Nabeschouwing 1: politieke situatie

Nu ik voor de helft in België ben - mentaal ben ik nog in sterke mate in Israël, zeker ook in mijn dromen - wil ik mijn eerste nabeschouwing onder woorden brengen en met anderen delen. Wat mij sinds mijn terugkeer het meeste bezig houdt, is de politieke situatie. Dat komt door de overdreven controles, de checkpoints en de vele verhalen die we hoorden over wat Palestijnen moeten lijden. Natuurlijk zijn er de zelfmoordaanslagen geweest, waardoor heel wat Israëlische mensen gedood werden. En het land moet zeker veilig zijn. Iedereen erkent het belang van de veiligheid, eerst en vooral in het belang van de inwoners, maar zeker ook voor de toeristen, pelgrims en andere mensen die het land bezoeken. En dat zijn er héél veel. Het is een hele industrie.

Maar we hadden de sterke indruk dat de negatieve feiten van het verleden aan Israëlische kant misbruikt worden om de Palestijnen te treiteren, te pesten en erger. Als een zwangere vrouw aan het checkpoint haar eerste weeën krijgt, maar geen voorrang krijgt om naar haar begeleidende arts te gaan, zodat de kinderen (het ging over een tweeling) in het checkpoint geboren werden en er direct stierven, dan is dit ronduit onmenselijkheid. Zo worden er in de checkpoints heel wat kindjes geboren, soms met fatale afloop. De muur is een onwettelijke zaak en scheidt mensen van elkaar, soms moeder en kinderen. De joodse nederzettingen zijn eveneens illegaal. Palestijnse reporters, gidsen, enz. die negatieve reële feiten bekend maken, mogen niet meer in Israëlisch gebied komen. Ze staan op een zwarte lijst. Dit is duidelijke sencuur en beknotting van de vrijheid van mening. Het is duidelijk waar de autostrades liggen: bijna allemaal op Israëlisch grondgebied en niet in Palestijnse gebieden. En zo kunnen de verhalen verder uitgebreid worden, zoals de dagelijkse vernederingen van duizenden mensen, die als vee aan de checkpoints door koele ijzeren gangen moeten en vaak per dag meer dan twee uren verliezen om gecontroleerd te worden.

De hoofdbedoeling waarom ik naar Israël geweest ben, was van spirituele aard. Maar je kan niet naast deze politieke situatie kijken. De feiten raakten me, troffen me en dwingen om erover na te denken. Er is natuurlijk geen simpele oplossing. Het tweestatenvoorstel, waar ook het Vaticaan voorstander van is, lijkt simpel, maar is het niet. Zoveel Palestijnen leven in Israëlisch gebied en zoveel joden in Palestijns territorium. Wat dan met de joodse nederzettingen? En zo zijn er nog vele, héél vele zaken die als grote stenen de weg naar een Palestijnse staat blokkeren.

Laat ons hopen dat de wil om vrede op te bouwen triomfeert, en wel aan beide zijden. De situatie lijkt even vast te zitten als met de koude oorlog en het ijzeren gordijn. Dit gordijn is weg, wat velen voor onmogelijk hadden gehouden. Op dezelfde manier durf ik geloven en hopen dat er ook in Israël ooit een vredevolle en rechtvaardige oplossing komt. Liefst heel snel en zonder bloedvergieten. Laten we daarvoor bidden!