Overlijdens

De dood komt ook in onze gemeenschappen hier binnen. Tot nog toe hoorde ik van vier mensen. De eerste was een Spaanse medebroeder, die in Rome (niet aan deze universiteit) kwam studeren. Op zijn reis naar hier overleed hij plots in Civittavecchia (dicht bij Rome). Hij was dus nog jong.

De tweede was de broer van de overste van mijn eerste gemeenschap hier. Hij was heel ziek. Een Indiër. Niet meer heel jong, maar ook niet oud.

De derde was de neef van een Afrikaanse medebroeder. 22 jaar en gestorven aan kanker.

De vierde was de vader van een medebroeder uit de Filippijnen. Niet ziek, maar plots gestorven. 68 jaar.

Er is hier een mooie gewoonte. Dezelfde avond van de dag waarop het overlijdensbericht binnen komt, komen alle bewoners die vrij zijn, samen in de kerk van de universiteit om de rozenkrans te bidden voor de overledene en zijn familie- en vriendenkring. Dat maakt wel indruk: van de afgevaardigde van de algemeen overste tot de jongste student in alle eenvoud de rozenkrans bidden. Het voordeel is dat er geen voorbereiding aan is. Dit ritueel is altijd klaar en iedereen weet hoe het verloopt. En zo leeft iedereen mee met de getroffen medebroeder, zijn familie, zijn salesiaanse provincie, zijn land...