Gisterenavond is er aan tafel nog veel nagepraat over Yad Vashem en de holocaust. Aan onze tafel zelfs emotioneel geladen. Ook de directrice kwam er deze morgen nog op terug. Zowel de professor als zijzelf voelden gisteren anti-joodse elementen in de reacties, omwille van de muur, de situatie van de Palestijnen hier, de Gaza-oorlog van januari... Maar hoe zullen wij oordelen? Hoeveel hebben wij van heel dit verhaal begrepen? Wat hebben moslims hier joden aangedaan? Wat hebben joden moslims aangedaan? Veel, heel veel vragen. Natuurlijk veroordeelt iedereen het geweld en is iedereen voorstander van een democratisch proces om tot vrede te komen. Maar dit een simpele weg noemen ontkent de complexiteit en de emoties.
Je ziet vier foto's van een kunstwerk uit Yad Vashem. 1: De destructie. 2: De weerstand. 3: Terug naar het Land. 4: De wedergeboorte. Zie de leeuw, die de leeuw van Juda is, dus symbool van de joden, maar die ondanks de wedergeboorte tranen in de ogen blijft hebben en altijd zal blijven hebben. Zes miljoen slachtoffers, waarvan 1,5 miljoen kinderen, met de bedoeling het hele volk uit te roeien, als waren het ratten, dat roept eeuwige tranen op.
En dan een klein verhaaltje. Dinsdag was ik op vier verschillende plaatsen geweest voor telkens een kleinigheid en toen ik thuis kwam was ik mijn hoedje tegen de zon kwijt. Gisteren had ik contact met mensen van twee plaatsen, maar niets. Vandaag ging ik naar de eerste plaats, en ja! Het is een moslimzaak, waar men (altijd zijn er heel wat mensen die de dienst uitmaken) met veel fierheid zei: "Hier verdwijnt niets!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten