Tijd hebben

Een bijzonder aspect van mijn sabbatjaar is tijd hebben. Bij ons thuis hebben we allemaal hard moeten werken. En bij Don Bosco is het niet anders. Met andere woorden, de laatste 40 jaar van mijn leven is het bijna altijd druk geweest. In de meeste gevallen had ik steeds tijd te weinig om te doen wat ik moest doen, laat staan om het rustig te doen. Doorheen de jaren werd ook de verantwoordelijkheid steeds groter, met als hoogtepunt mijn taak als adjunct-directeur in onze technische en beroepsschool te Gent. Natuurlijk heb ik wel leren omgaan met dit gegeven. En dat heeft heel zeker ook vele positieve kanten.

Maar het is een groot contrast met wat ik nu meemaak. Eigenlijk heb ik nu geen verantwoordelijkheid over anderen. Enkel over mijn studie en ook daar zit geen druk op, want ik hoef geen diploma of wat dan ook te behalen. Ik weet ook niet wat mijn taak zal zijn na dit sabbatjaar en kan me dus nergens op voorbereiden. En ook dat is goed.

Wat een ruimte! Het is echt een nieuwe ervaring, die me heel veel deugd doet. En dat een heel jaar lang. Een luxe? Zeker. Maar ook een opgave. Ik ben nog steeds niet gewend aan dit nieuw gegeven. In die zin ben ik nog steeds aan het afleren wat die tijdsdruk van het verleden in mij heeft opgebouwd. Meestal valt het mee, maar soms betrap ik mij erop dat ik weer druk bezig ben, mezelf onder spanning zet... In die zin is de raad van mijn directeur hier (zie gisteren) een gouden raad, een wijze raad.