Morgen, 22 november, is het het feest van Sint Cecilia, patroonheilige van de kerkzang en kerkmuziek. Met onze gemeenschap (september) en met mijn familie (oktober) heb ik aan het graf van haar gestaan, in de catacomben van Sint Calixtus. Omdat ze een doek rond haar mond gebonden kreeg, kon ze niet meer voor Jezus Christus getuigen en daarom deed ze het met haar handen: twee vingers voor Jezus als God en mens en drie vingers voor de Drie-eenheid.
Onze gemeenschapsavond valt echter steeds op donderdag, en daarom was er gisteren na het avondeten een serenade van een half uur. Enkele medebroeders zongen iets uit hun eigen land of een enkele speelde een mooi stukje muziek. Ondertussen kregen we een extra stuk Italiaanse cake.
Vandaag is het de eerste echte herfstdag. En vanavond om 21 uur bidden we de rozenkrans voor de zus van een medebroeder uit onze gemeenschap die vandaag na een zelfdoding begraven is. Alweer die dood!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten