiden en zeker niet voor mijzelf behouden. Dat Hij mij, een zondaar - ik ben niet beter dan wie dan ook - , vraagt Hem lief te hebben en vanuit die liefde naar ZIJN mensen te gaan, is een ongelooflijke gunst, een grote genade, maar ook een grote verantwoordelijkheid. Bid dat ik deze heilige roeping steeds waardiger word.

Deze morgen heb ik een rustige wandeling maakt tot aan de kapel van de zaligsprekingen. En pas in het gras liggend, kon ik met volle overgave bidden. Gras: natuurlijk! Waar vind je de lammeren en schapen anders om ze te WEIden?!

Christus, Jij die één en al liefde zijt,
Je vraagt MIJ of IK Je liefheb.
Driemaal vraag je het.
Om genadevol zenuwachtig van te worden: een heilige onrust.
Jij weet alles, Jij kent mij volkomen, ook met al mijn zondigheid.
En toch vraag Je MIJ jou lief te hebben.

Ja, ik heb Je lief, nu kan ik het zeggen.
Maar geef me steeds meer jouw liefde,
om Je lief te hebben, geheel en al.

Je vraagt MIJ, tot driemaal toe,
jouw lammeren en schapen te weiden.
Jouw jongeren, jongvolwassenen en volwassenen.
JOUW mensen, niet van mij of voor mij,
maar voor JOU en naar JOU toe.

Dank voor zoveel vertrouwen,
voor mijn prachtige roeping als salesiaan van Don Bosco.
En laat me zien HOE ik jouw mensen moet weiden. Amen.

De rust na het middageten deed goed. Daarna heb ik even in het meer gezwommen. Zalig! Ook dat was een mystieke ervaring. Christus is het Levend Water!

En in de zon heb ik verder gelezen in ‘De Bijbel als Schepping’ van F. Weinreb. Elke zin bevat zoveel betekenis. Vandaag ging het over het offer van Isaäc door Abraham op de sjetijah, de navel van de wereld te Jeruzalem, waar het heiligste der heilige in de tempel was. En wat elk van de elementen van dat wonderlijk verhaal betekent, tot de ezel toe. De joodse vertelling, zoals er geen andere zijn.

Mattis - Galilea dag 3

Gisterenavond lukte het langs geen kanten om hier, op onze nieuwe locatie, contact te krijgen met internet, enkel met het netwerk van het huis. Nu dus wel. Joepie! Ik geef gewoon de tekst die ik gisteren nog geschreven heb. Vanavond hoop ik een nieuw bericht te plaatsen.

Gisteren ontving ik het heuglijk nieuws dat er een kindje is geboren bij de zoon en schoondochter van mijn oudste broer en zijn vrouw. Mattis. Godzijdank is alles prima in orde. Het geluk en de vreugde zijn groot. Die lieve mensen maken me voor de derde keer grootnonkel. Jammer dat ik het kindje en zijn ouders niet kan gaan bezoeken. Ik zal nog bijna twee maanden moeten wachten om het nieuwe wereldwonder te gaan aanschouwen. Moge God dit nieuw gezin overvloedig zegenen!

Vandaag verkenden we de grenzen met Syrië en Libanon. Eerst richting Hermonberg (fot 5), waar nog sneeuw op ligt. Tijdens de zomer echter smelt die sneeuw volledig weg. Op de plaats waar ik de foto trok, konden we ook Syrië zien. We bevonden ons op de Golanhoogte, die tijdens de zesdaagse oorlog door Israël op Syrië veroverd werd. Op de Golanhoogte woont ook nog steeds een aantal Syriërs.

Vandaar ging het door berg en dal en door Druzendorpen naar Caesarea-Filippus. Een plaats waar Jezus geweest is, ongeveer 70 kilometer ten noorden van het meer van Galilea. Een plaats waar veel goden vereerd geweest zijn (foto 6). Onder andere Pan, de god van de herders, bekend van de panfluit. Het was daar dat Jezus aan zijn leerlingen vroeg: “Wie zegt gij dat Ik ben?” Dat verhaal werd dan ook rustig voorgelezen. Jezus bevond zich daar ongetwijfeld in een smeltkroes van allerhande geloofsovertuigingen. Het is de plaats waar de Jordaan ontspringt. We maakten een schitterende wandeling van 1,5 uur door prachtige natuur: bloemen, bloemen, bloemen! En dat langs de rivier, die onmiddellijk breed wordt en zich naar beneden stort. De waterval (foto 3) was de bekroning van die wandeling. De natuur is nu echt op zijn mooist hier, zo zeggen de mensen die hier al jaren zijn. Het regende even, maar zo weinig, dat het de pret niet kon bederven.

We eindigden in Dan en het natuurreservaat. Daar ontspringt de Danrivier. Bij één van de bronnen – het water stroomt werkelijk op vele plaatsen rijkelijk uit de bodem en de rotsen – hernieuwden we onze doopbeloften (foto 2). Dan was de meest noordelijke stad van Israël en er zijn heel veel en mooie stukken van de oude stad teruggevonden. En alweer langs heel veel water stapten we terug naar de bus.

We verblijven nu tot dinsdagmorgen in het pelgrimshuis Tabgha, ook aan het meer van Tiberias, maar wat meer ten noorden. Een zeer aantrekkelijk, modern huis. Straks, om 17.30 uur hebben we de eucharistie en daarna het avondeten. Er volgen nu drie rustige dagen, die we hoofdzakelijk zelf kunnen invullen. Eén ding staat alvast op mijn programma: zwemmen. Dit bezinningshuis heeft namelijk een eigen zwembad!

Galilea dag 2

Dit is bericht 200, en wel op het feest van Sint-Jozef, hier zo dicht bij de plaats waar deze heilige man leefde, werkte en stierf. De dag begon met een schitterend ontbijt, waarbij je vooral moet opletten niet teveel te eten. Ook het avondeten van gisteren was fantastisch.

Ons eerste bezoek had plaats in een kibboets, waar twee broers in 1985 een oude boot in het meer vonden. De boot blijkt inderdaad ongeveer 2000 jaar oud te zijn, wellicht gezonken bij een gevecht. De boot is zo goed bewaard, dat men zich aan de hand ervan een zeer goed beeld kan scheppen van de boten die ten tijde van Jezus hier op het meer voeren, meestal om vis te vangen.

Op dezelfde plaats stapten we op een grote boot, waar wel 80 mensen op kunnen, en voeren naar het noorden van het meer, dat een omtrek heeft van ongeveer 50 km. Toen werd de motor stil gelegd en werd het verhaal voorgelezen waar Jezus Petrus uitnodigt om over het water naar Hem toe te gaan, en waar Petrus begint te zinken als hij schrik krijgt. Deze tekst werd verbonden met een gepaste tekst uit Psalm 107 en uit Job. In de drie teksten speelt het water een centrale rol. En dan de stilte, die zoveel goede dingen doet. Het is een onvergetelijke ervaring.

Dan met de bus naar de berg (eigenlijk een heuveltje) van de zaligsprekingen, waar we eucharistie vierden, uiteraard rond de zaligheden uit Mattheus 5. De zaligheden zegden me heel veel over de trillingen van de H. Geest in ons, en de diepste trillingen van onze ziel. Er is geen diepere vreugde mogelijk! Het is Gods eigen vreugde. Daar aten we ook: voor iedereen een Petrusvis, voor mij dus de tweede, maar deze keer niet zo droog opgediend. De wandeling (foto 3) naar beneden (zowat drie kwartier) werd onderbroken door een kwartier stilte in het gras met zicht op het meer (foto 4). En werden de zaligheden heel rustig herhaald. Het tsjilpen van vogels klinkt dan zo hemels!

In het oude Kafarnaum ten noorden van het meer - waar Jezus thuis was gedurende iets meer dan twee jaar - kregen we schitterende informatie over de opgravingen en het leven van toen. Er zijn vele huizen, een synagoge, het huis van Petrus... te zien (foto 5). Boven die laatste is een prachtige moderne kerk gebouwd, zeer open, met veel licht en iedereen zit rond het huis van Petrus.

Onze dag eindigde op de plaats waar Petrus' relatie met Jezus herdacht wordt en waar Jezus hem driemaal vraagt: "Het je Mij lief?" en waar Hij Petrus tot driemaal toe opdraagt de schapen te weiden. Het meer was zo kalm, dat het water nauwelijks bewoog. Windstil. Het hielp om heel diep stil te worden en de drie vragen en de drie zendingsopdrachten van Jezus diep te laten doordringen en tot de drie antwoorden van Petrus te groeien.

We zagen ook zéér prachtige natuur, met talloze bloemen. De lente is hier volop bezig. Vandaar de twee foto's van bloemen. Het was een diepe dag voor de ziel en het hart, een godsgeschenk.