Toen ik vorige week in Umbrië-Toscane was, ontving ik de eerste avond een ontstellend bericht uit Vlaanderen: iemand die ik 44 jaar gekend heb, de laatste jaren zelfs zeer goed, was plots, op reis in Spanje, overleden. Met de familie heb ik een bijzondere en langdurige band. Ze was 57 jaar en is zonder enig voorteken plots als een blad van de boom gevallen. Nog wel in het buitenland. Zo iets grijpt een mens aan, ook mij. Wat een pijn voor de man, de kinderen en kleinkinderen, de moeder, de broer, de hele familie, de vrienden, collega's... Het echtpaar was pas in TBS sinds 1 september en had zo'n mooie vooruitzichten.
Dit niet van nabij kunnen meeleven, de familie niet kunnen steunen..., het is een eigen ervaring. Gelukkig is er heel veel mogelijk langs e-mail. Zo mocht ik de viering ontvangen, althans een aantal onderdelen. Die heb ik vandaag ook rustig gelezen en gebeden met de teksten die in de viering zijn opgenomen.
Ook dat is een eigen aspect van een sabbatperiode, een gevolg van ver van huis te zijn.
Er is zoveel pijn. Dit bericht van mij zal bij elke lezer eigen ervaringen oproepen, overledenen in herinnering brengen. Wat zijn we broos en vergankelijk.
Moge God hen de eeuwige vreugde geven, zijn volle liefde, zijn eeuwig licht. Moge Hij allen sterken en steunen die met veel verdriet verder moeten gaan, omdat er een lege plaats is aan hun zijde. Omdat ze lijden omwille van de liefde. Zo bid ik.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dag Eric,
Deze avond Taizé-gebed in de kerk van Sint-Pietersbuiten. Ik breng jouw verdriet en het verdriet van de getroffen familie bij Jezus.
Ik bid, om sterkte, om draagkracht, om mensen die nabij kunnen zijn.
Groeten en verbonden
Lieve
Een reactie posten