Dit is mijn tweede bericht vandaag. De foto's zijn op 9 mei ingevoegd. De vierde foto is het einde van de lange tentoonstellingsgang in de vorm van een zeer lange tent. Op het einde loopt deze dus uit op het licht, iets hoger dan de rest en iets wijder ook. Dus helemaal geen zwarte muur als eindpunt, juist integendeel. Ik vind deze architectuur prachtig om zonder woorden heel veel te zeggen. De eerste foto is een schitterend voorbeeld om de waarde van de sabbat uit te drukken: de één in het midden integreert de tweemaal drie dagen van de week, en wel in de verbinding met God. Foto drie: de eeuwige stenen, waarmee onze joodse broeders en zusters zoveel doen en zeggen. En het kunstwerk dat je ziet sprak mijn schoonzus heel diep aan.
De tweede morgen op rij ging ik met mijn familie ontbijten bij de zusters van Don Bosco, waar ze overnachten. Hier was het jammer genoeg volzet. Toch is het maar 15 minuten wandelen. Dus zeer nabij.
Om 8 uur vertrokken we naar de contemplatieve gemeenschap van de zusters van Sion in Ein Karem. We kwamen er een half uur later aan dan voorzien, omdat er wegenwerken aan de gang waren. Ik was daar al geweest om de actieve gemeenschap te bezoeken, maar toen hadden we die deelgemeenschap niet bezocht uit respect voor het contemplatief karakter. Ik ging voor in het Frans, voor de eerste keer van mijn leven. Met preek en al. De zusters zongen héél mooi! Mijn schoonzus zong op prachtige wijze een mooi Marialied, een verrassing voor de zusters en het handvol andere aanwezigen, wat zeer sterk gewaardeerd werd. We ontmoetten een Vlaamse zuster van Kalmthout, die daar al tien jaar is. Uiteraard wilde ze zolang mogelijk praten in het Nederlands. Jammer dat we daar niet meer tijd voor hadden. Het was een sterke ervaring. Mijn schoonzus was bijzonder geëmotioneerd omdat ik in de voorbeden een gebed vroeg voor hun eerste kleinkind Mattis, zijn ouders (zie eerder in deze blog op 19 maart) en ook voor de dochter en haar man.
Het bezoek aan de beide kerken in Ein Karem was een voltreffer, ook al omdat mijn broer en schoonzus lid zijn van de Orde van Sint-Jan de Doper. Juist daarom had ik hen dit bezoek voorgesteld. Per toeval ontmoette ik opnieuw een Italiaanse priester, met wie ik heel wat gesproken had op onze lange tocht naar Emmaüs-Latrun (zie paasmaandag).
We aten een kleinigheid in het holocaustcentrum YadVashem (zie eerder) en bezochten dan de grote, lange hal, maar vooral alles wat buiten te zien is. We hadden met ons vier zeer mooie en indringende gesprekken over alles wat met onze joodse broers en zusters te maken heeft doorheen de vele eeuwen van hun geschiedenis. Eens te meer is het duidelijk dat samen zaken bezoeken, iets ondernemen... ons dichter bij elkaar brengt, ook al kennen we elkaar zeer goed. Ik leer veel van de broer van mijn schoonzus, die een uitzonderlijke geschiedeniskennis en -interesse bezit. Ik werd meer dan de eerste keer in het hart geraakt door het herdenkingsmonument voor de 1,5 miljoen joodse kinderen die in WO II vermoord werden. Dat is toch echt wel de gruwel in zijn uiterste, uiterste limiet!
We leverden onze huurauto af en togen naar Sint-Petrus van het Hanegekraai. Daar bezochten we enkele dingen buiten de gebouwen, want deze waren besloten. En dan namen we deel aan een feest, waar we met ongeveer 45 mensen aanwezig waren. Zes mensen van ons bijbelprogramma wonen namelijk daar, omdat er hier te weinig bedden waren. En ze hadden ons uitgenodigd. Net voor het eten zong mijn schoonzus een ander lied, wat zeer gewaardeerd werd. Het was een warme en gezellige avond, met vele gesprekken en contacten, onder andere met een Vlaming en een Nederlander, die ik nog niet eerder ontmoet had. Dankbaarheid vervult mijn hart, alweer, maar toch ook weer anders. Familie is toch altijd familie en ik ben zo gelukkig met mijn uitermate goede familiebanden!
De tweede morgen op rij ging ik met mijn familie ontbijten bij de zusters van Don Bosco, waar ze overnachten. Hier was het jammer genoeg volzet. Toch is het maar 15 minuten wandelen. Dus zeer nabij.
Om 8 uur vertrokken we naar de contemplatieve gemeenschap van de zusters van Sion in Ein Karem. We kwamen er een half uur later aan dan voorzien, omdat er wegenwerken aan de gang waren. Ik was daar al geweest om de actieve gemeenschap te bezoeken, maar toen hadden we die deelgemeenschap niet bezocht uit respect voor het contemplatief karakter. Ik ging voor in het Frans, voor de eerste keer van mijn leven. Met preek en al. De zusters zongen héél mooi! Mijn schoonzus zong op prachtige wijze een mooi Marialied, een verrassing voor de zusters en het handvol andere aanwezigen, wat zeer sterk gewaardeerd werd. We ontmoetten een Vlaamse zuster van Kalmthout, die daar al tien jaar is. Uiteraard wilde ze zolang mogelijk praten in het Nederlands. Jammer dat we daar niet meer tijd voor hadden. Het was een sterke ervaring. Mijn schoonzus was bijzonder geëmotioneerd omdat ik in de voorbeden een gebed vroeg voor hun eerste kleinkind Mattis, zijn ouders (zie eerder in deze blog op 19 maart) en ook voor de dochter en haar man.
Het bezoek aan de beide kerken in Ein Karem was een voltreffer, ook al omdat mijn broer en schoonzus lid zijn van de Orde van Sint-Jan de Doper. Juist daarom had ik hen dit bezoek voorgesteld. Per toeval ontmoette ik opnieuw een Italiaanse priester, met wie ik heel wat gesproken had op onze lange tocht naar Emmaüs-Latrun (zie paasmaandag).
We aten een kleinigheid in het holocaustcentrum YadVashem (zie eerder) en bezochten dan de grote, lange hal, maar vooral alles wat buiten te zien is. We hadden met ons vier zeer mooie en indringende gesprekken over alles wat met onze joodse broers en zusters te maken heeft doorheen de vele eeuwen van hun geschiedenis. Eens te meer is het duidelijk dat samen zaken bezoeken, iets ondernemen... ons dichter bij elkaar brengt, ook al kennen we elkaar zeer goed. Ik leer veel van de broer van mijn schoonzus, die een uitzonderlijke geschiedeniskennis en -interesse bezit. Ik werd meer dan de eerste keer in het hart geraakt door het herdenkingsmonument voor de 1,5 miljoen joodse kinderen die in WO II vermoord werden. Dat is toch echt wel de gruwel in zijn uiterste, uiterste limiet!
We leverden onze huurauto af en togen naar Sint-Petrus van het Hanegekraai. Daar bezochten we enkele dingen buiten de gebouwen, want deze waren besloten. En dan namen we deel aan een feest, waar we met ongeveer 45 mensen aanwezig waren. Zes mensen van ons bijbelprogramma wonen namelijk daar, omdat er hier te weinig bedden waren. En ze hadden ons uitgenodigd. Net voor het eten zong mijn schoonzus een ander lied, wat zeer gewaardeerd werd. Het was een warme en gezellige avond, met vele gesprekken en contacten, onder andere met een Vlaming en een Nederlander, die ik nog niet eerder ontmoet had. Dankbaarheid vervult mijn hart, alweer, maar toch ook weer anders. Familie is toch altijd familie en ik ben zo gelukkig met mijn uitermate goede familiebanden!
1 opmerking:
Hoe schoon die verbondenheid met mekaar die een verder reikende dimensie krijgt.
Moge die sterke ervaring van verbondenheid jullie 'vreugde' sterker maken omdat ze het geloof mag verbinden met menselijke ervaring.
Groetjes en geniet maar,
Lieve
Een reactie posten