En of ik hier verwend word! Deze namiddag kreeg ik zomaar een privé chauffeur, die me naar één van de mooiste plaatsen in de streek bracht: Monte San Michele (berg van de aartsengel Michaël). Ooit, in de 11° eeuw, was er een versterkte burcht, maar later werd het een klooster. Het geheel is werkelijk rond een zeer spitse rotsberg gebouwd. Je kan de rots her en der binnen in de gebouwen zien. Ofschoon er ook wat wolken waren, hadden we toch een mooi panorama op deze streek aan de voet van de Alpen.
Dan bracht de chauffeur, een Oostenrijkse novice, me naar onze gemeenschap te Avigliana aan een prachtig meer. Per toeval konden we sporters bewonderen, die acrobatische kunststukjes lieten zien: ze sprongen uit een helicopter, openden hun paravent (foto) en toonden hun kunsten. Het gaat over het wereldkampioenschap, dat zondag zijn bekroning vindt.
De acht salesianen daar hebben een niet al te grote, maar mooie kerk. Naast enkele prachtige schilderijen, vond ik ook het altaarstuk rond het tabernakel schitterend gemaakt (foto). Er is een druk bezocht retraitehuis gevestigd, met een heel mooi zicht op het meer. Een salesiaan van hier te Pinerolo is daar op retraite, maar moest om gezondheidsredenen voor één dag naar hier komen.
De novice vertelde heel de weg over het noviciaat, de salesiaanse provincie in Oostenrijk, zijn jaar als vrijwilliger in Mexico, een ander jaar als prenovice te Wenen en zoveel meer. Hij stelde zelf ook ronduit vragen over onze Nederlands-Vlaamse provincie, onze werken, onze maatschappij, mijn leven... Een heerlijke namiddag. Terug thuis hielp hij mij ook nog met een probleempje met mijn blogboek: hij studeerde electronica tijdens zijn middelbaar onderwijs. De oplossing leek eenvoudig te zijn en dus leerde ik ook op dat vlak weer iets bij.
Na het avondgebed gaf ik het avondwoordje voor heel de gemeenschap. Ik vertelde over een wondere ontmoeting, die ik ooit met een jonge oud-leerling te Sint-Denijs-Westrem had. Twee jaar na een simpel feitje, dat ik al lang vergeten was, dankte de jonge kerel me uitermate hartelijk met een trappist, omdat ik in zijn leven de eerste was geweest, die hem voor een karwei bedankt had met een dankwoordje en een stuk cake. Een positief woord kan zoveel goed doen! Maar dankbaarheid is een woord dat in weinig tuintjes groeit, zo blijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten