Ik heb dit bericht geschreven op maandagavond 27 april. De foto's werden ingevoegd op 8 mei. Foto twee geeft een beeld van het ruw gebergte, allemaal graniet.
Het is een reis geworden van 6.00 uur tot 19.30 uur. Met drie uren aan de grens Israël-Egypte (Eilat). Voor vijf Aziaten van onze groep maakten de autoriteiten problemen. Twee van hen, een Indiër en de Thai, moeten donderdag Egypte verlaten, terwijl de groep pas vrijdag terugkeert. Een andere Indiër mag wel tot vrijdag blijven…
We hadden enkele stops, o.a. aan een luxestrand. Maar ook bij een bedoeïenenfamilie (foto), waar we thee kregen. Onze Egyptische gids vertelde ons over zijn land, de Rode Zee en zoveel meer. De vele controles, ook op de Egyptische wegen, vertragen het verkeer erg veel.
We verblijven nu in het zo bekende en zeer oude Katarinaklooster. Het ligt werkelijk in de woestijn: woest, droog en eenzaam land.
Onze groep van vijf had de eucharistie van vandaag voorbereid. Ze hadden mij gevraagd voor te gaan. Het eerste deel in de buurt van de bedoeïenfamilie: het vergevingsmoment met water. Water is zo schaars in de woestijn, dat het leven is, zoals we ook niet kunnen leven zonder vergiffenis. En daar vond ook de woorddienst plaats met twintig minuten stilte om te mediteren over de twee lezingen.
Hier, in het klooster, vierden we dan de rest van de eucharistie. Iedereen mocht bij wijze van homilie één woord zeggen om te vertellen wat de woestijn innerlijk met hem gedaan had. Er kwamen vele woorden: rust, vervreemding, droge dorst… Ik twijfelde niet: de woestijn is mooi!
Na het avondeten (met Egyptische wijn) had ik een goed gesprek met onze Egyptische gids. Zijn vader is een maand geleden plots overleden. En dit was zijn eerste werkdag na dit droevig gebeuren. Er is nog een gehandicapte zoon bij de moeder, een mongool. Maar de moeder is ziek, heeft rheuma… De gids was zo dankbaar dat ik zijn vader in het groot dankgebed van de eucharistie vernoemd had en dat ik in de voorbeden aan de groep gevraagd had voor hem en zijn familie te bidden.
Het is een reis geworden van 6.00 uur tot 19.30 uur. Met drie uren aan de grens Israël-Egypte (Eilat). Voor vijf Aziaten van onze groep maakten de autoriteiten problemen. Twee van hen, een Indiër en de Thai, moeten donderdag Egypte verlaten, terwijl de groep pas vrijdag terugkeert. Een andere Indiër mag wel tot vrijdag blijven…
We hadden enkele stops, o.a. aan een luxestrand. Maar ook bij een bedoeïenenfamilie (foto), waar we thee kregen. Onze Egyptische gids vertelde ons over zijn land, de Rode Zee en zoveel meer. De vele controles, ook op de Egyptische wegen, vertragen het verkeer erg veel.
We verblijven nu in het zo bekende en zeer oude Katarinaklooster. Het ligt werkelijk in de woestijn: woest, droog en eenzaam land.
Onze groep van vijf had de eucharistie van vandaag voorbereid. Ze hadden mij gevraagd voor te gaan. Het eerste deel in de buurt van de bedoeïenfamilie: het vergevingsmoment met water. Water is zo schaars in de woestijn, dat het leven is, zoals we ook niet kunnen leven zonder vergiffenis. En daar vond ook de woorddienst plaats met twintig minuten stilte om te mediteren over de twee lezingen.
Hier, in het klooster, vierden we dan de rest van de eucharistie. Iedereen mocht bij wijze van homilie één woord zeggen om te vertellen wat de woestijn innerlijk met hem gedaan had. Er kwamen vele woorden: rust, vervreemding, droge dorst… Ik twijfelde niet: de woestijn is mooi!
Na het avondeten (met Egyptische wijn) had ik een goed gesprek met onze Egyptische gids. Zijn vader is een maand geleden plots overleden. En dit was zijn eerste werkdag na dit droevig gebeuren. Er is nog een gehandicapte zoon bij de moeder, een mongool. Maar de moeder is ziek, heeft rheuma… De gids was zo dankbaar dat ik zijn vader in het groot dankgebed van de eucharistie vernoemd had en dat ik in de voorbeden aan de groep gevraagd had voor hem en zijn familie te bidden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten