Ik schreef dit bericht op de dag zelf. De foto's zijn op 8 mei ingevoegd. Foto 3 is de waterput, waar Mozes de zeven dochters van zijn toekomstige schoonvader Jetro zou geholpen hebben bij het drenken van de kudde, waarvoor hij zijn vrouw kreeg. Deze waterput bevindt zich in het klooster. Daarrond zijn heel wat scenes uit Mozes' leven afgebeeld, onder andere het verhaal van Mozes' eerste ontmoeting met de Heer bij de brandende braamstruik (foto 1). De tweede foto toont die braamstruik, die nu dus duidelijk niet meer brandt...
Onze Egyptische gids vertelde ons deze morgen eerst de bijzonderheden van het klooster, de kerk… Eerst weren er kluizenaars in deze buurt, die in verschillende grotten woonden, in uiterste armoede. Pas later kwam het gemeenschapsleven. Het bezoek aan het klooster, de kerk en het museum waren van uitzonderlijk belang. Hier is de bron, waar Mozes zijn vrouw leerde kennen, het brandend braambos is hier, de fameuze oorspronkelijke icoon ‘Christus Pantokrator’ uit de zesde eeuw en vele manuscripten en kunstvoorwerpen van het hoogste niveau. Het klooster bezit 2500 iconen. Hier rust onder meer het oudste manuscript op papier (einde 10de eeuw) van heel de wereld. We mochten ook het knokkelhuis zien: de monniken hebben slechts zes graven. Bij elk overlijden worden de beenderen bij de andere gelegd, zodat de overledene daar kan begraven worden.
Alles ademt hier Mozes uit met de rijke verhalen, die zo belangrijk zijn voor joden, christenen en moslims. Juist daarom werd het klooster nooit vernield, maar het genoot altijd de hoogste privileges, zelfs toen Napoleon hier de plak zwaaide!!!
Om 16 uur was onze groep welkom in het getijdengebed van deze Grieks-orthodokse monniken, een privilege dat slechts weinig bezoekers te beurt valt, zelfs pelgrims niet. Inhoudelijk heb ik niets begrepen op drie woorden na: allelluia en kyrie eleison. Een voorganger bewierookt heel de kerk, vooral het altaar en de vele ikonen, maar ook elke mens, die een icoon van God is. De dienst duurde bijna een uur.
Hoe mooi zijn de bergen hier: één en al graniet in vele kleuren! Ik raak er niet op uitgekeken. Hoe hard de rotsen ook zijn, wind en zand hebben er doorheen vele miljoenen jaren prachtige kunstwerken uit geformeerd! Maar oorspronkelijk was dit een zee. De vele vissen die stierven zijn op de bodem een massa geworden, die door de hoge waterdruk versteend is. Later heeft de aarde deze steenmassa’s naar boven geduwd. Men vindt dus heel wat fossiele stenen, met indrukken van vissen. Dus heeft ook het zeewater veel vorm gegeven aan deze prachtige rotsmassa’s.
Voor de rest was het genieten van het zomers weertje, de uitzonderlijke rust, de siësta, de bezinning en het gebed. Het maakt een diepe indruk op ons allen hier te mogen zijn, in dit klooster dat een reuzengeschiedenis heeft, zoals weinig kloosters hebben. God, wat een genade!
Onze Egyptische gids vertelde ons deze morgen eerst de bijzonderheden van het klooster, de kerk… Eerst weren er kluizenaars in deze buurt, die in verschillende grotten woonden, in uiterste armoede. Pas later kwam het gemeenschapsleven. Het bezoek aan het klooster, de kerk en het museum waren van uitzonderlijk belang. Hier is de bron, waar Mozes zijn vrouw leerde kennen, het brandend braambos is hier, de fameuze oorspronkelijke icoon ‘Christus Pantokrator’ uit de zesde eeuw en vele manuscripten en kunstvoorwerpen van het hoogste niveau. Het klooster bezit 2500 iconen. Hier rust onder meer het oudste manuscript op papier (einde 10de eeuw) van heel de wereld. We mochten ook het knokkelhuis zien: de monniken hebben slechts zes graven. Bij elk overlijden worden de beenderen bij de andere gelegd, zodat de overledene daar kan begraven worden.
Alles ademt hier Mozes uit met de rijke verhalen, die zo belangrijk zijn voor joden, christenen en moslims. Juist daarom werd het klooster nooit vernield, maar het genoot altijd de hoogste privileges, zelfs toen Napoleon hier de plak zwaaide!!!
Om 16 uur was onze groep welkom in het getijdengebed van deze Grieks-orthodokse monniken, een privilege dat slechts weinig bezoekers te beurt valt, zelfs pelgrims niet. Inhoudelijk heb ik niets begrepen op drie woorden na: allelluia en kyrie eleison. Een voorganger bewierookt heel de kerk, vooral het altaar en de vele ikonen, maar ook elke mens, die een icoon van God is. De dienst duurde bijna een uur.
Hoe mooi zijn de bergen hier: één en al graniet in vele kleuren! Ik raak er niet op uitgekeken. Hoe hard de rotsen ook zijn, wind en zand hebben er doorheen vele miljoenen jaren prachtige kunstwerken uit geformeerd! Maar oorspronkelijk was dit een zee. De vele vissen die stierven zijn op de bodem een massa geworden, die door de hoge waterdruk versteend is. Later heeft de aarde deze steenmassa’s naar boven geduwd. Men vindt dus heel wat fossiele stenen, met indrukken van vissen. Dus heeft ook het zeewater veel vorm gegeven aan deze prachtige rotsmassa’s.
Voor de rest was het genieten van het zomers weertje, de uitzonderlijke rust, de siësta, de bezinning en het gebed. Het maakt een diepe indruk op ons allen hier te mogen zijn, in dit klooster dat een reuzengeschiedenis heeft, zoals weinig kloosters hebben. God, wat een genade!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten