Talen - stenen

Deze middag eindigde onze cursus over het Marcusevangelie. Ook vandaag weer ging het over roeping. Hoe men eerst "broeders" is, dan "vissers van mensen", dan "leerlingen" en dan pas "apostelen" en wat dit allemaal inhoudt. Het grote kader en het fundament is het Oud Testament: het Scheppingsverhaal, de Sinaïberg met de Tien Geboden of het Nieuw Verbond, de profeten... Prachtig en fundamenteel! Met één thema een heel evangelie samenvatten, het is een zeer goede aanpak.

Dit brengt me vanzelf bij de talen. Want de Bijbel is hoofdzakelijk in het Grieks geschreven, al gebruiken de professoren ook af en toe wat Hebreeuws, gelukkig met de nodige uitleg. In de stad en in dit land worden de aanwijzingen doorgaans in drie talen gegeven (zie straatbordje foto): Hebreeuws, Arabisch en Engels. Het verbaast me nog steeds hoeveel mensen hier Engels spreken, ook jonge snaken. Daarnet nog in de winkel: een kereltje van rond de 12 jaar of misschien zelfs jonger, bediende me in het Engels. Voor het geld doet men natuurlijk veel en hier komen miljoenen bezoekers langs... In onze lessen en in de groep wordt uiteraard Engels gesproken. Het aantal mensen dat Engels als moedertaal heeft, is zeer groot. Dat voelen wij, niet-Engelssprekenden, goed aan. Het is opmerkelijk hoe weinig andere talen de Engelssprekenden kennen. Voor mij valt het mee om de lessen in het Engels te volgen, gelukkig maar.

Gisteren hadden we een eucharistie in het Koreaans, met een korte preek in het Engels. De drie Koreanen in de groep wilden een gedachtenisviering houden voor hun overleden kardinaal Kim. Een groot man, zo blijkt uit hun woorden. Voor de kyrie werden we uitgenodigd in het Koreaans te zingen. Wat we zo goed mogelijk deden.

Op de tweede foto zie je één van mijn beste foto's tot nog toe. Dubbelklik erop en je merkt hoe scherp hij is. Vanaf onze eerste studie-uitstap ben ik diep getroffen geweest door de dorheid van dit land, vooral door de stenen. En dit land doet dan ook heel veel met stenen. Op vele manieren. Niet toevallig dat men stenen op de graven legt, als teken van verbondenheid over de dood heen. En stenen zeggen zoveel, zeker in dit land met zo'n bewogen geschiedenis. Als de stenen konden spreken!

Deze namiddag neem ik een rustmoment. Want ze bieden hier zeer veel aan. Al verschillende groepsleden hebben afgehaakt voor een activiteit, een dag of zelfs twee. Gezien onze groep gemiddeld tamelijk oud is, vind ik dit ook heel normaal. Zowel fysisch als mentaal is dit een veeleisende cursus. Fysisch: trappen, veel stappen in een bergachtig gebied... En mentaal komt er zoveel op ons af: in groep leven met zoveel diverse culturen, de lessen, de studiebezoeken, de religieuze impressies...

Morgen zal ik wellicht geen bericht op mijn blog plaatsen. Tenzij ik op de plaats waar we heengaan de kans krijg om op internet te gaan.