Onze professor voor het judaïsme was reeds om 8 uur bij ons, om ons drie kwartier voor te bereiden op het bezoek aan Yad Vashem, dé herdenkingsplaats van de holocaust. Twee van de groep gingen niet mee. Eén omdat het emotioneel te zwaar was en één uit protest. Hij verwoordde acheraf zijn protest, maar ik vind dat het geen steek houdt: hij beseft duidelijk niet wat de holocaust geweest is.
Ikzelf ging niet opnieuw naar de grote, lange hal (zie mijn blog op donderdag 12 maart), maar bezocht al de rest. Er is indrukwekkend veel te zien. Zo bv. het kunstwerk op de eerste foto. Met de boom drukt de kunstenaar uit dat de slachtoffers tóch leven en vruchten dragen. Ook de doolhof van enorme stenen, waarin de joodse gemeenschappen in herinnering gehouden worden, die tijdens WO II in Europa verdwenen. Voor België staan er acht. Voor Vlaanderen: Antwerpen en Gent. Ook de dankbaarheid tegen de 'rechtvaardigen' treft heel diep. De rechtvaardigen zijn de niet-joden die voor joden opgekomen zijn, hen hielpen... Voor de Belgen is er een lange lijst van acht kolommen. En elk van hen heeft een boom op het terrein. Of het kunstwerk dat Boris Korczak (foto) herdenkt: de oude dichter die er vrij voor koos om met een groep kinderen naar de gaskamers te gaan. Alles even waardig, duidelijk en toch sereen. "Herinneren", "niet vergeten" om het nooit meer te doen. Laat ons dàt vooral hopen!
Na het middageten hier ter plaatse, mocht iedereen dan nog eens uitspreken wat het bezoek aan Yad Vashem had opgeroepen. Enerzijds - naast veel indringende vragen - rake bemerkingen, anderzijds verbaast het me dat sommigen nog altijd niet (voldoende) beseffen wat WO II geweest is en in het bijzonder de holocaust. Maar tenslotte kunnen we alleen stil worden, héél stil en bidden. En vooral maken dat we zelf nooit op dat spoor geraken en dat we op tijd protesteren als we iets dergelijks zien gebeuren.
Om 15 uur gingen we naar de biechtviering in de prachtige kerk van Sint-Petrus van het Hanegekraai. Sobere, maar diepe viering. Er waren ongeveer 300 mensen, denk ik. Het is goed zelf vergiffenis te vragen voor ons eigen kwaad, onze eigen zonden, zodat Christus zijn oneindig barmhartige liefde ook aan ons kan geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten