Eten

Het is absoluut niet mijn eerste interesse: eten. Ik ben een alleseter, kan genieten van de lekkerste dingen, maar ben ook tevreden met het gewone, zelfs het sobere zoals in Taizé. Ooit ben ik geraakt geweest door getuigenissen van missionarissen en de toestanden in het Zuiden van de wereld. Eens - ik was reeds salesiaan - heb ik na zo'n avond beloofd: ik zal nooit meer klagen over het eten! Dit geeft een eigen vrijheid. Wat niet wil zeggen dat ik niet zou willen vertellen over het eten hier.

Stel je de eetzaal voor met plaats voor zo'n 70 mensen. Grote tafels staan rondom opgesteld, met in het midden plaats voor het eten. Buffet, altijd. 's Morgens is het ontbijt sober en altijd hetzelfde. 's Middags en 's avonds zijn er altijd drie gangen. Eerst worden de spijzen van de antipasta op het buffet geplaatst. Iedereen gaat zich bedienen. Dan wordt de rest in een hoekje geplaatst, en brengt men de hoofdschotel. Het dessert staat al vanaf het begin klaar. Iedereen gaat dus minstens driemaal naar het buffet. Het is een gaan en komen en telkens ontmoet je een andere medebroeder.

Het rare is dat al die medebroeders uit zoveel culturen de spijzen op een eigen wijze combineren. Leuk om zien. Ik zag iemand salade in zijn soepbord doen en daarop dan soep. Het fruit wordt al bij de antipasta gebruikt... Het is echt letterlijk zo: alles wordt met alles gemengd.

Ik vind het eten lekker, gezond en met voldoende afwisseling. Het lekkerste vind ik nog het fruit: schitterend en met een verse smaak, altijd even goed op punt: sappig genoeg en niet over tijd.

Je moet wel bij de pinken zijn: plots is alles weg. Zoals vanavond. Ik zat naast een Chinees en rechtover een Japannees. Praten, babbelen... De ene is in Heverlee (Leuven) geweest, de andere in Limmerick (Ierland), plaatsen die ik goed ken. Ze kennen onze Vlaamse missionarissen daar en vertellen dat graag. De Japanner en ik waren de laatsten voor het hoofdgerecht en toen we het dessert wilden halen: alles weg! Geen probleem: ons gesprek is zoveel belangrijker dan het dessert. In het buitenland kennen ze vooral onze katholieke universiteit van Leuven. Ik heb er vijf jaar gestudeerd. Dus de link is vlug gemaakt.

De koffie na het middageten wordt door alle salesianen (er zijn dus acht gemeenschappen) op één plaats genomen. Van die echt zwarte koffie, waar je twee vingerhoedjes van kan drinken. Ik doe mijn bekertje eerst half vol water, met dan wat koffie. En zonder melk (deze is er 's morgens wel). Het belangrijkste is echter dat je telkens weer andere medebroeders of andere bewoners ontmoet.

En woensdag hebben we onze laatste test. Geen examen, maar een test van een uur. Vooral de werkwoorden worden de echte kluif.