Groepsdynamiek

Nu ook onze Russische medebroeder aangekomen is, is onze gemeenschap van 67 mensen voltallig. Voor het eerst in mijn leven leef ik in zo'n grote groep, die bovendien heel bijzonder is: uitermate mondiaal, actief, sterk op de studie gericht en natuurlijk katholiek-religieus van inslag. Een andere specificiteit is dat de meesten niet hun moedertaal spreken. Slechts een klein groepje is Italiaan.

Leven in zo'n gemeenschap is een ware genade. We delen allen een roeping als religieus en/of als priester, de meesten bij Don Bosco. De onderlinge dienstbaarheid is zeer groot, soms zelfs ietsje teveel. Zo gebeurt het wel eens dat een bord al is weggenomen, ook al wil je het nog gebruiken voor een stuk fruit of zo. Zelf nam ik gisteren een bekertje met ijs weg, dat nog iet volledig opgegeten was. De zorg voor het gebed is heel goed: dynamisch, creatief en toch diep-spiritueel. Elke dag is de gemeenschap minstens 105 minuten in de kapel. Je moet het meemaken, als die groep van 67 mannen een lied zingt, de gebeden bidt, samen stil is, ingetogen naar de communie gaat, enz. Ieder heeft zijn eigen inbreng, soms heel verrassend. Maar alle dagen is het nieuw.

Natuurlijk zijn er negatieve kantjes. Zo is niet iedereen altijd in het gebed of men komt te laat. Zoals in elke gemeenschap waarin ik leef, tekent men zijn afwezigheden aan tafel niet steeds op voorhand af, zodat de gemeenschap nodeloos maaltijden betaalt aan de firma die hier de keuken doet.

Misschien is het boeiendste nog de onderlinge dynamiek, de relaties, de eigenheden van iedereen, wat men waardeert en wat irriteert. Elk heeft zijn karakter en zijn levenservaringen en die spelen voortdurend mee in het gedrag, het spreken... Het boeit me dat in alle rust te mogen meemaken en te mogen observeren.