Eerder kon je lezen dat we op 3-4 oktober bij de Paulijnen waren. Daar hing een prachtige grote foto in één van de ontmoetingsruimten. Johannes-Paulus II staat erop, helemaal in het wit gekleed, in een holte van een muur. Hij kijkt in de verte. De wind speelt met zijn kledij.
Een drietal zwarte medebroeders vertelden mij de betekenis van die foto. Op één van zijn reizen was hij in Afrika en wilde per se in die open ruimte in die muur gaan staan. Het was één van de vertrekpunten van de slaven. Beneden in de gebouwen waren de kerkers en via die deur-zonder-deur werden de slaven op schepen geladen om te vertrekken naar verre landen, bijvoorbeeld Amerika. De medebroeders vertelden met voelbare emotie over zovelen van hun volk die de slavernij tegemoet gingen. Om nooit meer naar hun continent terug te keren. Om misschien op zee al te sterven en overboord gegooid te worden. Mensen zonder enige waarde in de ogen van hun meesters. Koopwaar, werkkrachten, economische eenheden.
De medebroeders respecteren tenzeerste dat die paus in de schoenen van die duizenden slaven wilde gaan staan, om een halt toe te roepen aan die onmenselijkheid. Om te zeggen dat ze vooreerst mensen waren, kinderen van God. Daar heeft de paus de slavernij veroordeeld.
Het verhaal heeft me diep ontroerd. Wat een diep menselijk leed vertegenwoordigt die holte in de muur!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten