De paasmaaltijd gisteren was enerzijds zeer hartelijk, anderzijds ook eenvoudig. Maar de paasvreugde was er! Deze morgen ben ik om 4.45 uur opgestaan, want om 6 uur zouden twee groepen vanaf het Cenakel naar Emmaüs vertrekken. Eén naar Emmaüs op 15 km van hier, de andere op 32 km. Het kon nog ingewikkelder: er zijn vier plaatsen die claimen het echte Emmaüs te zijn! Ik had gekozen voor de 15 km om daar de eucharistie te vieren om 10 uur en dan terug te keren, precies zoals in het evangelie van Lucas. Maar er was geen ziel op dié afspraak! Dus ging ik mee met de 32 km. We waren met 52 personen, waarvan veel jonge mensen (twintigers), waaronder een gezin met drie kinderen van 8 tot 12 jaar. Ook een jonge ging mee, met wie ik veel gesproken heb. Het weer was ideaal voor mij: 26° met een strakke, aangename bries. Eenmaal buiten Jeruzalem is de natuur adembenemend mooi. De bloemen staan hier nu in volle bloei. Ik heb dan ook weer veel voor mij nieuwe bloemen op foto gezet.

Uiteraard was er ook een drietal keren een bezinning door de zuster Benediktines, die in dàt Emmaüs woont. Er wonen 13 mensen: benediktijnen, benediktinessen en leken. En zaterdag had ik de lectio divina rond dit evangelie gedaan. Het verhaal gaat natuurlijk op een zeer intense manier leven door zo'n wandeling.

De groep stopte vaak, té vaak voor mij. Gelukkig konden we de laatste vijf kilometer eens doorstappen. We waren met drie koplopers, die als eersten aankwamen. Drinken, drinken, drinken! En dan vierden we eucharistie in de kathedraal, waar nog enkel wat stukken muur rechtstaan en met zeilen als bescherming tegen de zon. Er waren drie bisschoppen: de patriarch ging voor, de hulpbisschop en de hulpbisschop op rust. Mooie zang, een goede homilie in het Frans, waar ik alles van verstond, zeer goede liturgie. Prachtige paasviering.

Na de mis ging ik wat foto's trekken, als laatste de inkom. En daar: een taxi, betaald door een oude dame-professor, die me aanbood mee terug naar Jeruzalem te komen. Dus per taxi en heel de weg was er een aangenaam gesprek. Er was nog een andere dame bij, die niet zoveel zei, en een Sard van 33 jaar. Het was een dag waarop ik al mijn talen kon gebruiken, zelfs Nederlands, want er was een plaats waar zeker vijf gedenkstenen te vinden waren ter ere van Belgen en Nederlanders die joden geholpen hebben tijdens WO II. Ja, ze worden in dit land echt in ere gehouden! Er bestaat dankbaarheid hier.

Alweer een zeer, zeer mooie en grandioze dag is aan de lange reeks toegevoegd.