Na onze vakantie-in-de-vakantie hernam vandaag het gewone ritme zijn gang. Les! Over Abraham en Sara, over Isaäc en Rebecca. Verhalen die diep in ons collectief geheugen gegrift staan. Onze Vlaamse professor laat de essentie ervan goed uitkomen, al komt hij zelden toe aan de diepste betekenissen, zoals ik die in het boek 'De Bijbel als Schepping' heb leren kennen.
Mijn gedachten zijn nog vaak bij de topdag van gisteren. Foto 1 toont het eerste bezinningsmoment. Het was net buiten Jeruzalem. De bloem is één voorbeeld van een lange reeks natuurwondertjes. Zie hoe kunstig ze is gevormd. En dat er zo miljarden en miljarden bloemen staan... En wel heel belangeloos. Hoeveel bloemen worden nooit door een mens bekeken? Ze zijn een teken van Gods gratuïte liefde en zorg. Foto 3 is het eerste gedenkteken dat ik vond. Mijn oog werd naar de Nederlandse tekst getrokken. Foto 4 toont de ikoon die in de ruïnekathedraal van Latrun-Emmaüs stond. Gewoonlijk staat ze in de binnenkapel. En de laatste foto toont de kathedraal-zonder-dak, tenzij zeilen.
Een wandeltocht biedt veel kansen tot gesprekken. Ik had vooral mooie gesprekken met - zoals ik gisteren al zei - de joodse jongeman van 23. Hij zweerde zijn joods geloof af om wat de regeringen hier uitspoken met de Palestijnen. In de eucharistie zag ik hem te communie gaan.
Ook met een Italiaanse redemptorist van half de dertig vond er een mooie ontmoeting plaats. Hij doctoreert aan de Ecole Biblique, op een km van hier. Een man uit Toulouse die vier jaar priester is kwam tot tweemaal vragen waar hij in de toekomst best veel aandacht aan zou besteden. Uiteraard de Bijbel en leven in gemeenschap. Hij vertelde ronduit wat hem bezig hield. Ik moest bijna alleen maar luisteren. Met een zuster had ik het uitdrukkelijk over de interpretatie van het Emmaüsverhaal. We gaven allebei onze meningen. De zuster die na de trubbels in Gaza een kijkje ging nemen, is ondertussen in Egypte geweest om op een bepaalde plaats de mensenrechten te gaan chequen. Haar rapport is klaar en binnenkort komt ze een drietal dagen naar Brussel om er te spreken met mensenrechtenorganisaties en enkele diplomaten. En in de taxi vertelde de Sard zo spontaan en open over zijn geloof, zijn leven, zijn verblijf hier.
Natuurlijk zijn er ook stille periodes tijdens zo'n tocht. Dan is het genieten van het stappen, van de natuur en de omgeving. Maar ook bidden en mediteren, wat hier vanzelf gaat. Zeker zo dicht na Pasen en op weg van Jeruzalem naar Emmaüs.
Gisterenmorgen had ik me afgevraagd 'of ik benen zou hebben', zoals men dat in de koersen zegt. En of ik ze had! De laatste vijf kilometer ontploften ze zowat. Ik had nog vele kilometers op dat hoge ritme kunnen doorstappen. Wat ben ik dankbaar zo'n benen te hebben. Mijn lichaam is een wandellichaam en van tijd tot tijd moet het echt eens kunnen doorwandelen. De drie collega's van onze groep die meestapten, zeiden vandaag dat ze heel veel energie ervaren. En zo is dat. Wandelen maakt energie los. Veel energie. En dat gecombineerd met een positieve groepservaring, bezinning en gebed en eucharistie. 'Sabbat' op zijn hoogtepunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten