Nabeschouwing 2: Gods handelen

Een aantal mensen vroeg me hoelang ik deze blog nog zal bijhouden. Voorlopig gaat dit zeker nog door! Tot God me zal laten weten dat mijn sabbatjaar ervaringsgewijs eindigt en de nieuwe fase begint. Ik zal echter niet elke dag meer iets plaatsen. Het hangt ervan af wat er met mij gebeurt.

In de eerste nabeschouwing van gisteren zei ik reeds dat de hoofdbedoeling van mijn verblijf in Israël van spirituele aard was. Ik heb vroeger in Leuven een schitterende opleiding gehad (twee jaar filosofie en vijf jaar theologie), maar na een kwart eeuw zijn er ook in de theologische wetenschappen nieuwe inzichten gegroeid. De tien cursussen in Israël in combinatie met studiebezoeken onder de goede zorgen van bekwame gidsen hebben me de meest moderne manier van theologie bijgebracht. Een echt bij de tijd brengen. Want nu denkt men toch duidelijk weer anders dan een kwart eeuw geleden. Ook al heb ik tijdens dat kwart eeuw veel gelezen, nascholingen gevolgd, in Taizé prachtige inzichten opgedaan, toch was dit een meer systematische benadering in een optimaal kader. Ik had echt vrije tijd om me aan de studie te wijden. Dat was een heel bijzondere vreugde, waar ik intens heb van genoten en nog van zal genieten.

Dat ik dit mocht doen op de plaats van het ontstaan van het joods en christelijk geloof is duidelijk een meerwaarde gebleken. Men spreekt niet toevallig over het Heilig Land, het Land dat als vijfde evangelie moet gewaardeerd worden en dat ook is.

Meer dan ooit heb ik stil gestaan bij het initiatief van God zelf om in de mensengeschiedenis in te grijpen. God heeft dit gedaan in wat wij nu Israël noemen, in combinatie met Egypte en de woestijn tussen Egypte en Israël, met inbegrip van de Sinaïberg(en) en niet te vergeten Babylonië, waar het volk in ballingschap was. Meer dan ooit heeft het me diep bewogen en blijft het me diep ontroeren dat ik op de plaatsen was waar God concrete mensen heeft geroepen en gezonden. Abraham, Isaäc, Jakob, Mozes, David, Amos en zovele andere oud-testamentische grote figuren. En Maria, Jozef, Jezus, Petrus, Paulus, de andere apostelen. En na hen zovele heiligen. Allemaal op dat klein stukje van de aarde. Dààr heeft God zijn wil bekend gemaakt aan concrete mensen en hebben die concrete mensen gesproken en gehandeld naar Gods Woord. Dit is echt ontroerend: dat God niet ver van ons in zijn hemel is gebleven, maar naar ons is toegekomen en zelf onze geschiedenis vorm heeft gegeven. Dat Hij zijn woord in de mond van levende mensen legde. Dat Hij zijn eigen Zoon zond, die ons leven gedeeld heeft. Elk woord dat Jezus sprak heeft een heilige betekenis. Ik leerde beter hoe je zijn Woord echt goed leest en beleeft. Dat Hij zijn Zoon liet verrijzen en ons zo een onnoemlijke hoop en troost gaf omtrent onze dierbare doden en onze eigen dood. En dat allemaal in Israël, waar ik 108 heb mogen zijn, meer nog, heel die tijd in de oude stad Jeruzalem heb mogen wonen.

Zo is God in Jezus en de heilige Geest dichter bij mij gekomen en ik dichter bij God. Zo kan ik op een betere manier religieus, salesiaan en priester zijn voor mensen. Dit is een echte en degelijke vernieuwingsperiode, die me voorbereidt op een nieuwe fase in mijn leven in dienst aan jongeren en gewone mensen. Alleen God weet nu welke bedoelingen Hij daarmee had, toen Hij me vroeg een sabbatjaar te nemen en naar Rome en Jeruzalem te gaan. Weldra zullen de grote lijnen duidelijk worden door de woorden van mijn provinciaal, die me - in overleg met zijn raad - iets nieuws zal vragen. "Gods wil geschiede op aarde als in de hemel!"