Planningsdag gemeenschap

Met 62 van de 65 mensen van onze gemeenschap zijn we een dag bij de Paulijnen geweest, om het werkjaar voor te bereiden. Drie medebroeders kunnen pas later hier zijn, waarvan één uit Rusland. Er zijn problemen met de documenten of ze hebben in hun thuishaven nog dringend zaken te doen. We waren gehuisvest in een bijzonder modern retraitehuis. Eigenlijk chique! Zeer verzorgd en netjes, alles tot in de puntjes. Aan de andere kant van hetzelfde meer, waar de paus zijn buitenverblijf heeft. Het panorama was adembenemend: een prachtig zicht op Rome met in de verte de zee.

Gisteren werd iedere deelnemer aan de groep voorgesteld. Eerst met een stoelendans: wie geen stoel had, moest iets vertellen. Na een viertal werden we in koppels verdeeld en kregen we 20 minuten om elkaar te leren kennen. Nadien moesten we dan elkaar aan de groep presenteren. Ik was samen met een salesiaan uit Ethiopië. De goede man begint nu zijn tweede jaar licentie in spiritualiteit. Vorig jaar is voor hem bijzonder hard geweest. Naast de gewone licentiestudies moest hij ook nog Italiaans, Frans, Grieks en Latijn leren. Toch eigenlijk een onmogelijke opgave. Toen ik de naam van Halie Selassie liet vallen, groeide hij zowaar een paar centimeter en begon hij vol vuur te vertellen over de atletische kwaliteiten van zijn volk en de oorzaken daarvan.

’s Avonds was er ruimte voor een losse babbel met een droogje en een natje. Ze noemen mij hier ‘fortunato’, wat ik ook ben. Als ze horen dat ik bijna vier maanden naar Jeruzalem ga, dan komen hun oortjes recht. Velen van hen dromen daar natuurlijk ook van. Ik ben bovendien op vele punten een uitzondering. Ik ben de enige met een sabbatjaar en de enige die niet minstens één jaar in deze gemeenschap zal zijn, maar slechts drie maanden.

Vandaag gaven vier medebroeders eerst wat inleiding: de organisatie van het jaar (data, karweien, de liturgie, het economische en algemene richtlijnen). Daarna bespraken we in zes subgroepen drie thema’s: ons gemeenschapsleven, onze spiritualiteit en ons gebedsleven, en onze pastoraal. Want salesianen-studenten mochten ook bij Don Bosco niet enkel studeren. Ze moesten minstens een minimum hoeveelheid pastoraal werk doen, liefst bij jongeren. Ik heb gekozen voor de spiritualiteit en het gebedsleven. Deze namiddag werd alles in de hele gemeenschap gebracht en verder besproken. Zeer zinvol en in een gezonde, open sfeer, met af en toe een vleugje humor.

Natuurlijk hebben we ook gebeden, gegeten… Het is vandaag het feest van Sint-Franciscus, patroon van Italië. En deze middag dus … taart en jawel, prosecco.

Het was voor mij de eerste keer dat een werkjaar met de gemeenschap op deze manier wordt voorbereid. Uiterst zinvol, zeker in zo’n diverse en grote gemeenschap. En voor mij een bijzondere hulp om deze gemeenschap beter te leren kennen en er mij zo respectvol mogelijk in te situeren. Gelukkig heb ik zowat 85 % begrepen. Het blijft natuurlijk nog vermoeiend om zoveel te luisteren in een taal die nieuw is voor mij. Opvollend hoevelen hun ouders of één van hen verloren zijn, een zus, een broer... Aan tafel gingen we daar met een vijftal dieper op door. We hebben de gemiddelde leeftijden per land vergeleken. Als je België met Haïti vergelijkt, dan slikken ze alweer. Ze halen nu wel rond de 55, maar dat is nog ver van ons gemiddelde. Ze hebben duidelijk beter leren leven met de dood dan wij. Wat is het goed in België en Vlaanderen.