Lourdes

Ik zit nu op mijn kamer om dit bericht te maken: de internetaansluiting is in orde gekomen en ook de telefoon gaat nu. Deze morgen bracht de directeur mij naar de wasserij. Er zijn hier zes gemeenschappen met in totaal 400 mensen, de meesten medebroeders! Wat een wasserij, stomerij... Ik zag er op zijn minst zeven vrouwen aan het werk.


De dagen in Lourdes zijn onvergetelijk. Mijn gemeenschap van Sint-Denijs-Westrem had mij voor mijn zilveren priesterjubileum een reis naar Turijn of Lourdes gegeven, samen met een medebroeder naar keuze. Dus nodigde ik de enige overblijvende van zeven (naast mijzelf) van ons noviciaat uit om mee te gaan: Camiel Swertvagher, missionaris in Ruanda, Burundi, Oeganda. Ik heb hem laten kiezen tussen Turijn en Lourdes en hij koos voor Lourdes. Het kwam bijzonder goed uit: het jubeljaar van 150 jaar na de verschijningen aan Bernadette Soubirous. We vertrokken op 16 augustus en keerder op 21 augustus terug (vliegtuig Charleroi - Pau). Het was mijn tweede bedevaart naar Lourdes. Dertig jaar geleden was ik meegegaan met de militaire bedevaart, toen vanuit mijn kazerne in Keulen.


Het eerste wat opviel: héél veel volk. Op de hoogdag van 15 augustus zouden er 70 000 mensen geweest zijn. Bovendien was het een verlengd weekend.

In Lourdes zie je het geloof. Aan de grot, in de grote basiliek van 200 meter lang, in de kaarsjes- en sacramentsprocessie en tussendoor: biddende mensen die zeer openlijk bidden en zingen uit volle borst... Indrukwekkend.

Wat mij het meest geraakt heeft is de sacramentsprocessie. De ongeveer 400 priesters stonden te wachten op een plaats waar de processie gevormd werd. Honderden en nog eens honderden zieken, soms zeer zwaar zieke mensen, passeerden. En telkens is daar begeleider bij, zeer vaak jonge mensen. Dezen zetten zich een week of langer gratis is voor de zieken. Ze werken vele uren per dag, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik had de gelegenheid om aan sommige jongeren mijn respect uit te drukken. Maar ook vele volwassenen zijn van de partij.

We hebben in Lourdes met twee Belgische bisschoppen kunnen spreken: Mgr. Harpigny van Doornik en Mgr. De Kesel van Brussel. Twee korte maar hartverwarmende momenten: beiden konden heel gewoon contact leggen.

Het weer zat mee, behalve één regendag (dinsdag). Maandag was de beste dag en dan hebben we te voet de Pic de Jer beklommen. Het was goed ook eens een fysieke inspanning te doen. Het ijsje achteraf smaakte overheerlijk.

Ik heb in Lourdes vele kaarsen doen branden voor familie, vrienden, mensen die het mij gevraagd hadden. Ook dat ontroerde mij: in Lourdes een kaars branden betekent nog meer dan elders hetzelfde doen. Maria heeft grote zorg voor mensen, vooral voor zieken en mensen in nood. De Madonna van Don Bosco is niet voor niets de naam 'Maria Hulp'. Er staan duizenden kaarsen te branden, tot kaarsen van € 250 toe: hele grote en dikke. Wat vertrouwen mensen niet allemaal toe aan Maria met een eenvoudige kaars! Het geloof met terug eenvoudiger worden en vooral lichamelijker: mensen willen iets doen, aanraken, neerleggen, bewegen...

Ik ben blij dat de grot gebleven is, in al haar eenvoud. De binnenwand is ondertussen glad gewreven door de mensen, ter hoogte van borst en schouders en zover als mensen met hun handen boven zich kunnen reiken.

Natuurlijk heb ik mijn sabbatjaar aan Maria toevertrouwd. Moge zij mij leiden zoals ze Don Bosco geleid heeft. En ook alle mensen die mij dragen tijdens dit jaar.