Een vliegende Romeinse walvis

Gisterenavond zijn we gaan eten met een congolese medebroeder, een medebroeder uit Burkina Faso, de Vlaamse priester en ik zelf. Op een mooie locatie: in een rustige tuin, met een vriendelijke bediening. Zalig. De voertaal was het Frans. Ik heb een pizza geheten, nog groter dan een grote pannenkoek, met zeevruchten. Maar mijn nachtrust was wel gestoord. In 't vervolg een kleine pizza.

Vandaag zaterdag: mijn eerste weekenddag in Rome. Niets te doen. Deze morgen had ik meer dan vier uren vrij, deze namiddag zelfs meer dan zes uren. Naast mijn eerste Romeinse siësta (!) heb ik mij bezig gehouden met de tijden van de werkwoorden. Want ik miste toch maar de eerste zes lesdagen van de cursus.

Terwijl ik zo bezig was met de passato remoto (onvervoltooid verleden tijd) hoorde ik een raar geluid, bijna zoals van een moto, maar op afstand. Ik liep op en af in mijn kamer om de venijnige werkwoordvormen in mijn arm geheugen te stampen (dril, weet je wel), zag ik de bron van dat motorgeluid: een zeppelin. Helemaal blauw met gele letters, reclame voor ... jawel, Ikea. Hij kwam mooi mijn richting uit en wendde zich een paar keer, zodat ik goed kon observeren hoe wendbaar hij was. Hij had werkelijk de vorm van een walvis en was al even groot. De vin bewoog naar links en naar rechts. De walvis vloog traag (geen 5 km per uur, schat ik) en bewoog ook traag. Ik kan mij voorstellen dat hij bij hevige wind niet onder controle te houden is. Maar bij dit mooi weer, was hij dat wel. Toen hij dichter kwam hoorde ik een tweede geluid, zoals bij een luchtballon. Hij moest de lucht voortdurend opwarmen, om niet te dalen.

Toch wel een mooi schouwspel. Ik ken alleen niet zien of er meer één persoon in de cabine zaten. De cabine was direct aan de ballon gehecht, zonder touwen. Ik heb aan de walvis de groeten gedaan van België, of heb je liever dat ik zeg van Vlaanderen? Dan maar van allebei.